خلاصه ای از کار و توضیحی در صفحه تیوال وجود ندارد پس بدون هیچ ذهنیتی در اولین شب اجرا به ایرانشهر رفتم؛ نمایش با نیم ساعت تاخیر شروع شد، بروشوری وجود نداشت و از همین اولین اجرا بلیت های خارج از ظرفیت فروخته شده بود که مانعی بود برای دیدن بخشی از کار که در عمل با توجه به نوع چیدمان بازیگران پیشتر محدود شده است. در حین اجرا سه چهار نفری از تماشاگران عزیز هم بیش از نیم ساعت تاب دیدن کار را نداشتند و نتوانستند نیمه دیگر را سر جایشان باقی بمانند!

در مورد خود نمایش هم فقط میتونم این رو بگم علاقه جابر رمضانی برای تجربه های نو و خلق فضاهای خاص برای مخاطبش قابل تقدیر هست، ولی حداقل برای من و همراهانم هیچ ارتباطی با این کار برقرار نشد؛ شاید در روزهای بعدی با خواندن نظرات سایر دوستان بخشی از مفاهیم مورد نظر کارگردان و نویسنده روشن شود اما سوالی که برایم باقی می ماند اینست که این اثر تا چه میزان بدون واسطه بر مخاطبین این روزهای تاتر تاثیر میگذارد و اصولن دامنه هدف مخاطبینش چه کسانی هستند؟

نمیشود از کنار کاری که مشخص است جزء به جزئش با وسواس طراحی شده و برای اجرایش زحمت زیادی کشیده شده به راحتی رد شد.
کاری که علی رغم نکات قوت زیادش همچون حفظ ریتم نمایش تا انتها، موسیقی مدرن و در عین حال مناسب فضای کار، طراحی لباس خلاقانه و بازی های درخشانی مثل رضا بهبودی و میلاد شجره بیشترین لطمه را از مدت زمان طولانیش دیده است؛ وقتی که از دو سوم پایانی نمایش اطلاعات خیلی بیشتری ارائه نمیشود، شخصیت جدیدی وارد داستان نمی شود و صحنه ها هم کم و بیش در پی حفظ فضایی هستند که تا به حال ایجاد شده است و پایان نمایش قابل حدس است، تماشاگر احساس خستگی میکند، به ویژه در صحنه کشدار اعدام که فاقد منطق هم می باشد این ملال به اوج میرسد.

مورد دیگر، برخلاف خیلی از دوستان به نظرم بازی باران کوثری در حد و اندازه نقش دوشس نبود و نتوانست تحولات روحی نقش را باورپذیر نماید، با توجه به محوریت این نقش شاید بازیگری با ظرافت بیشتر و داشتن کمی کاریزما و نه فقط معصومیت چهره، میتوانست جذابیت نمایش را بیشتر کند.
برای تک تک اعضای گروه آرزوی موفقیت بیشتر را دارم.