دیشب تآتر تن شوری رو دیدم (در شرایط سخت و روی زمین)، به نظرم ارزشش رو داشت چون با اینکه اصل داستان در سال‌های دور و در اروپا روایت و پخش شده اما چون به تعداد همون سال‌ها و به لحاظ همون مضمون داستان از اونا عقب هستیم و یجورایی دغدغه این روزهای جامعمون دور از داستان نیست،میشه گفت تآتر تاثیرگذاریه
میشه از آمادگی جسمانی بسیار بالای خانم پناهی ها و بازی سرشار از احساس آقای ابر و نمایش بی نظیر هنر بازیگری هردو تمجید کرد، اما چیزی که خیلی منو سرحال آورد داستان نمایش بود و ریزه کاری های روانشناختی که به خوبی با بازی‌های این دو عزیز روایت شد... زندگی به ظاهر نرمال با پوسته ای از خوشبختی که بلاخره ترک میخوره و میشکنه، و خیلی خوب بدون صحبت ها و بیان مستقیم و خسته کننده در قالب دیالوگ های جذاب و به چالش کشیدن ذهن ببینده تماشگر رو مجبور به تفکر و تحلیل علت وقوع اتفاقات این زندگی میکنه، صحنه هایی که به وفور تو زندگی اطرافیانمون دیدیم و شاید صحنه هایی مثل قسمت پایانی که کمتر دیده بشه چون تو خلوت آدمها اتفاق میفته، اما هست و غیر قابل انکار تا وقتی که ما آدمها یاد نگیریم باهم حرف بزنیم و از دلخوری هامون بگیم و فکر نکنیم که اگه بگذریم و فراموش کنیم کار درستی کردیم و یا به ظاهر ببخشیم چون در نهایت وقتی زخمی بشی یه روزی تو هم قدرت زخمی کردن رو پیدا میکنی و دیگه خیلی سخت بشه چیزی رو درست کرد، چه خوبه که یاد بگیریم نذاریم کار به اونجاها برسه،
شاید جامعه کنونی ما بیشتر از هرچیزی تو این برهه زمانی نیاز به این سبک از لذت داشته باشی، لذتی که توش چیزی بهت اضافه بشه یا حداقل مجبورت کنه کمی مطالعه و تفکر کنی...