ما توی این دنیا همه ساکن طبقه وسطیم. دنیا طبقه ی وسطه. یا به طبقه ی پایین میری همراه انسان های مسخ و شیطانی یا به طبقه ی بالا همراه با انسان های پخته و عرفانی. خونه ای که توی بن بست آخره و روبروی سینما آزادی.
تضاد طبقه ی پایین و طبقه ی بالا واقعا زیبا نشون داده شده بود.
من از دیدن فیلم لذت بردم. به خاطر نظراتی که خونده بودم منتظر یک فیلم آشفته و بی سر و ته بودم. اما واقعا فیلم زیبایی بود.

من به عنوان یکی از تماشاگران مخاطب عام این فیلم که هیچ از حوزه ی فیلم و هنر هفتم نمیدونم میخوام نوشته ای برای این فیلم بنویسم.

۱. تجربه ی دیدن فیلمی به این سبک و با این دقت رو نداشتم. از این بایت از آقای مکری ممنونم که این فرصت رو به من داد تا فیلمی با سبک جدید رو ببینم. واقعا تجربه ی جالب و دلچسبی بود.

۲. من تمام فیلم احساس ترس و هراس داشتم و حتی بعد از فیلم تا آخر شب و این نکته ای بود که خیلی زیبا آقای مکری توی فیلمش گنجونده بود. هراس بدون حتی یک واقعه ی ترسناک در فیلم.

۳. ابتدای فیلم تا اواسط اون، از دیدن عقب گرد های فیلم (من مثل دوستان واژه های فرنگی و تخصصی این موارد رو در فیلم بلد نیستم) برام جذاب بود ... دیدن ادامه ›› و دیدنی. خیلی هم هیجان انگیز بود که از جایی شروع میکنی و بعد طی یه حرکت دایره ای بر میگردی و حوادث دیگه ای رو دنبال میکنی. اما از یه جایی به بعد حس میکردم از یه جایی شروع شد اما حوادث دیگه ای رخ نمیده. همون حوادث قبله. یعنی از آینده رفتیم تو گذشته. نمیدونم منظورم رو رسوندم یا نه.

4. نکته ی دیگه این بود که خیلی از مونولوگ های توی فیلم که به معرفی شخصیت ها میپرداخت گرچه جذاب بود و برای همه داستان قشنگی رو روایت میکرد اما انتظاری که من داشتم این بود که این داستان ها جایی از فیلم مورد استفاده قرار بگیره. من انتظار داشتم با شنیدن این داستان ها بتونم جایی گره ای از فیلم رو خودم باز کنم. اما متاسفانه این داستان ها جنبه ی تزیینی داشت و به هیچ دردی نمیخورد. (مثل داستان خاله ی مادر مریم، یا داستان عشق پدر کامبیز) اصلا نمیفهمم این چیزا رو برای چی باید به مخاطب میگفت.

در آخر هم با احترام از همه ی اهل فن سینما و همه ی اهالی تیوال میخوام که این موارد رو برای من توضیح بدند. من این نوشته رو نقد فیلم نمیدونم چون اصلا نمیتونم خودم رو منتقد سینما بدونم. فقط مواردی بود که توی ذهن من نیاز به توضیح داشت.

سلام
همیاری جان من از "گیشه تئاتر" برای روز 12 خرداد بلیط خریدم. الان برای 13 و 16 خرداد هم برای این نمایش بلیط میفروشه. چرا پس شما زدید تا 11 خرداد. یعنی اشتباهی بلیط خریدم؟

من تا به حال توی تیوال چیزی ننوشتم اما این فیلم من رو وادار کرد که بنویسم.
من عاشق شخصیت دکتر چمران بوده و هستم. شخصیتی تحصیل کرده، مذهبی و البته مبارز که بدون هیچ ادعایی و به دور از حرف عمل می کرد. این فیلم من رو باز هم شیفته تر کرد به خاطر دیدن نکات ریزی که در خلال جنگ باز هم دکتر بهشون توجه میکنه. اینکه حتی برای نجات پاوه نباید از پشت خنجر زد (سکانس داخل ماشین با دکتر عنایتی) این که به دشمنت که در حال فراره نباید تیراندازی کرد (سکانس درگیری چمران در بیمارستان که حتی تا قبل از اینکه دشمن شلیک کنه هیچ تری شلیک نمیکنه) این که در گیر و دار جنگ باز هم فکر اینه که بتونه با مذاکره و با صحبت قائله رو ختم کنه. این که به عنوان یک فرد بزرگ و بلند مرتبه ی کشوری در کنار مردم پاوه تا لحظه ی آخر میمونه و جون خودش رو از جون مردم عزیزتر نمیدونه. این که از هیچ چیزی نمیترسه و زیر رگبارهای دشمن تنها کسی که جرات داره برای فرود هلی کوپتر گچ روی زمین بریزه چمرانه و...
دست مریزاد آقای حاتمی کیا. چمران رو خوب نشون دادی بدون شعارزدگی مثل خود چمران ساده و ریزبین.
من دیدن چ رو به همه پیشنهاد می کنم.