با سلام....آیا امکان تمدید نمایش وجود داره؟؟
سالن نمایش خیلی گرم و خیلی بد بود. تهویه هوا هم اصلا خوب نبود.
خود نمایش هم چندان خوب نبود. چند شوخی داشت که موجب خنده تماشاچی میشد، اما در کل به دل من ننشست. بیشترین چیزی که ازاردهنده بود سخنرانی خانم پرور یک بار در ابتدای نمایش و یک بار هم در اون هوای گرم و غیرقابل تحمل سالن به مدت طولانی در آخر نمایش بود. با تمام احترامی که برای نیت ایشون قایلم اما بنظرم اصلا به تماشاچی احترام گذاشته نشده. چنین سخنرانی طولانی، فرمایشی و نگاه از بالایی در شان تئاتر نیست و همون به درد مسجد میخوره!! رفتار خانم پرور من رو یاد معلمان دلسوزی میندازه که به زور میخوان چیزی رو که فکر میکنن درسته رو به دانش اموز تفهیم کنن، و تا جایی که من میدونم رسالت تئاتر این نیست!
در بعضی از کارها گاهی پیش میاد که یکی از عوامل سازنده ی اثر به طرز مشخصی سطحش بالاتر از سایر اجزا کار هستش و خیلی به چشم میزنه. حتمن مواردش رو شما خودتون بهتر از من به یاد میارید. مثلن یه بازیگری که خیلی خیلی بهتر از سایر گروه نقشش رو ایفا میکنه و باعث میشه کار به شکلی از یک دستی خارج بشه ( که من خودم هنوز نمیدونم این یک حسن به حساب میاد یا نه؟!) توی کار جدید خانم پرور هم به نظرم همین مسئله هویدا بود. دغدغه ی بسیار انسانی و ایده ی پاک و درخشانشون حقیقتن چشم نواز و دلنشین بود. فراتر از هز عنصر دیگه ای توی این نمایش شخصن خیلی زیاد احترام قائلم برای این تلاش و دغدغه ی قابل ستایششون. اگرچه به نظرم سایر بخش های تشکیل دهنده ی اثر هم شریف و شایسته ی احترام بودند اما خب در قامت ایده ی اصلی پشت اثر نبودند. یه خسته نباشید جانانه به همه ی عوامل نمایش میگم. به ویژه شخص خانم پرور. و فقط یه نکته هم اینکه به نظرم صحبتهای آخر ایشون که به عنوان پایان بندی کار گفته شد، طولانی و غیر ضروری به نظر میرسید. کاش بعد از رفتن خانم نساجی مازندران دیگه اجرا هم تموم میشد. هر حرفی میخواستن بزنن دیگه زده شد تو کار دیگه. لازم به دوباره گفتنشون نبود واقعن.