ببین اعتقادات هم چیز خیلی خوبیه ها! ولی من میگم سینما بهتره :)

ریشه آدم رو بیچاره میکنه....
گروه روژدا باز سرحالمون کردند. دستمریزاد. نمایش با سورپرایز شروع میشه، با تعلیق ادامه پیدا میکنه، یک اوج احساسی داره و در زمان درست به پایان میرسه. بازی های خوب از هر سه بازیگر کار در کنار متن بسیار خوب سجادیان باعث شد که یک ساعت با خیال راحت در دنیای نمایش غرق بشم و آخرش با گیجی دلچسب باقی مونده از ریتم تند ده دقیقه پایانی برگردم به ارغنون و سر جام رو صندلی بشینم. به اعتقاد من از منظر کارگردانی این کار یک گام محکم رو به جلو برای بهادر آذری به حساب میاد. ایده های درست حرکتی، توجه به جزئیات و طراحی مسیرهای جابه جایی بازیگرها( جهت عمق بخشیدن بیشتر به صحنه) نشون میده که بهادر آذری در مسیر خوب و درستی قرار گرفته و واقعن پیشرفت قابل توجهی داشته. اما نکته ای که احساس میکنم در خصوص متن نمایش باید گفته بشه این هست که ما به وضوح شاهد یک نمایشنامه ی دغدغه مند هستیم. این برای من بسیار ارزشمنده. به هیچ وجه وارد داستان این دعوای بی پایان برتری فرم بر محتوا و یا برعکس نمیخوام بشم، از منظر یه مخاطب غیرحرفه ای، برای من مهم هست که نویسنده آیا تمام توانش رو صرف ساختن دنیایی کرده که مخاطبِ حیرت زده در اون احساس حقارت کنه و یا اینکه در کنار نمایش توان پردازش فضاها ، با احترام به مخاطب، خوراک فکری هم براش فراهم کرده. البته این مسئله طبیعتن در درجه ی اول به خود نویسنده برمیگره که اساسن تا چه حدی دغدغه ی اجتماعی - سیاسی در ارتباط با جامعه ی خودش داره. از دو کار قبلی محمد رضا سجادیان مشخص بود که نویسنده حساسیت های مشخص و مهمی نسبت به پیرامون خودش داره و خصوصن در کار قبلی ( البته متأسفانه کمی سطحی) این مسئله کاملن هویدا بود. اما این بار در مونولیزر سجادیان با هترمندی بیشتری ایده ها و نقدهای خودش رو مطرح کرده که در کنار شخصیت پردازی های خوب کار مجموعن اثر بسیار قابل توجهی رو ترتیب داده. البته قطعن کار بی نقص نیست . به نظر میرسه که تا تبدیل شدن متن و البته خود نمایش به یک اثر " گروتسک " همچنان فاصله ی قابل توجهی وجود ... دیدن ادامه ›› دارده.
دیگر اینکه این نمایش از نمادها هم به خوبی بهره گرفته. به عنوان نمونه ایده ی ماسک ها که حدس میزنم رفرنس به داستان مشهور " میرا " ( کریستوفر فرانک ) هستند و قرار هست که فضایی 1984 مانند رو در ذهن تداعی کنند.
در مجموع خسته نباشید صمیمانه خدمت همه ی عوامل گروه عرض میکنم و خوشحالم که شاهد تماشای تلاش و هنرنمایی ارزشمند شما خوبان در ارغنون بودم. چه شروع و چه اون مونولوگ که یک جا باید کلش رو تو بخش دیالوگهای ماندگار تیوال نوشت و چه پایان غریب نمایش همه تا مدتها در ذهن خواهد ماند.

غزل - خب فواره همیشه همینطوریه؛ یه بار میره بالا یه بار میره پایین. اما فواره ای که که پایین اومدنش فقط به چشم بیاد همون بهتر که خاموش باشه....
به نظرم این جمله غزل میتونه نماینده ی بسیار خوبی برای کل اثر باشه. روایت انسان‌هایی که قرار نبوده فقط تو زندگی فرود رو تجربه کنند. انسان هایی که نه حالا تایتانیک ؛‌به یک قایق هم قانعند؛‌اما قرار نیست گویا دنیا به کامشون باقی بمونه.
نسبت به نارنجیغ به ویژه کارگردانی کار به نظرم یک گام بلند رو به جلو برای گروه دوست داشتنی روژدا به حساب میاد. در محموع خیلی لذت بردم از تماشای این اجرا. فکر میکنم خیلی ها مثل من با دیدن هر نمایشی انتظار ندارند که مسیر زندگیشون عوض بشه! همینکه احساس کنند مخاطب نمایشی هستند که صادقانه محصول چند ماه تلاش و ایده پردازی عواملش رو به تماشاگر تقدیم میکنه و براش احترام قائله راضی باشند. دوستان پیشنهاد میکنم دیدن این نمایش رو از دست ندید؛‌ البته با این توضیح که قرار نیست بهترین اجرای عمرتون رو ببینید اما میتونید مطمئن باشید که بچه های گروه انصافن کم فروشی نکردند و انرژی خیلی خوبی میتونید ازشون بگیرید :)

پی نوشت: این روحانی نسبتن جوانی که کنار دست ما نشسته بود( و من زیر چشمی دید میزدمش:دی) چرا بیشتر دقایق نگاهش به زمین بود؟!‌ نکنه من تا حالا اشتباه میکردم که زل میزدم به بازیگرا؟!!

درود. واقعن تا 9 دی بیشتر اجرا نمیره؟!

با سلام؛‌ یک سوال داشتم از مسئولین محترم سالن دوست داشتنی باران. امشب موقع تماشای نمایش خانه آقای کرمی حس میکردم اون بخاری واقعن روشنه!!:) خیلی از تماشاگرها هم داشتن با بروشور کار خودشون رو باد میزدن. بازیگرها هم که دیگه زیر نور پرژکتور بنده های خدا اوضاعشون معلوم بود. برای ماه های گرم تر سال واقعن سیستم خنک کننده قرار نیست تقویت بشه؟