بیاین روراست باشیم، تعارف الکی نکنیم!
یکی از معدود اجراهایی بود که من سالن رو ترک کردم، خط داستانی یکنواخت، صدا افتضاح، پرفورمنس متوسط روبه پایین!
واقعا؟!؟! چرا؟!؟!؟! من قبل از اینکه ناراحت زمانی باشم که از دست دادم داشتم به دلیل انتخاب همچین نمایشنامه ای توسط آقای آئیش فکر میکردم.
در چند دقیقه اول نمایش تماشاچی تقلا میکنه صدا رو بشنوه، اگر گوشه های سالن نشسته باشین زمانی که بازیگر در سمت دیگر صحنه ایستاده باشه عملا شما چیزی نمیشنوین به جز یک صدای مبهم بی سر و ته
و دیگه حوصله سر بر بودن متن تا زمانی که خبر طاعون اومد… دستامو به هم قفل کرده بودم و خوشحال بودم که خب یه نقطه عطف در داستان ایجاد شد. این حالتم پنج دقیقه بیشتر زمان نبرد تا با مکالمه لوس گالیله با خدمتکار خانوم خونه به اتمام رسید! چرا؟!؟!
کارگردان لحظه ای اهمیت نداده بود که یکبار کروگرافی پرفورمنس رو با دقت به چهره بازیگرانش ببینه، یکی میخندید یکی جدی بود یکی تو حال خودش بود! بابا کیفیت مهمه، وقت تماشاگر مهمه، آدمایی میشینن پای این نمایش ها که حتما چندتا نمایش قبل از این دیدن، به شعور هم احترام بذاریم.