موضوعی بود که پیش تر جابر رمضانی در موردش اجرا رفته بود: نمایش (نمی تونیم راجع بهش حرف بزنیم). این بار سبک کاملن متفاوتی داشت؛ هر چه در (نمی ... دیدن ادامه ›› تونیم) موضوع در لفافه و پنهان بود این بار عیان و با جزییات بیان می شد. تعاملی در کار نبود به نظرم، صرفن بازی گرفتن از تماشاگرها بود آن هم در بعضی لحظات.

وقتی عناصر نمایشی از قبیل دکور صحنه، اکت بازیگرها، گریم و موزیک را از نمایش حذف کنید و یا به حداقل بسنده کنید لابد تاکید روی محتوا و متن می خواهید داشته باشید، اما متن این کشش و تامل را برایم ایجاد نکرد چه در حین اجرا و چه الان که چند روزی گذشته.

آیا صراحت و عریانی قادر به فرا رفتن از بر انگیختن احساسات و یا انفعالی است که خود اجرا انتقادش می کند؟ لیلی رشیدی به زیبایی نقش تماشاگر پیگیر تاتری را بازی می کند که مخاطبی سطحی باقی مانده و در پی امتیاز دادن در تیوال و شتاب برای دیدن نمایش بعدی است، آیا کارگردان چنین شانی برای تماشاگرش قائل است؟ به نظر دیالوگ های علی باقری مبنی بر فرو رفتن در نقش هیولا وارش در نمایش قبلیِ "جابر" موضوع را به یک تجربه شخصی برای یک گروه تئاتری فرو کاسته و جامعیت مد نظر رمضانی را مخدوش می کند.

در مجموع دیدن نمایش برایم خالی از لذت (که احتمالن واژه درستی برای نمایش تراژیک نیست) نبود ولی تاثریش کم رنگ بود.

* چون نیم نداشت سه ستاره دادم.