جناب قدس عزیز
بنده جز آن گروه بلیط خریده ها ی چهارشنبه گذشته هستم که شما با آنها تماس نگرفتید و به هیچ شکلی تغییر ساعت اجرا را اطلاع ندادید! ما ساعت 7:10 فرهنگسرا بودیم و شما نمایشتان را ساعت 5:30(البته گویا با تاخیر ساعت 6) شروع کرده بودید!

مسئول گیشه فرهنگسرا نام من و شماره تماس را در برگه ای نوشتند و قرار است شما از چهارشنبه تا امروز که شنبه است با من تماس بگیرید! من همچنان منتظر تماس شما و یا هریک از اعضای گروهتان برای رفع این مشکل هستم. باتشکر. ندا مصطفایی که عصبانی نیست از این بی نطمی، بی دقتی و عدم توجه به حق تماشاگر!!

من تا به حال توی این کارگاه اجرایی ندیدم. آیا این کارگاه نمایش باران، نسبتی با آموزشگاه باران داره؟ احیانن اون اتاق تمرین بزرگه ی آموزشگاه نیست؟

"-زانتیپه: سقراط تو می دونی زندگی چیه؟
-سقراط: زندگی چیزیه که با مرگ معنی پیدا می کنه
-زانتیپه:می دونی مرگ چیه؟
-سقراط: مرگ چیزیه که هیچ وقت نفهمیدم چیه"

.....

"تئودته : جالبه که شما به زخم شهرتون می خندید ."


***

فقط چه حیف که این کار رو این اندازه دیر دیدم...بی هیچ فرصتی برای دوباره دیدنش.

اگر خسته هستید، اگر سرما خورده اید و حال خوبی ندارید، اگر سرتان درد می کند یا ...لطفا به دیدن این تاتر نروید.
نمایش "در انتظار گودو" با طول مدت 180 دقیقه نمایشی است که دیدن آن انرژی می خواهد، و اگر ما با کمی خستگی یا حال ناخوش وارد تالار اصلی شدیم، حال بدتر ما بعد از تقریبا 160 دقیقه نمی تواند همه اش تقصیر نمایش باشد.
***
"در انتظار گودو"ی همایون غنی زاده را دوست داشتم. انتظار گودو انتظاری است که شاید خیلی هامان هر روز وقتی از خانه بیرون می آییم، وقتی به خیابان می رسیم و شب، که به خانه برمی گردیم همراهمان است. انتظاری که گاهی حتی نمی دانیم برای چیست؟ از کی شروع شده و حتی پایانش کی می تواند باشد! سفیدی ِ عمیق، خالی و روشن ِ صحنه ی این اجرا، پوچ بودن "انتظار" مردان نمایش را نشان می دهد. هیچ چیز در این صحنه نیست که امیدی را بیدار کند، تغییری را نشان دهد، یا رنگی به روزهای خالی مردان منتظر دهد. تنها المان صحنه، درختی است که تنها نماد گذران روزهای تکراری منتظران، برگ های روییده ی آن است.
بازی های مردان این نمایش همگی خوب است، اما به نظر من حسی در این بازی ها کم است. سال پیش که "درخشش در ساعت مقرر" را دیدم آنجا که دو سرباز منتظر گودو- بهار نوحیان و بهناز نازی- با حسرت، خستگی و پوچی ِ صدایشان می گفتند"در انتظار گودو ایم" تاثیر در ماندگی این انتظار بسیار زنده تر و عمیق تر از حس بازیگران نمایش همایون غنی زاده است.
نمایشی بدون موسیقی! همایون غنی زاده می داند که "در انتظار گودو" باید تهی باشد. حتی از موسیقی و او خطر کسل ... دیدن ادامه ›› شدن مخاطبش را می پذیرد.

در انتها در خصوص زمانبندی اجرای این نمایش که به نظر من بزرگترین مشکل آن است، شاید بهتر بود چنین نمایشی با این طول اجرا، نه در ساعت 8:30 که در ساعت های اولیه ی شب اجرا شود و زمان استراحت میانه ی اجرا، زمانی طولانی تر باشد تا تماشاگرانش فرصت کمی نفس کشیدن، کمی فکر کردن و کمی انتظار کشیدن را داشته باشند.


باتشکر از همه ی عوامل نمایش.

قرار نبود در این نمایش پارسا پیروزفر هم بازی کنن؟ یا من اشتباه شنیدم این خبر رو!

هیچ چیز به اندازه شخصی که کم هوش تر و احساساتی تر از ماست، عذاب آور نیست.



از: دن هرولد

آنکس که تا کنون سکوتت را نفهمیده، احتمالا حرف هایت را هم نخواهد فهمید.

از: هوبارد

برای وقتی که یک نمایشنامه را به دلیل علاقه تان چندین و چند بار خوانده اید، دیدن چنین اجرایی، قتل عام همه تصویرهایی ست که در ذهنتان ساخته و پرداخته اید.
شخصیت پردازی و ساخت تیپ های بازیگران این نمایش، با تصویری که نویسنده نمایشنامه، خود از نقش هایش ارایه می دهد، انطباق قابل پذیرشی ندارد.
" زن- آن ماری روش، سی و پنج ساله با یک اراستگی آشکار، طریف و ساده اما گویی غیرارادی. باید به چشم بیاید که این اراستگی عادت همیشگی اوست، که او هر روز این گونه جامه می پوشد."

"مرد- میشل نوله، سی و پنج ساله... او ترسناک است چون صاعقه - حقیقت- عشق و دوست داشتنی. او بسیار زیباست، زیبایی ای که باید هم بداند و هم نداند"

اینها چند خطی از توضیحات مارگریت دوراس است در شرح و توضیح شخصیت های نمایشش. اما کارگردان این نمایش، واقعن تا چه حد، دقیقن تا چه حد به این ... دیدن ادامه ›› ظرایف دقت کرده است؟
طراحی لباس و بازیگری این اجرا با نگاه من ِ ببینده ی غیرحرفه ای تاتر، با فاصله ی زیادی از کیفیتی که در ذهن خود همیشه برای اجرای این نمایشنامه متصور بوده ام قرار می گیرد و حتی اجرای زنده ی پیانو هم نمی تواند نجاتی بر این لاموزیکای مصلوب باشد.

من از دیدن این اجرا ناراضی ام و دلم می خواست لاموزیکایی دقیق تر و با ظرافتی بیشتر در تمام ارکان اجرا می دیدم.

جناب همیاری عزیز، در صورت امکان اطلاعاتی در مورد نمایش "لاموزیکا" (تاتر محیطی،-کافه تریای تالار اصلی تاترشهر) در تیوال هم بگذارید تا با توجه به مدت کمی که برای این اجرا در نظر گرفته شده، امکان شناخت بهتر این نمایش، قبل از دیدنش وجود داشته باشد. ممنون

به سان ماده گربه ای که چنگ می زند، به تاریکی، به شب، چه نافاتحانه نبرد می کند زنی ایستاده در میان باد...
گیسوان تو را اگر که باد شانه زد، چه طعنه به شانه؟ چه طعنه به دست های مرتعش پیرمرد ِ ریش تراش ِ ده؟

گره به گره ، بافته بافته پریشانی توست میان اینهمه سرگردانی ِ صداها و خط ها و دست ها...چنگال تو نه به گرگ ها و شیرها، که فرو رفته در صورتکی است که ایستاده، اینجا، درست در مقابلت...

_ناتمام_



از: خود

"مرد بالشی" نمایشی است که داستان خوبی برای دنبال کردن دارد. صحنه ها بدون شکست و مکثی که آدم را لحظه ای از فضای روایی نمایشنامه پرت کند بیرون، به دنبال هم قرار دارند و اجرا می شوند. بازی های این نمایش، بهترین بازی های بازیگرانش نیست، و در مقیاس هر کدام، بازی های معمولی خوبی است که البته آدم را شوکه نمی کند اما ناراضی هم نمی کند. بعد از این چندین شبی که از اجرای این کار می گذرد، دیدن تپق های احمد مهرانفر خیلی بزرگ، به چشم می آید و انقدر که درست وقتی یکی از داستان های اصلی نمایش را مونولوگ گونه روایت می کند، از یاد رفتن کلمه ها و مکث های اجباری، تماشاگرش را جدا می کند از قصه و فرض دیدن یک اجرای بی نقص را کاملن باطل می کند.
من از دیدن این نمایش راضی ام و آن را با اثرهای قبلی محمد یعقوبی مقایسه نمی کنم، چرا که بعد از برهان و مقایسه آن با چیزی مثل" خشکسالی و دروغ" فکر می کنم اگر از یک کارگردان انتظار داشته باشم همیشه بهترین باشد، اجازه خطر کردن برای تجربه های جدید و مسیرهای نرفته را از او می گیرم و لذت انحصاری هر کار را مستقل از ماسبقش از دست می دهم.
خسته نباشید به تیم کارگزدانی و اجرای این نمایش و تشکر از آوا فیاض و جناب قدس عزیز به خاطر همکاری و همراهی شان با تماشاگران.

دیشب اپرای عروسکی حافظ را دیدم. نتیجه ی تلاشی هدایت شده، برنامه ریزی شده و تمرین شده. آقای غریب پور مثل همیشه، اجرایی ارایه دادند که سرشار از نشانه ها و آواها، و البته دوست داشتنی بود.
برای دیدن این اجرا، به زعم من، علاقه مندی های خاصی لازم است تا تماشاگر بتواند اشعار، موسیقی، آواز و ارتباط داستانی را کشف کند در غیر این صورت، این اجرا برای بیننده ی بی علاقه به اشعار حافظ و زاکانی و مولانا و ... و موسیقی کلاسیک ایرانی، شاید کمی خسته کننده به نظر رسد.

خسته نباشید می گویم به جناب غریب پور و گروه شان، خصوصن عروسک گردانان و تیم طراحی و اجرای دکور.

تماشای این نمایش را از دست رفته می دانستم. چندین بار به سمت تاتر شهر قصد کرده بودم اما، نشده بود تا اینکه دیشب، با مهربانی عزیزی این نمایش را دیدم.
"نویسنده مرده است" برای من یک نمایش شیرین بود...در تمام ابعاد شیرین و دوست داشتنی. خیلی دوست داشتنی.
اینکه چرا این نمایش خوب است، قبل تر، دوستان دیگر تیوال نوشته اند من اما، به عنوان یکی از آخرین بینندگان این نمایش، می خواهم از تماشاچیان آن تشکر کنم. تماشاچیانی که دیشب، در آخرین شب اجرا در سالن سایه بودند و همراهی شان، خنده های به موقع شان، تشویق شان در صحنه هایی که هیجان ِ بازی خوردن از بازی گر را نمی شد با چیز دیگری جز دست زدن، مدیریت کرد، شیرین تر کرد دیدن این نمایش را و از همه مهمتر، همراه عزیزی که حضورش می گذاشت من آنجاهایی که باید دستی را بفشارم، بودنش و دستانش کامل کند تمامش را.

این نمایش را دوست داشتم و تا خیلی وقت بعد از این، لذت دیدنش با من خواهد ماند.
خسته نباشید به همه.

جناب آقای عباس حکیم قدس ِ عزیز.
سلام.

در مورد نمایش هایی از این دست، همیشه بحث هایی اینچنین بوده و هست. مخالفین و موافقینی هستند که هر کدام طبیعتن دلایلی برای نظرشان دارند. در متن شما، نکاتی وجود دارد که به نظرم نیاز به بحث حرفه ای ندارد و صرفن یادآوری نوع نقد ِ نظر و رعایت برخی نکات اخلاقی، بحث را کفایت خواهد کرد.
تاختن به نظرات موافق، علاقه و یا تمایل فردی افراد، به همان اندازه عجیب و البته تاثرآور است که عکس همین اتفاق بیافتد. منظورم تاختن به آدم هایی ست که از چیزی خوششان نمی آید، یا آن را موافق ذوق خود نمی دانند و یا هر چیز دیگری! در نوشته ی شما ادعاهایی وجود دارد که هر کدامشان جواب مشخصی می تواند داشته باشد. مسئولیت پاسخگویی به نقد شما، می تواند بر عهده ی افراد اصلی و مجری این اجرا باشد، اما من نظر خود را در مورد بخش هایی از نظرتان، به عنوان یکی از آدم هایی که به اتلاق شما، این نمایش را "بی نظیر بود، عالی بود ،حرف نداشت" دانسته، می نویسم.

- ".. با کمال تاثر باید بگویم این سخنان تنها از فکر تماشاچیان معمولی تئاتر تراوش میکند تماشاچیانی که صحنه ی تئاتر را هم طراز پیست اسکی ... دیدن ادامه ›› می بینند و با دیدن صحنه های ناباورانه به جای اندیشه بر آن بر شگفت زدگی آن می اندیشند"

اول- من در این محیط مجازی تنها یک ادعا دارم و آن هم اینست که یک تماشاچی معمولی تاتر هستم! آدمی که بخشی از وقت و هزینه های معمول زندگی اش را صرف این هنر می کند و از دیدن آن، گاه لذت می برد، گاهی هم نه. پس این آدم، در عمل و خارج از هر دانش و یا نقد هنر شناسانه ای می تواند اعلام کند که من این تاتر را دوست دارم یا ندارم.

دوم- اشاره ی شما به پیست اسکی، اشاره درستی است، چرا که در بخشی از اجرای این اثر، از این حرکت استفاده شده! اشاره ی شما به زعم بنده، اشاره به ساده ترین و سطحی ترین نوع استفاده از این کاربری است. استفاده از نوعی حرکت نمایشی، همراه با صدا و گاهن حرکات آکروباتیک جهت جلب توجه تماشاگر! من اما از زاویه ی دیگری به این "پیست اسکی" نگاه می کنم. کارگردان این نمایش، برای نشان دادن برتری مرد غریبه بر مرد ضعیف، بیمار و ناتوان نمایش و توجیه دلیل میل و عطف نظر همسر او به این غریبه ی تازه آمده، ناچار است از ابزاری بیرونی استفاده کند. ابزاری که قدرت مردانه، تاثیر گذاری ظاهری و میل به تغییر را که عملن یکی از دلایل خروج است، نشان دهد. به همین دلیل در اولین صحنه ورود مرد غریبه، تنها یک ابزارست که ماریا را از فرزندش جدا می کند، کفش های مرد اسکی باز و در ادامه ی آن، اشتیاق ماریا برای این تجربه ی تازه.

سوم- به خط اصلی داستان ویتسک اشاره کردید و اضافه شدن زوایایی که به زعم شما پرهزینه و نامربوط به داستان است. خب کجای این یک اتفاق عجیب یا نقد منفی است؟ من هم با شما موافقم که این نمایش کاملن منطبق با اصل نمایشنامه بوشنر نیست-چرا که دو بار این نمایش نامه را خوانده ام- اما من و به احتمال زیاد شما نیز، بارها و بارها نمایش هایی را دیده ایم که برداشتی از یک نمایشنامه کلاسیک و یا مدرن بوده است و نمایشنامه نویس و یا کارگردان آن، برداشت و روایت خود را ارایه کرده است و این نمایش هم، ادعایی جز این ندارد. اشاره تان می دهم به این بند در صفحه ی این نمایش در تیوال : "ویتسکِ رضا ثروتی داستان مرد فقیری است که تنها ..." و خب، آن چیزی که قرار است ببینیم ویتسک ِ رضا ثروتی است! (اینکه در صحت این ادعا خدشه وارد شده و در حال حاضر حاشیه ای پیرامون این مقوله وجود دارد، موضوع این متن نیست و اصلن جایی در این نوشته ندارد) در خصوص زوایای پرهزینه ی این اجرا، من نمی دانم معیار شما برای ارزیابی مالی و صورت هزینه ای این اثر چیست یا چگونه است؟! من هم بلد نیستم این را حساب کتاب کنم که واقعن پرهزینه بوده یا نه! اما با فرض درست بودن ادعای شما، مگر جز این است که هر کارگردانی برای اجرای اثر خود، از مجموعه ای ابزار و امکانات استفاده می کند و البته شکل استفاده ی درست، به جا و خلاقانه ی این ابزارها، یکی از دلایل موفقیت و اثربخشی اثر او خواهد بود؟

چهارم- "....در پایان میگویم تئاتری بود برای سرگرم شدن و در پایان میتوانید احساس این را داشته باشید که از یک سیرک برمیگردید......." من هم شده که از دیدن یک اجرا واقعن مایوس، و یا عصبانی شده باشم حتی، اما خوب است همگی یاد بگیریم که راه ِ نشان دادن نارضایتی هایمان، توهین به آدم های دیگر نیست. چه آنها که اثری را خلق کرده اند چه آنهایی که برای آن اثر هورا کشیده اند. این محیط، یک فضای فرهنگی است(امیدوارم باشد واقعن!) و فکر میکنم آدم های اینجا انقدر بلد شده اند در زندگی شان، که فرق بین دیدن یک سیرک و یک اجرای تاتر را درک کنند. شاید یکی از عمیق ترین اثراتی که با دیدن یک اثر هنری، آن هم از جنس تاتر، در آدم می ماند، مجموعه ی احساسات و عواطفی ست که در آدم ریشه می کند، مرور می شود و مرور می شود و می ماند تا خیلی وقت ....و خب! گمان نمی کنم هیجان ِ سرگرم کننده ای چون سیرک، بتواند اینچنین کند با آدم! آنقدر که صدای ساده، پاک و دلنشین خنده ی کودک، اوج و فرود احساسات آدم هایی را که هم را در ماه پیدا می کنند و می شود با بازی صدایشان فهمید که چقدر عاشق بوده اند قبل ترها، اشک ها و یا حتی خشم و نفرتی را که از "تحقیر" حس می کنید وقتی فرانتس بلد نیست سوت بزند...بلد نیست برقصد...اینها را نمی توانید بگذارید روی نیمکت های سیاه و بروید و با خودتان بگویید " وووه!! عجب آکروبات باز ماهری بود آن مرد مو قرمز"!!!

"درخشش در ساعت مقرر" با شیوه ی روایت نمایشی در بطن نمایش اصلی، داستان واقعی حضور سوزان سانتاگ در سارایوو را روایت می کند.
جدا کردن اپیزودهای اجرای موسیقی، به صورت حضور فعال عناصر و متریال های موسیقی در صحنه، انتخاب مناسبی است که فضای سه ماهیت اصلی سازنده ی این نمایش را به خوبی مجزا می کند. بازی های بازیگران این نمایش، قابل قبول است. روایت، خط سیر مناسبی دارد و نورپردازی و طراحی صحنه ساده، اما کارامد است. نکته ی اساسی این نمایش، داستان و شیوه بهره گیری از صحنه هایی از نمایشنامه در انتظار گودو ست. انتخاب در انتظار گودو، در زمانه ی جنگ بوسنی و نسل کشی بر یاد مانده ی آن از سوی سوزان سانتاگ، در مقابل نمایشنامه هایی چون کرگدن شاید انتخاب معناداری بوده است، اما در این نمایشنامه، صرفنظر از تعهد نویسنده ی آن به آنچه در واقعیت رخ داده، فضایی شعارگونه ایجاد کرده که از حوصله ی بیننده ی امروز خارج است. برای من باور اینکه سوزان سانتاگی که نویسنده ی مقاله "علیه تفسیر" است، خود بر تریبونی بایستد و شعارهای نوشته شده ی خود را از روی کاغذهایی که به چشم نمی آیند بخواند و انتظار تفسیر از تماشاچی اش داشته باشد، سخت و دشوار است. من این نمایش را دوست داشتم در صورتی که سوزان سانتاگ در صحنه نمی بود.
نکته ی آخر اینکه، حضور متواضعانه و پرمحبت حمیدرضا نعمیی، در مقابل درب سالن قشقایی و خوشامدگویی او به تماشاچیان نمایشش، چیزی است که در اجراها، به ندرت دیده می شود. این حضور، بخشی از ماندگاری اثر این نمایش را برای من محفوظ می دارد همیشه.

نمایش "ویتسک" یکی از دقیق ترین و به تقریب بی نقص ترین نمایش هایست که در ماه های اخیر دیده ام. (ملاک قضاوت، برداشت های شخصی ست و طبیعتا گزینه های مقایسه، نمایش هایی ست که دیده ام) اگر سال پیش اجرای "ویتسک، داستان ناتمام" به کارگردانی ناصر حسینی مهر را دیده باشیم - که به شکلی قاعده مند و خلاقانه، خصوصا در طراحی صحنه ای سه سویه و چرخش ریلی به نشانه دوار بودن ذهن ویتسک و البته زندگی روزمره آدمی، روایت دیگری از "ویتسک" بوشنر را در تالار مولوی اجرا نمود - به خلاقیت های استفاده شده در هر دو اثر بیشتر پی خواهیم برد. "ویستک" رضا ثروتی، با سادگی بیشتر در طراحی صحنه، از حجم درگیری ذهنی تماشاگر می کاهد و تمامی توجه صرف بازی ها، صداها و نورها می شود.
اصل نمایش نامه، و البته آنچه که در نمایش و در دومین صحنه ی رویارویی ماریا و فرانتس به دست تماشاگر می آید، گواه این است که ویتسک سربازی تنگدست است (اشاره به اصل شخصیت کریستین ویتسک) که همچون موشی آزمایشگاهی (اشاره به شخصیت موش استفاده شده در اجرا) روح خود را به پزشک و افسر از دنیا بریده می فروشد تا دست رنج خود را به همسرش ماریا دهد و بخش بزرگی از روان پریشی های او (اشاره به دست زخمی که سر ی بریده آن را گاز گرفته)، به دلیل آزمایش هایی ست که روی او انجام می شود و شروع این حالات، به واقعه خیانت ارتباطی ندارد. در خلاصه اشاره شده در توضیح این نمایش، در همین صفحه آمده است که "او که عاشقانه همسر و فرزندش را دوست میدارد با خیانت همسرش مواجه شده و از آن پس همه هستی و پدیده‎های اطرافش را رو به زوال و نابودی می‎بیند" این توضیح ذهن تماشاگری را که از نمایش نامه اطلاعی ندارد و صرفا از ارتباط بین صحنه ها، به دنبال کشف داستان نمایش است، گمراه خواهد کرد. شاید اصلاح این مورد و البته توضیحی بیشتر در خصوص داستان این نمایش به تماشاگرانی که فرصت مطالعه نمایش نامه ویتسک و آشنایی با اصل روایت را نداشته اند، کمک کرده و تمام هنری که در این اجرا به کار رفته است، از طراحی صحنه، نورپردازی عالی، انتخاب موسیقی درست، آواهای اجرا شده در طول کار و از همه و همه بزرگتر و قابل تقدیرتر، بازیگری این اثر، به دلیل روشن نبودن سیر داستان مغفول نماند.