در شبی که غرق داستان ایزابلا و پدرش و بهره مالکانه و بقیه افراد داستان شده بودم ناگهان سورپرایز شدم و با یک داستان کاملا متفاوت روبه رو شدم.مرتضی اسماعیل کاشی یه سبک خاص داره که اگه ندونم کارگردان کاره با شروع نمایش و اولین دیالوگ متوجه می شم که کار کاره خودشه و یا کسی که ازش الهام گرفته. این سبک خیلی مورد علاقه منه. ولی ممکنه همه رو جذب نکنه. من این نمایش رو از صد درصد خیلی بیشتر دوست داشتم. تعجبم از نظراتیه که میگن متن ضعیف بود و ما داستان رو متوجه نشدیم. من متخصص نمایشنامه نویسی و فیلمنامه نویسی نیستم. ولی با توجه به اینکه تعداد خیلی زیادی فیلم و تئاتر دیدم و همچنان می بینم می تونم بگم متن خوب متنیه که نه مثل اکثر آثار هنری ایرانی (چه فیلم و چه تئاتر) به اصطلاح هلو تو گلو باشه و همه پیام و داستان رو بخواد با انواع و اقسام توضیحات اضافه در اختیار مخاطب بذاره که این باعث بشه با یک متن شعاری با دیالوگ های گل درشت برای شیرفهم کردن مخاطب مواجه بشیم و نه مثل اثری مثل سیزیف باشه که اینقدر مخاطب رو گیج و گنگ کنه که تا مخاطب نظرات و نقدها رو نخونده و چندین بار دیگه کارو ندیده متوجه نشه. متن خوب متنیه که نه خیلی ساده باشه نه خیلی گنگ.سؤال و گره ایجاد کنه و این سؤالات رو به مرور زمان هرچه کار جلوتر میره یکی یکی و به آرامی پاسخ بده و گره گشایی کنه. جوری که مخاطب برای گره گشایی چنان درگیر متن بشه که یک لحظه هم از هیچ دیالوگی و هیچ صحنه ای غافل نشه.این نمایش و متنش تمام این بخش هارو برای من داشت.من هیچ اطلاعی از داستان نمایش نداشتم.ولی اجرا کاملا همه اطلاعات رو بدون هیچ گونه شعارزدگی در اختیارم گذاشت. به علاوه نکات مثبت دیگه ای مثل بازی های عالی و طراحی صحنه. و سرجمع کارگردانی بدون نقص. نمره ام به این نمایش پنج از پنج.