دیدن اثری چنین تمیز و درست شوری را در من برانگیخت که برایم سخت است آنرا با واژگان فنی و نه ذوقی، در ادبیات فارسی بیان کنم! اما چه کنم که برای تکرار آثاری چنین فنی و دقیق باید نکات را به ظرافت بیان کرد.
به معنای واقعی کلمه در دقایق تماشای نمایش، غرق در لذت بودم و محو در درستی هنری که برای روی داربست رفتن اثر ایمانوئل اشمیت به کار گرفته شده بود.
بیان ها فوق العاده تمرین شده و صدا ها رسا بود.نور مناسب بود.پرده ها دقیق جلو می رفت و فرم ها نشان دهنده تمارین بسیاری بود که قبل از نمایش برای‌ احترام به دیدگان مخاطب صورت گرفته بود. کاش تمام گروه هایی که فرصت اجرا در سالن اصلی را داشتند این شعور را به کار می بردند و با تمرین به اندازه نظم و هماهنگی را که حداقل حق مخاطب از دیدن چنین آثاری ست رعایت می کردند.
بدن بازیگرها تحسین برانگیز بود و شکل فرم ها برای زمینه ی نمایشنامه و سطح کار مناسب بود. نه خیلی زیاد و نه خیلی کم بود.
من چون این نمایشنامه را بارها خوانده ام می توانم بگویم ریز نکاتی که به متن اصلی و دیالوگ ها اضافه یا کم شده بود کاملا بجا بود. و تحسین برانگیز است ذکاوت کارگردانی که بتواند درست، بر متن اصلی ادیت بزند.
البته غیرقابل انکار است که جذابیت متن و دیالوگ ها را مدیون اشمیت هستیم و به علت سعی ای که در پایبند بودن به متن اصلی شده بود نمی توان از ... دیدن ادامه ›› صریح بودن پیام های اجتماعی و سیاسی درستی که داخل متن وجود داشت انتقاد کرد. هرچند فردریک تماما دراماتیک منظور را به مخاطب می رساند طوری که حتی مستقیم بودنش هم از اثربخش بودنش کم نمی کرد.
به عقیده منِ مخاطبِ مشتاق، سالن اصلی تئاتر شهر که به شدت برایم خاطره انگیز است و پر از تصاویری ست از خاطرات مربوط به روزهای اول که شیفته تئاتر شده بودم، جای اجراهای خوب، کار شده و پر از حرف و محتوا و زیبایی و فرم است.
کاش این آرزو برآورده می شد که گروه هایی با استعداد هایی چنین، بخاطر لیاقتشان که متاسفانه همیشه هم دیده نمی شود، از سالن های گوشه کنار شهر پیدا شوند و به سالن اصلی تئاتر شهر آورده شوند تا مخاطبان هنر واقعی را تماشا کنند؛ نه گهگداری کارهای سفارشی را!
خلاصه که از صمیم قلبم برای گروه نمایش فردریک بهترین شکل از درخشیدن را آرزو می کنم و قدردان زحمت هایی که در پشت صحنه های تئاتر برای اجرای با عشق کشیده می شود هستم.

نمایش رو 25 اردیبهشت ماه تماشا کردم و بسیار خوشحالم که در این روزهای سخت و شرایط اقتصادی بودجه ای که برای دیدن تئاتر در ماه کنار گذاشته بودم رو برای یک انتخاب درست خرج کردم.
گروه شما به ما آدم هایی که فقط تئاتر حالشون رو خوب می کنه جانی دوباره بخشید و شخصا از دیدن نتیجه تلاشهایی که تمام تیم برای روی صحنه اومدن کار و اجرای به این خوبی انجام داده بودند، لذت بردم.
در ابتدای نمایش با دیدن گریم ها، لباس و شخصیت پردازی ها ذوق زده شدم و در میانه نمایش متوجه شدم قوت نورپردازی، نمایشی که جلوی چشمانم هست رو دو چندان دیدنی کرده. بنظرم انتخاب بازیگرها کاملا بر اساس توانایی هاشون و به جا بوده. نمایش در هر پرده خلاقیت های خودش رو داشت و کرئوگرافی کار به شدت عالی بود و دلم رو گرم کرد که در تئاتر ایران هنوز کسانی هستند که جسارت روی صحنه بردن کارهای درست و تر و تمیز که مخاطب رو غرق در لذت کنه دارند. نکته قابل توجه در حرکات فرم و آوازهای دسته جمعی بازیگر ها هماهنگی درستشون برعکس اغلب کارهای آب دوغ خیاری این روزهای تئاتر بود. من حتی توی اجراهای بزرگ و پرهزینه دیدم که موقع خواندن آوازها صدای بازیگرها با موسیقی ترکیب می شه و به وضوح شنیده نمی شه. با اینکه توی این نمایش هم شاید به علت خستگی بازیگر ها در آواز برخیز کمی از حداعلای خودشون پایین اومدن اما به علت توانایی تک تک بازیگر ها و قطعا تمرین زیاد و درستشون و هنر کارگردان گویی همه چیز در بی نقص ترین حالتی که شرایط بهشون اجازه می داده انجام شده.
خودم شخصا با چندتا چیز خیلی حال کردم: یکی حرکات اسلوموشن که در اجرا گنجانده شده بود، دومی حرکت پای گربه از بدو ورود نظرم رو جلب کرد که شاید ... دیدن ادامه ›› اون مدلی راه رفتن جزو فاکتورهای کوچک اون شخصیت بود اما توجه به اینگونه ظرافت ها از طرف گروه نمایش (همانطور که خودشون هم می دونن این چیزها از طرف مخاطب دیده می شه)، کار رو چندین برابر قوت داده بود. حتی راه رفتن پینوکیو هم تحسین برانگیز بود. بازیگر جوجه اردک بخاطر صدایی که داشت و حتی میمیک های خوبش کاملا مناسب اون نقش بود و مارو با خودش همراه کرد. خانواده دلقک ها همشون قوی بودن و حضورشون تو تک تک پرده ها جذاب بود. بچه دلقک و شیر و مربیش هم حرکات بدن خوبی داشتند. تسلط بازیگر ها روی بیان عالی بود و من دیالوگ هارو هم خیلی دوس داشتم. چندجا کاملا منو تحت تاثیر قرار داد و در ذهنم موند. البته از توانمندی نقش روباه مکار هم نمی شه گذشت. در کل کاری بود که از محتوا و فرم مقادیر مناسب و بجایی رودر ظرف اجرا گنجانده بود و با اینکه شاید نظر برخی افراد نسبتا ظاهرنگر این باشه که فرم به حد غیرقابل قبولی بر محتوا غلبه داشت اما بنظر من اگر برای انتقال چنین محتوایی در 85 دقیقه بخوایم میزان کمتری از فرم استفاده کنیم کار شگفت انگیز نخواهد شد و برای این عزیزان دیدن کارهای درام و غیرموزیکال رو پیشنهاد می کنم.
در آخر خسته نباشید و آرزوی موفقیت های بیشتر رو برای کل عوامل کار دارم.