شاید این فقط بحث سلیقه شخصی من باشه‌. من به شخصه کارهایی که حالت شعاری داشته باشند و مثلا کارگردان یا نویسنده یا بازیگر اون کار بخوان وسط نمایش با تماشاگر صحبت کنند و چند تا موضوع رو به صورت شعاری تو کله مخاطب فرو کنند نمی پسندم. ولی ممکنه خیلی ها از این سبک ارتباط مستقیم بازیگر با تماشاچی در نمایش خوششون بیاد. اما برای من جالب نبود. ولی بازی همه بازیگران خیلی خوب بود

بازی بازیگران خوب بود. ولی انتقادم به این کار اینه که بالاخره تماشاگر هزینه و وقتش رو برای تماشای تئاتر داره صرف می کنه و حق داره که طراحی صحنه و لباس در حد متوسط رو ببینه. تماشاگر بینوا چه گناهی کرده که باید مدت طولانی با نور چراغ قوه نمایش رو ببینه که باعث چشم درد هم میشه؟ من که چشم هام حساسه مجبور شدم در برخی مواقع چشم هام رو ببندم و فقط به صدا گوش کنم. ضعف در طراحی صحنه ولباس و نورپردازی مهم ترین مشکل این نمایش بود و برای رعب آور کردن فضا باید از نورپردازی مناسب استفاده می‌شد نه چراغ قوه.

خاطره خوب نمایش سقراط آقای نعیمی همیشه همراه من هست و بعد اون هر نمایشی از ایشون هست رو می بینم.البته این بار به خاطر اریک امانوئل اشمیت هم اومدم. ... دیدن ادامه ›› چون نمایشنامه هاش رو خیلی دوست دارم.ولی فدریک ....دلیل اصرار بعضی کارگردان ها برای بازی کردن نقش اصلی در تئاتر یا فیلم خودشون چیه؟ به نظرم آثار هنری یکی از ضربه ها رو از همین جا می خورند. در این نمایش هم متاسفانه آقای نعیمی اصلا مناسب این نقش نبودند. و تمام مدت بازی ایشون به حال و هوای سخنرانی بیشتر شبیه بود.بدون هیچ گونه حسی. تیکه های سیاسی تئاتر پر از شعارزدگی بود و انگار فقط برای گرفتن چند دقیقه تشویق تماشاگر گنجانده شده بود.با چند تا دیالوگ پر از شعار و تشویق نمیشه تاثیرگذار بود.به غیر از این موارد تنها نقاط مثبت بازی بعضی بازیگران و طراحی لباس و طراحی حرکات بود.

عجیبه دوستان در نظرات میگن باید کار یک ساعت کمتر میشد و خیلی کشدار بود. ولی از نظر من هنوز جا داشت خیلی بخش های کتاب رو بیان کنه و یه سری جاهارو که دکتر نون همسرش رو اذیت می کنه و زجر میده رو حذف کرده بود. من کار رو دوست داشتم. فقط برای شب های آینده باید یه فکر به حال صدا بکنند. من ردیف های اول بودم و تقریبا همه چیز رو شنیدم ولی می تونم بفهمم که ردیف های عقب تر در شنیدن یه سری دیالوگ ها مشکل داشته باشند. به غیر از این دو مورد به نظرم نمایش کامل و خوبی بود و بازی همه بازیگران هم خوب بود. به خصوص به حامد کمیلی تبریک میگم بابت بازی عالی و متفاوتی که ازش دیدم.

نکته اول: قبلش حتما یک جستجویی درباره پیمان اسلو در اینترنت داشته باشید مطمئنا از این نمایش لذت بیشتری می برید. هرچند قبول دارم که این وظیفه نمایشه که این توضیحات رو به مخاطب بده. ولی خب هرکاری یه ایرادی داره دیگه. پس بدون جستجو درباره پیمان اسلو به دیدن این نمایش نرید. نکته دوم: برای اون دسته از افرادی که برای بازیگر خاصی به دیدن این نمایش میرن و به مسائل سیاسی علاقه ای ندارند باید بگم که بهتره به تماشای این کار نرید. چون نقش هوتن شکیبا خیلی در این نمایش کوتاهه. اما در نهایت باید بگم من این کار رو دوست داشتم. چون کلا مسائل سیاسی و تاریخی رو دوست دارم. هرچند قبول دارم که متن می تونست ساده تر و کوتاه تر نوشته بشه. یه سؤال دارم: تصاویری که پخش میشد مشخص بود مربوط به یک فیلم مستنده. مشتاقم این فیلم رو ببینم.کسی می دونی اسم این فیلم مستند چیه؟

در شبی که غرق داستان ایزابلا و پدرش و بهره مالکانه و بقیه افراد داستان شده بودم ناگهان سورپرایز شدم و با یک داستان کاملا متفاوت روبه رو شدم.مرتضی اسماعیل کاشی یه سبک خاص داره که اگه ندونم کارگردان کاره با شروع نمایش و اولین دیالوگ متوجه می شم که کار کاره خودشه و یا کسی که ازش الهام گرفته. این سبک خیلی مورد علاقه منه. ولی ممکنه همه رو جذب نکنه. من این نمایش رو از صد درصد خیلی بیشتر دوست داشتم. تعجبم از نظراتیه که میگن متن ضعیف بود و ما داستان رو متوجه نشدیم. من متخصص نمایشنامه نویسی و فیلمنامه نویسی نیستم. ولی با توجه به اینکه تعداد خیلی زیادی فیلم و تئاتر دیدم و همچنان می بینم می تونم بگم متن خوب متنیه که نه مثل اکثر آثار هنری ایرانی (چه فیلم و چه تئاتر) به اصطلاح هلو تو گلو باشه و همه پیام و داستان رو بخواد با انواع و اقسام توضیحات اضافه در اختیار مخاطب بذاره که این باعث بشه با یک متن شعاری با دیالوگ های گل درشت برای شیرفهم کردن مخاطب مواجه بشیم و نه مثل اثری مثل سیزیف باشه که اینقدر مخاطب رو گیج و گنگ کنه که تا مخاطب نظرات و نقدها رو نخونده و چندین بار دیگه کارو ندیده متوجه نشه. متن خوب متنیه که نه خیلی ساده باشه نه خیلی گنگ.سؤال و گره ایجاد کنه و این سؤالات رو به مرور زمان هرچه کار جلوتر میره یکی یکی و به آرامی پاسخ بده و گره گشایی کنه. جوری که مخاطب برای گره گشایی چنان درگیر متن بشه که یک لحظه هم از هیچ دیالوگی و هیچ صحنه ای غافل نشه.این نمایش و متنش تمام این بخش هارو برای من داشت.من هیچ اطلاعی از داستان نمایش نداشتم.ولی اجرا کاملا همه اطلاعات رو بدون هیچ گونه شعارزدگی در اختیارم گذاشت. به علاوه نکات مثبت دیگه ای مثل بازی های عالی و طراحی صحنه. و سرجمع کارگردانی بدون نقص. نمره ام به این نمایش پنج از پنج.

این سخن من خطاب به همه کارگردان ها و نویسنده ها و دراماتوژهای تئاتر ایرانه و نه فقط به عوامل این نمایش. عزیزان ممنون از همه زحماتتون ولی باور کنید لازم نیست که تمام اثرهای دنیا رو ایرانیزه کنید و اینکه این اتفاق مشابه اش در ایران خودمون هم افتاده رو تو کله مخاطب فرو کنید. باور کنید مخاطب ایرانی ببخشید کندذهن نیست و خودش می فهمه که تمام این اتفاقات بدترش در ایران هم افتاده. ما همینجوریش که یک اثر هنری حالا هرچی فیلم یا سریال خارجی رو می بینیم و یا نمایشنامه خارجی رو می خونیم در بی ربط ترین موارد داستان هم اون رو به شرایط ایران خودمون ربط میدیم و با شرایط خودمون مقایسه اش می کنیم.پس خواهش می کنم مخاطب ایرانی رو کند ذهن تصور نکنید.شما همون متن رو اجرا کنید بدون ایرانیزه کردن های اضافی.مخاطب خودش پیام رو می گیره. این از این موضوع.مورد بعدی انتقادم به این تئاتر انتقادیه که به نمایش الیزابت باتوری هم داشتم.استفاده زیاد از حد از داد وفریاد در حدی که گوش مخاطب آزار ببینه. باور کنید هرچه داد و فریاد بیشتر باشه تأثیر نمایش بیشتر نمیشه. بعد دیدن این نمایش رفتم و متن اصلی شکسپیر رو خوندم.قبول دارم که متن مشکلیه ولی با این حال میشد کامل اجراش کرد و فقط برخی بخش ها رو حذف کرد. در پایان تنها نکته مثبت نمایش رو بازیگران نمایش می دونم که واقعا زحمت کشیدند.مخصوصا بازیگر نقش کوریولانوس که برخی جاها واقعا نگرانش می شدم.هماهنگی بازیگرها هم خیلی خوب بود.

خوبی های این نمایش که مشخص بود. بازی های خوب و ریتم درست. اما ایرادی که به این نمایش می تونم بگیرم اینه که وقتی ما داریم درباره فردی تئاتر کار می کنیم مثل نرودا که در واقعیت وجود داشته و یا اسم فردی مثل آلنده رو هم میاریم که اونم در واقعیت وجود داشته باید بدونیم که ممکنه خیلی ها این افراد رو نشناسند. نگید که ای بابا دیگه همه نرودا و آلنده رو که می شناسند! که من خودم دو روز پیش که به تماشای نمایش رفته بودم شاهد بودم که همه افراد پشت سرم بعد اتمام نمایش داشتند به هم می گفتند که این آلنده کی بود که اسمش اومد؟ یا می پرسیدند که اصلا آخر نمایش چی شد؟ چرا نرودا اونجوری شده بود؟ چرا ناراحت بود؟ بعد هم به خودشون پاسخ دادند که خب سنش بالارفته بود برا همین حوصله نداشت! پس وقتی درباره این افراد کار می کنیم باید در بین دیالوگ های نمایش اطلاعاتی از اون افراد به مخاطب بدیم. مطمئنم اونایی که آلنده رو نمی شناختند اصلا نفهمیدند آلنده چه برسرش اومده بود آخر نمایش. رجوع می کنم به نمایش فرشته تاریخ محمد رضایی راد. من قبل اجرا هیچ شناختی از والتر بنیامین نداشتم. اما مشکلی نبود. گروه نمایش اینقدر خوب والتر بنیامین رو در طول نمایش معرفی کردند که هم کل داستان زندگیش رو فهمیدم و هم مشتاق شدم که بعدش هم کلی درباره اش تحقیق کنم. این ضعف نمایش باعث شده که این نمایش تأثیرخاصی روی افرادی که شناختی از نرودا و آلنده ندارند نداشته باشه.

جیغ و داد و فریاد و دیگر هیچ...!! داستان به این جالبی ولی چرا اصرار کارگردان به این بود که همه چیز با دادو فریاد اجرا بشه؟ چرا این اجرا می خواست کلی حرف برای زدن داشته باشه و اون ها رو بیان می کرد ولی وقتی بیان و اجرا انجام میشد اون تأثیری که باید روی من مخاطب میذاشت نداشت؟ باور کنید که هرکس بیشتر داد و فریاد کند بازیگر بهتری نیست! جدیدا یک سریال کوتاه دیدم که بخشی از این سریال در فضای دادگاه می گذره و تقریبا در این بخش با این تئاتر مشترکه. هیچ کس در طول سکانس های دادگاه این سریال فریاد نمی زنه. تمام عکس العمل ها با نگاه و حرف انجام میشه. ولی بازیگران بهترین بازی خودشون رو انجام میدن. اون سکانس های دادگاه بیشترین تأثیر رو روی مخاطب دارند. پیشنهاد می کنم سازندگان فیلم و تئاتر ما یکبار با دقت سکانس های دادگاه سریال وقتی ما را می بینند (when they see us) رو ببینند. تأثیر روی مخاطب با دادو فریاد انجام نمیشه!