خوبی های این نمایش که مشخص بود. بازی های خوب و ریتم درست. اما ایرادی که به این نمایش می تونم بگیرم اینه که وقتی ما داریم درباره فردی تئاتر کار می کنیم مثل نرودا که در واقعیت وجود داشته و یا اسم فردی مثل آلنده رو هم میاریم که اونم در واقعیت وجود داشته باید بدونیم که ممکنه خیلی ها این افراد رو نشناسند. نگید که ای بابا دیگه همه نرودا و آلنده رو که می شناسند! که من خودم دو روز پیش که به تماشای نمایش رفته بودم شاهد بودم که همه افراد پشت سرم بعد اتمام نمایش داشتند به هم می گفتند که این آلنده کی بود که اسمش اومد؟ یا می پرسیدند که اصلا آخر نمایش چی شد؟ چرا نرودا اونجوری شده بود؟ چرا ناراحت بود؟ بعد هم به خودشون پاسخ دادند که خب سنش بالارفته بود برا همین حوصله نداشت! پس وقتی درباره این افراد کار می کنیم باید در بین دیالوگ های نمایش اطلاعاتی از اون افراد به مخاطب بدیم. مطمئنم اونایی که آلنده رو نمی شناختند اصلا نفهمیدند آلنده چه برسرش اومده بود آخر نمایش. رجوع می کنم به نمایش فرشته تاریخ محمد رضایی راد. من قبل اجرا هیچ شناختی از والتر بنیامین نداشتم. اما مشکلی نبود. گروه نمایش اینقدر خوب والتر بنیامین رو در طول نمایش معرفی کردند که هم کل داستان زندگیش رو فهمیدم و هم مشتاق شدم که بعدش هم کلی درباره اش تحقیق کنم. این ضعف نمایش باعث شده که این نمایش تأثیرخاصی روی افرادی که شناختی از نرودا و آلنده ندارند نداشته باشه.