اگر خسته هستید، اگر سرما خورده اید و حال خوبی ندارید، اگر سرتان درد می کند یا ...لطفا به دیدن این تاتر نروید.
نمایش "در انتظار گودو" با طول مدت 180 دقیقه نمایشی است که دیدن آن انرژی می خواهد، و اگر ما با کمی خستگی یا حال ناخوش وارد تالار اصلی شدیم، حال بدتر ما بعد از تقریبا 160 دقیقه نمی تواند همه اش تقصیر نمایش باشد.
***
"در انتظار گودو"ی همایون غنی زاده را دوست داشتم. انتظار گودو انتظاری است که شاید خیلی هامان هر روز وقتی از خانه بیرون می آییم، وقتی به خیابان می رسیم و شب، که به خانه برمی گردیم همراهمان است. انتظاری که گاهی حتی نمی دانیم برای چیست؟ از کی شروع شده و حتی پایانش کی می تواند باشد! سفیدی ِ عمیق، خالی و روشن ِ صحنه ی این اجرا، پوچ بودن "انتظار" مردان نمایش را نشان می دهد. هیچ چیز در این صحنه نیست که امیدی را بیدار کند، تغییری را نشان دهد، یا رنگی به روزهای خالی مردان منتظر دهد. تنها المان صحنه، درختی است که تنها نماد گذران روزهای تکراری منتظران، برگ های روییده ی آن است.
بازی های مردان این نمایش همگی خوب است، اما به نظر من حسی در این بازی ها کم است. سال پیش که "درخشش در ساعت مقرر" را دیدم آنجا که دو سرباز منتظر گودو- بهار نوحیان و بهناز نازی- با حسرت، خستگی و پوچی ِ صدایشان می گفتند"در انتظار گودو ایم" تاثیر در ماندگی این انتظار بسیار زنده تر و عمیق تر از حس بازیگران نمایش همایون غنی زاده است.
نمایشی بدون موسیقی! همایون غنی زاده می داند که "در انتظار گودو" باید تهی باشد. حتی از موسیقی و او خطر کسل ... دیدن ادامه ›› شدن مخاطبش را می پذیرد.

در انتها در خصوص زمانبندی اجرای این نمایش که به نظر من بزرگترین مشکل آن است، شاید بهتر بود چنین نمایشی با این طول اجرا، نه در ساعت 8:30 که در ساعت های اولیه ی شب اجرا شود و زمان استراحت میانه ی اجرا، زمانی طولانی تر باشد تا تماشاگرانش فرصت کمی نفس کشیدن، کمی فکر کردن و کمی انتظار کشیدن را داشته باشند.


باتشکر از همه ی عوامل نمایش.