آزارم نداد، با اعصاب ام بازی نشد، از تئاتر منزجرم نکرد، از زنده بودن پشیمونم نکرد، حس نکردم پولم رو تمام و کمال دور ریختم: بعد از دیدن یه رشته نمایش های بد، دیدن نمایشی که متوسط متمایل به خوب باشه هم غنیمته. 3 اپیزود کوتاه با نخ اتصالی ضعیف، بازی های خوب با پیچش های داستانی خوب + کلی تماشاچی تحصیل کرده و پرادعا و فهمیده و خارج رفته که بعد از هزاران بار تئاتر رفتن و شنیدن صدای زیبای خانم ژاله علو که "تماشاگر فهیم موبایل رو خاموش کن"، اد موقعی که چراغها خاموش میشه اسمارت فون های سامسونگ شون رو درمیارن.

یکی از نشانه های ناموفق بودن یک نمایش کمدی-در هر نوع - خنده های پراکنده تماشاگرهاست:2 نفر اینور، 4 نفر پشت، 6 نفر ردیف1 ... به عبارتی نمایش نتونه واکنش یکدست از اونها بگیره. علی رغم بازی های خوب و قابل تقدیر بازیگرها و متن خوب (که ترجمه بد کمرش رو شکوند)، نمایش به شدت خسته کننده بود: نفر پشت سریم از سر خستگی اونقدر با لگد تو پشت صندلی من می زد که گفتم امشب قراره 25 هزار تومن + پول دیه پیاده شم. بدترین نکته نمایش طراحی صحنه و لباس اون بود که به طرز توهین آمیزی عاری از هرگونه تخیلی بود. علی رغم همه احترام و علاقه ای که نسبت به سیما تیرانداز دارم، پیشنهاد نمیشه. این نمایش اولین 25 تومنی بود که امسال به فنا رفت. یعنی تا آخر سال چند تا 25 تومن میشه؟

یه نکته بامزه:
متاسفانه آفت ترجمه های بد و بد ایرانیزه کردن نمایش ها فرنگی روز به روز وخیم تر میشه (استثنا رو میشه شهرام زرگر به نظر من استاد دونست). مثلا در این نمایش ری (سعید چنگیزیان) از توپی حرف میزنه که در کودکی گمشده و با تحلیلی فرویدی گمشدن اون توپ رو با مرد و محکم نبودن و توسری خور بودن اون مرتبط دونست - توپی که دست مارین بوده. معادل کلمه توپ در انگلیسی ball هست. این کلمه همینطور به معنای بیضه هم هست. بنابر این وقتی ری هم اش در طول نمایش داد می زنه توپ من کو یا توپ من پیش تو نیست ... خودتون می تونید بقیه اش رو حدس بزنید. حرف من اینه که سرسری گذشتن مترجم و کارگردان از این نکته باعث شده تا این بخش مهم از شخصیت ری، دلیل مهم بودن و نقش توپ و لایه های پنهان جنسی در این نمایش به باد فنا بره . (همه باهم) مترجم محترم، دقت دقت / مترجم محترم، دقت دقت

. محمد چرمشیر اساسا دیالوگ نویس بدیه و این برای یه نمایشنامه نویس یعنی فاجعه (شاید یکی از دلایلی که بازخوانی زیاد داره و تو بازخوانی هاش بیشتر دیالوگ های اثر اصلی رو استفاده می کنه همینه)
.. محمد چرمشیر با بدنویسی و پرداخت به شدت سرسری و خام دستانه طرح های-شاید-جالب اش تبدیل به بزرگترین دشمن خودش شده (بی حوصله گی در پرداخت در اکثر نمایشنامه هاش هویداست)
... این نمایشنامه برای 180 هزار نفری که سالانه از ایران مهاجرت می کنن هیچ چیزی نداره، نه حرف تازه ای، نه پیشنهادی، نه بحث و نه هیچی. یه سری خاطره و سانتیماتال بازی که در سطح احساساتمون رو قلقک می ده.
.... ریتم کشنده. مثل اینکه متاسفانه مشکل ریتم سینمای ایران داره به تئاتر هم سرایت می کنه.
..... با اینکه از بازی خانم متی در مجموعه مدار صفر درجه لذت بردم، اما بازی بازیگرای فرانسوی چشم اسفندیار این نمایش شده بود.
. با وجود همه اینها بدم نیومد، اون ام در مقایسه با سلسله فاجعه هایی که این چند وقته دیدم.

متاسفم ام برای وقت و پول و انتظارات بالایی که برای بیست هزارمین بار برآورده نشد!
مارتین مک دانا نمایشنامه نویسیه که درام و داستانگویی به معنای مرسوم کلمه رو دستمایه کارش قرار می ده و علاقه ای به ژانگولربازی های فرمالیستی نداشته و نداره. از اونجایی که همه تو مملکت ما احساس شدید ناامنی درونی دارن، کمتر کارگردانی پیدا می شه که حضور خودش رو توی کار هوار نزنه.به همین دلیل بانوی ... یه اجرای فرمالیستی بد از یه نمایشنامه قصه گوی خوبه. کافیه این کار رو با مرد بالشی محمد یعقوبی مقایسه کنید و ببینید که چقدر غنی زاده دوست داشته حضور خودش رو تو بوق و کرنا بکنه. ریتم ام که بی خود و بی جهت و بی نفس و بی حال بود. متاسقم برای تئاتری که فقط با این جملات و با سواستفاده از تابوها از مخاطب خنده می گیره: (شاش دارم، جر خوردم، گه خوردی) خدا وکیلی غیر این بود ؟!؟! البته تو مملکت سیاست زده ما برداشت از همه چیز فرامتنی شده: همین که غنی زاده رو یکم برای این اجراهاش اذیت کردن باید براش سوت و کف بزنیم!

ما آدمهای متوسط، در در کشتی پر از آدمهای متوسط دیگر، با ناخدایی متوسط.
رفتم روایتی ناتمام از ... رو دیدم که کار در تمامی ابعاد موجود و غیر موجود متوسط بود (به غیر از بازی خوب آزاده صمدی). رسما نمایش رادیویی بود که ... که ... که نداره، نمایش واقعا رادیویی بود. یه نمایش رادیویی با چند تا استعداد تلف شده (علی سرابی و نوید محمدزاده). من به هومن سیدی علاقه زیادی دارم و امیدوارم بعد از دیدن کار بعدی اش راضی از سالن بیام بیرون.

امشب و در اولین شب نمایش رفتم اونو دیدم تا نگن ندیده نقد می کنه (هنوزم نمی تونم باور کنم که رفتم). واقعا فقط منتظرم ببینم دوست دارای چرمشیر چجوری می خوان از این یکی دفاع کنن ؟!؟! کیفیت نثر ایشون دقیقا شبیه وبلاگ نویسی های یه دختر یا پسر 17 18 ساله ست. رضا حداد برای اجرای نمایشنامه (اصلا نمایشنامه ای درکار بوده جدی ؟!؟!) زحمت زیادی کشیده، اما اتکای کامل به فرم فقط می تونه 15 دقیقه یه نمایش رو سر پا نگه داره. به قول یه دوستی تئاتر جفنگ (ابسورد) نوشتن با جفنگ نوشتن کلی فرق داره. ماشالله اینقدرم متن ... بود که میشه همه جوره طبقه بندیش کرد: ابسورد، اکسپریمنتال، آوانگارد، معنا گریز، مرکزگریز، پاپ ارت، پرفرمنس آرت و ... . ...................................................................................................... تا کی می خوایم ناتوانی در داستان گویی مون رو با روی آوردن به ضد داستانگویی نوشتن افراطی بپوشونیم. با وجود تمام احترامی که برای حداد و زحمت گروه قایلم و با در نظر گرفتن 5 دقیقه خوب اول نمایش (اونم به خاطر حداد): .... بیش نبود
به قول انگلیسی ها: اگه یه بار سرم کلاه گذاشتی، وای بر تو، اگه دوبار شد وای بر من، اگه سه بار شد وای بر هر دو مون. (نقطه ها رو با توجه به تذکر رئیس در جای جملات نامناسب گذاشتم)

نمایش خوبی بود که متاسفانه در سطح موند (هم در لایه رویی که لحن طنز داشت و هم پیام هایی که در لایه های زیرین می خواست درباره تنهایی بشر و .. بده). بزرگترین حسرت بعد از دیدن این نمایش همین ناتوانیی متن در تاثیرگذار بودن و عمق بخشیدن به تم داستان بود. رابینسون ... نمایشیه که میشه ازش لذت برد ولی سریع هم فراموش اش کرد. محدودیت های تالار قشقایی باعث شده بود خلاقیت بالایی رو از کارگردان و عوامل در نحوه اجرا ببینیم که بهشون خسته نباشید می گم. بعد از درخشش در ساعت مقرر، متاسفانه این نمایشنامه یه قدم رو به عقب برای آقای نعیمی به حساب میاد. انشاالله با سقراط بتونن کیفیت همیشگی آثارشون رو دوباره به تماشاگر اثبات کنن. شایدهم ... البته فقط شایدهم چون بچه های تی وال خیلی از نمایش تعریف کرده بودن توقع ام خیلی بالا رفت ولی در هر صورت ... روز خوبی بود

سلام بر دوستان ... چند نکته:
1. این دوستایی که می گن چرا زحمت یه گروه رو زیر سوال می برید، من ازشون یه سوال دارم: ما تماشاگرای طبقه متوسط رو به سقوط (اقتصادی) حق نداریم بگیم چرا به ما و 20 تومنی (بدون احتساب پولی که می زاریم می ریم پای کوه) که واسه این نمایش می دیم توجهی نمی شه؟ (شماها رو نمی دونم واسه من هنوزم 20 تومن 30 تومن کلی پوله)
2. این جناب چرمشیر، در سال حدود 4،5 و حتی 6 نمایشنامه ازشون فقط اجرا می شه، چاپ رو کاری ندارم، کلی کلاس نمایش نامه نویسی و نقد و اینها هم می زارن، اون وقت کی وقت می کنن به کیفیت فکر کنن؟ برادوی پیشکش، اینجام تا حالا از این موارد من ندیدم + خدا نگذره از اونی که برای اولین بار گفت بچه ها نظرتون چیه بازخوانی داشته باشیم! (بد فکر نکنید می فهمم معنی بازخوانی رو ولی آخه ...) . به نظر من بازخوانی های آقای چرمشیر هموقدر کیفیت و نبوغ داره، که آهنگ عربی دزدی های خواهر و برادر صولتی.
3. دوستان در جلسه مطیوعاتی گفتن کیفیت صدا و تصویر بده چون سالن مجموعه در اصل پارکینگ ماشین بوده. سوال... اگه پارکینگ بوده چرا پول ایرانشهر و می گیرید؟ سوال: اگه پول ایرانشهر و می گیرید چرا تو پارکینگ اجرا می زارید؟

راضی ام ازش. اسم شخصیت کاتوریان کاتوریان کاتوریان (اسم کوچک-اسم وسط-اسم فامیل) همه اش منو یاده اسم ضد قهرمان لولیتا (هامبرت هامبرت) مینداخت. نکته جذاب نمایش خشونت روانی/پنهانی بود که دائم ازش حرف زده می شد و اثری ازش نبود. به نظر من اجرای نمایش هایی که خشونت رو دست مایه قرار دادن برای جامعه پس-از-88 ایران نیازه. مردمی که تحت همه جور فشار دراز کشیدن و دوره گذار بدی رو تجربه کردن و می کنن به این جور کاتارسیس احتیاج دارن (دوره گذار مگه بالنفسه دوره ای نیست که باید بگذره؟! پس چرا کلا نمی گذره؟!؟!). البته این اینم رد نمی کنم که شاید اینی که گفتم تعمیمات ذهن مریض یه تماشاگر تئاتری باشه که از خشونت لذت سادو-مازوخیستی می بره. قبل از اینکه نتونم خودم رو کنترل کنم و بازی با کلمات قلمبه سلمبه رو شروع کنم اینم بگم ... : من خود مسیح ام (یعنی بعد از شنیدن این جمله چند ساعته اعصاب ندارم)

متاسفانه باید بگم این اجرا بسیار پایین تر از حد انتظار همه بود (باور نمی کنید کمتر کسی انرژی بلند شدن و دست زدن رو داشت، من به شخصه که به خاطر احترام به بازیگرا این کار رو کردم). 1: کستینگ کار بده، به غیر از استاد سیامک صفری هیچ کسی نمی تونه نقش رو درآره، بابک حمیدیان که دچار سندروم بهداد ییزم شده و همه اش داره پرسونای شخصیت روانپریش/عصبی/معترض اش رو تکرار می کنه، مینا ساداتی که سینماییه و صداش اصلا شنیده نمی شد و بازی تئاتریش ضعیف، پناهی های عزیز و صابونی هم که به خاطر ضعف درام کاری از دست اشون در نمی یومد. 2: تکلیف نویسنده با لحن درام مشخصی نبود: کمدی؟ تراژدی؟ تراژدی-کمدی؟ بعضی از عناصر درام منو اصلا یاده رئالییزم جادوییه آمریکای جنوبی می اندازه، این تغییر لحن بیشتر از چیزی که فکر کنید آزارتون می ده. 3: چرا، چرا، چرا از سن تالار اصلی که عظمت اش مو به تن آدم سیخ می کنه استفاده درست نمی شه؟! 4: مهمتر از همه نمایشنامه، مردم ما (و همه جای دنیا) به تئاتر و دراماتورژی احتیاج دارن که راه حل ارائه بده، به خدا دیگه واکاوی/کالبدشکافی/بررسی بحران دیگه دورش گذشت، آدم بودن و زنده بودن بزرگترین بحران هاست، راه حل بدید اگه مردید؟ تماشاگر پول می ده وقت می زاره و خودش رو در اختیار شما قرار می ده که یه چیزی رو در اون تغییر بدید، یا اون رو به فکر بندازید یا ... اصلا کسی یادش مونده کاتارسیس تعریف اش چیه؟ (دلم نمایش ترن رو دوباره می خواد) 5: من به عنوان دانشجوی ادبیات انگلیسی مشکل ادبیات، سینما و تئاتر ایران رو در یه چیز می دونم: عدم آشنایی و تسلط هنرمندان ما به زبان انگلیسی ... علوم انسانی تو مملکت ما داره سرکوب محتوایی می شه، اگه می خواید از تماشاگر باهوش امروزی عقب نمونید ... انگلیسی یاد بگیرید و به روز بخونید.