نور را به ما دادند و نور از ما انسان ساخت ولی ما آن را کشتیم و دوباره غارنشین شدیم

وقتی برای زندگی و وقتی برای مرگ - اریش ماریا مارک

منتظر ویندوز هستیم...سریع لطفا:)

توی جنگل فقط یه قانونه
هر کی بی رحمه زنده می مونه
...



از: کلاشینکف-سلول شخصی-رضا یزدانی

"به کجا رفته اند"

به کجا رفته اند
آن دخترانی که سراسیمه در ازدواج دفن شدند
آیا
لبخند آنان را در آینه غروب
به یاد داری؟
کوچه ی خلوت
شنیدن صدای دو سه پرنده
که در جهیزیه آن دختران مخفی شده بودند
ما را
به فصلی می رساند
که در حدس ما
در تقویم نبود
چه زود ... دیدن ادامه ›› آن دختران
در ماتم و خوشه های انگور
دفن شدند
یکی حلقه طلا را در چاه آب انداخت
یکی حلقه طلا را برای مردن نوشید
آنان که هنوز زنده مانده بودند
روی خاکستر های گرم
نشسته بودند
انتهای کوچه را نگاه می کردند
که دامادان
بازگردند و به خانه بازگردند

احمدرضا احمدی

امشب برای اولین بار از گریه بچه و چیپس و پفک خوردن مردم و حرف زدن و بلند بلند خندیدنشون حرص نخوردم...
سالن پر بود...اکثرا راضی و خوشحال بودن! سلیقه رو نمیشه به این راحتی عوض کرد، شاید یک عده به خاطر ژست هنری گرفتن به زور پای ماهی و گربه و پرویز بشینن ولی آخرش سلیقشون همینه

یک هنرشناس را باید با یک اثر هنری به قتل رساند که پس از مرگ هم از جنایت بزرگی که نسبت به آن اثر هنری شده است، رنج ببرد. یک مجسمه مریم برای این کار زیاد خوب نیست، چون ارزش زیادی ندارد و زیاده از حد محکم است، وانگهی ممکن است در موقع مرگ به خودش دلداری بدهد که مجسمه عیبی نکرده است، یک تابلوی نقاشی هم به اندازه کافی سنگین نیست، حداکثر می شود از قابش استفاده کرد، ولی در این صورت باز هم رنج جنایت هنری در کار نخواهد بود. شاید بتوان رنگ های تابلو را از آن تراشید و او را با پارچه اش خفه کرد یا به دار آویخت. البته این طرز خوبی از قتل نیست، ولی طرز خوبی برای قتل یک هنرشناس است.

عقاید یک دلقک - هاینریش بل

راه بیا
من وقت ندارم
کلمات را از تاریکی
به نور بیاورم.‏

عجله کن
گل های آفتابگردان نمی دانند
باد
--در سرزمین من—
دشمنِ گنجشک است.

من با خودم کبریت آورده ام،
کلمات بر بادند
تاریکی را آتش بزن،
بعد از باران
یک چای تازه دَم
یک چای تازه دَم...!

علی صالحی

«باران»

تقصیر لباس ها نبود
اگر هر کجا رفتی
مشتی دکمه جا گذاشتی

هنوز موهایت
از دودکش نقاشی بالا می رود
این شهر تا ابد آلوده است
از هرچه خبر
این همه کلاغ
اشکی که به پای من ریختی
امروز اقیانوس شده
دور سرم می ... دیدن ادامه ›› چرخد

می چرخیم
غرق می شویم
بی عصایی
که بشکافد چشم هایت را

تقصیر درخت ها نیست
اگر دهانت بوی علف می دهد
همیشه به وقت خداحافظی
از تنت
به جای دست
گل سرخ به من می روید

بوی برف
رد پایی نداشت
تو آن قدر دور رفتی
که آهسته
آهسته
قسمتی از شب شدی

بعد از تو
هرچه آفتاب خود را تکه تکه کند
هیچ جای این زمین گرم نخواهد شد

قبرستان مست کرده
زیر گریه می زند
دریا می شود
به پای ما می افتد

قبرستان
با آخرین سنگ به آشپزخانه رسیده
و ساق های خیس مادر
به فکر زمین است
که ما
هر چه زیر پایش را کندیم
بهشتی پیدا نشد

در نبود تو
ناگهان آن قدر بزرگ شدیم
که از کوهستان
صخره به دوش برگردیم
زیر لب بگوییم:
باران همیشه
فردای آخرین روز می بارد
باران همیشه
شبیه تو می آید

بهزاد عبدی

حالا یه نفر این خواب منو تعبیر کنه
تا ساعتای بی خوابی من تغییر کنه
...



از: ...

تو را
آنسان که در آخرین پائیز بوده‌ای
به خاطر آورم.
با همان کلاه بره کبود رنگ و قلب آرامت.
در چشمانت
شعله‌های شفق پیکار می‌کردند.
و برگ‌ها
در آبِ روح تو فرو می‌افتادند.
برگ‌ها
چسبیده به آغوشم چون گیاهی رونده
صدای کوتاه و آرام ترا
برمی‌چیدند.
آتش بازی شگفتی
که تشنگی‌ام ... دیدن ادامه ›› در آن می‌سوخت.
سنبل آبی زیبائی بر روحم
فرو پیچید.
حس میکنم که چشمانت راهی سفر هستند.
و پائیز چه دور می‌نماید:
کلاهِ بره کبود رنگ، نغمه پرنده و قلب چون کاشانه‌ای
که آرزوها ژرف من بسوی آن پرواز می‌کنند
و بوسه‌هایم
چون گدازه های آتش
سرخوشانه فرو ریختند.
آسمان از فراز یک کشتی
مرغزار از فراز تپه‌ها:
خاطره تو سرشته از نور است
از دود و از آبگیر آرام.
در ورای چشمانت، بسی دور
غروب‌ها شعله می‌کشند.
و برگ‌های خشک پائیز
در روحت می‌چرخند.

پابلو نرودا

به خانه برمی‌گردم از تو، در روشنای نوخاسته بهار
که می‌تراود از دیوارهای هرروزه، پزدورادو،
حراجی‌ها، کفاشی ... و من سبد خواربار را کشان‌کشان می‌آورم،
با عجله به سمت آسانسور می‌روم
آنجا مردی کشیده قامت، مسن، باوقار
نزدیک است در را به رویم ببندد. با حالتی عصبی، نفس‌زنان می‌گویم
- به خاطر خدا نگهش دار! او هم مثل من نفس می‌کشد.
خودم را به آشپزخانه می‌رسانم، بسته‌ها را درمی آورم،
قهوه درست می‌کنم، پنجره را باز می‌کنم، ترانه‌ای از نینا سیمون می‌گذارم
که می‌خواند ... دیدن ادامه ›› اکنون خورشید سر می‌رسد ... بسته‌های پستی را باز می‌کنم،
موسیقی مطبوع و قهوه مطبوعم را فرو می‌دهم،
تنم همچنان هم سنگین و هم سبک از تو. از توی بسته پست
رونوشتی بیرون می‌افتد از چیزی به خط مردی بیست‌وهفت ساله،
اسیر، شکنجه‌شده در زندان:
با رفتار سادیستی چنان آزارم می‌دهند
که پیوسته از درد بیدارم...
برای زنده ماندن هرکار می‌توانی بکن.
می‌دانی، من فکر می‌کنم مردها عاشق جنگ‌اند...
و خشم علاج‌ناپذیرم، زخم‌های التیام‌نیافتنی‌ام
سر باز می‌کنند و سرریز می‌شوند به همراه اشک، درمانده گریه می‌کنم،
و آنها همچنان جهان را در دست دارند، و آغوش من از تو خالی است.

آدرین ریچ - ترجمه سارا خلیلی جهرمی

پیمان اتحاد میان طوایف ماد زیاد محکم نبود و نیاز به یک رهبر قدرتمند داشتند. این اتحاد فقط تا زمان یک پیروزی یا یک شکست، دوام می یافت و من تصمیم داشتم ضربه ای بر آن ها وارد کنم که از هم پاشیده شوند. من از دیااوکا نمی ترسیدم، آنچه من از آن وحشت داشتم یک رهبر با چند هزار نیزه دار نبود، بلکه عقیده ای بود که آریاییها به آن ایمان داشتند. مادها مذهب و خدای نوینی برگزیده بودند و دیااوکا نیز یکی از مبلغین آن بود.
ملل سرزمین های غرب به خدایان متعدد اعتقاد دارند و نسبت به مذاهب دیگران حساسیتی ندارند. برای مصریها مهم نیست که بابلی ها، مردوک را می پرستند و برای بابلی ها اهمیتی ندارد که هیت ها، تلپینو را مورد پرستش قرار می دهند. آنان چنین می پندارند باید هر فرد در محرابی که پدرش عبادت می کرده، کرنش و پرستش نماید. عبرانی ها در جودا، فقط یک خدا را می پرستند و معتقدند که او تنها آفریننده تمام هستی است ولی عده آنان اندک است. مادها نیز یکتاپرست هستند ولی اهمیت آنان قابل مقایسه با دیگران نیست.
نمی دانم این مذهب جدید از کجا آمده است. مادها از یک معلم بزرگ سخن می گویند، یک پیامبر از نژاد آریا که زرتشت نام دارد ولی من هرگز نفهمیدم که او دقیقا در چه زمانی می زیسته است. ولی پیام او، مذهبی بود که با تمام مذاهب دنیا تفاوت داشت و یک تهدید برای ما به شمار می رفت زیرا پیام او در مورد آتش و شمشیر و شناور شدن جهان در خون بود...
...اکنون مادها برای ملل دیگر خطرناک شده اند زیرا تنها عامل روآوری یک ملت به صلح و آرامش، ترس از مرگ است و آنان به خاطر کیش نو خود چنین ترسی ندارند. غرور نژادی آنها زیاد است و بر این باورند که نسبت به سایر ابناء بشر تافته جدابافته هستند و اکنون پیامبرشان به آنها چنین آموخته که پیرو پاکی باشند ... دیدن ادامه ›› و هرکس را که از طریق اهورا پیروی نمی کند نکوهش کنند. نبرد با بدی و پلیدی، هدف زندگی آنها را تشکیل می دهد و سایر ممالک خارج از دایره خویش را عمدتا ناپاک می دانند. برای اینان، مرگ یک بخشایش و انجام وظیفه است و اگر ارتشی منظم و شاهی جاه طلب و باکفایت بدست می آوردند، تصاحب جهان برایشان دشوار نبود. بنابراین آنچه من از آن وحشت داشتم، دیااوکا نبود، من از سخنان پیامبر آنان هراس داشتم.

آشوری ها- نیکلاس گیلد

dance - lara fabian

شدیدا توصیه میشه :)

http://www.youtube.com/watch?v=nHYi7rYD1yk

«مادون قرمز»

می ترسانَدَم قطار،
وقتی که راه می افتد
و این همه آدم را
از آن همه جدا می کند

حالا نوبت باد است
بیاید،
چند دستمالِ خیسِ مچاله شده
و یک کلاهِ جامانده در ایستگاه را
بردارد، ببرد
بعد شب می آید
با کلاهی که باد ... دیدن ادامه ›› برده بود،
آن را
بر ایستگاه می گذارد به شعبده،
ادامه ی شعر تاریک می شود...

از این جا
با دوربین مادون قرمز ببینید:
چند مرد، یک زن
که رفته بودند با قطار،
نرفته اند...
دستمالی را که باد برده بود
نبرده است
اصلاً ریل
کمی آن طرف تر تمام شده
و این قطار ِ زنگ زده
انگار سال هاست
همان جا ایستاده است
مسافرانش
حرف می زنند
قهوه می خورند
می خندند
و طوری به ساعت هایشان نگاه می کنند
که انگار نمی بینند
عقربه به استخوان شان رسیده است

از گروس عبدالملکیان