کسی از دوستان برهانی که همایون شایگان را نوشته در خاطرش هست؟

با دیدن بعضی از نظرات دوستان منتظر یه نمایش فاجعه‌بار بودم؛ ولی با دیدن نمایش درخشان محمد یعقوبی به چند نتیجه کوچک رسیدم که به نظر آمد اینجا بیاورم:
1- هر اثری را باید با توجه به پارادایم اثر و حتی نویسنده و کارگردان آن سنجید؛ نه اینکه به صورت مطلق و بدون نظر به شرایط فرهنگی و اجتماعی؛ خلاصه اینکه نباید یک اثر پست مدرن(مانند این نمایش) را با خط کش‌های نمایش‌های کلاسیک و حتی مدرن سنجید و غر زد و آه و ناله سر داد و آخرش گفت: که چی؟!
2- ما (در یک سایت هنری مثل تیوال یا هر جامعه بزرگ‌تر یا کوچک‌تر) آدم‌هایی هستیم که به نظر هم احترام می‌گذاریم و خیلی از کارها را بر اساس نظرات و پیشنهادات هم انجام می‌دهیم ولی باید به یاد داشته باشیم گاهی هم این نظرات خیلی صحیح و درست نیست و بد نیست به اعتبار نام کارگردان یا نویسنده و ... ریسک کنیم؛ ثواب دارد.(عطف به یکی از دیالوگ‌های خوشمزه‌ی "هما":بهنوش طباطبایی!)
3- عذر می‌خوام ولی به شدت احساس می‌کنم بعضی از دوستان تئاتر را نفهمیده اند که این قدر عصبانی شده‌اند؛ یک ذره دقیق تر به داستان توجه کنید چیزهای شگرف و شگفتی مشاهده می‌کنید.
4- نمایش‌نامه، متن و دیالوگ‌ها به غایت خوب و زیرکانه؛ موسیقی و طراحی صحنه و لباس مناسب و سینک با کار بود. بازی‌ها هم قابل قبول و نمایش غیر متعارف علی سرابی فراتر از انتظار بود.
5- کارهای محمد یعقوبی را باید دید؛ حتی اگر ضعیف‌ترین کارش باشد؛ ثواب دارد!