تا پارسال، پاییز همیشه برایم فصل نشاط‌‌ انگیزی بود. پاییز امسال هم مثل هر سال، از حدود ساعت پنج بعدازظهر هوا تاریک می‌شود و درست از همین ساعت به بعد است که شبِ من شروع شده. بر خلاف سالهای قبل دیگر عصر را احساس نمی‌کنم. انگار بی‌واسطه می‌رسم به شب. ناگهان روزم شب می‌شود. دیشب، حدود ساعت پنج، داخل کوچه‌ای ماشین را پارک کرده بودم و بی‌حرکت، نشسته بودم توی ماشین. برای اینکه تصویر روبه‌رویم واضح بماند، مجبور بودم هر از چندگاهی برف‌پاک‌کن را کار بیندازم. نم‌نمِ تندِ باران یعنی بارشِ سریعِ حجمِ کمِ قطرات باران. تصویر روبه‌رویم، انتهای بن‌بست کوچه‌ای بود در شمال تهران. از ماشین پیاده شدم. حالا دیگر نم‌نمِ تندِ باران را روی سر و صورت خودم هم احساس می‌کردم. صورتم را رو به آسمان گرفتم و لحظه‌ای دستها را از دو طرف باز کردم. هوا هم عالی بود. شروع کردم به دویدن. تند و جان‌دار، مثل یک دونده‌ی سرعت. با رسیدن به انتهای بن‌بست، از خودم غافلگیر شدم. خیلی زود رسیده بودم به آخرش. همین کار را دوباره تکرار کردم. چند بار با همان شدت و سرعت، زیر باران، سر تا ته آن کوچه را دویدم. حالا دوباره رسیده بودم به انتهای بن‌بستش. دستهایم را عمود کرده بودم روی نرده‌های پلکانی که از همان‌جا به طرف پایین سرازیر می‌شد و نفس‌نفس می‌زدم. این نفس‌نفس زدنِ تهش را خیلی دوست داشتم. هم‌زمان، شاید لبخندی روی لبانم و شاید بغضی توی گلویم بود. پاییز امسال بر خلاف سالهای قبل دیگر فقط برایم نشاط انگیز نیست. حس شومی دارد بعضی وقت‌ها.
به خانه که برگشتم، فهمیدم این بارانِ لذت‌بخش برای من، در واقع یک بارانِ اسیدی بوده. همان بارانی که برای اولین بار در پاییز امسال، سر حالم آورده بود.

سر سه میز جداگانه، سه گفتگو جریان داشت و ما تقریبا از میانه‌ وارد آنها می‌شدیم. نحوه ورودمان خیلی مهم بود و به نظرم این کار به خوبی انجام شد. ناگهان وارد گفتگویی می‌شدیم که قبل از ما شروع شده بود. موقعیت جالبی که به تدریج پی می‌بردیم موضوع اصلی چیست. گفتگوها در هم تنیده شده و هر گفتگو به چند قطعه تقسیم شده بود. نقطه مشترک در هر سه‌ی این گفتگوها بروز یک غافلگیری بود که البته زمان وقوعش در هرکدام متفاوت و روند غافلگیری‌ در مجموع، شیب کند شونده‌ای داشت. مثلا در گفتگوی اول (اولین گفتگویی که نمایش با آن شروع شد: بین آن دو پسر جوان) در همان انتهای اولین قطعه، ما هم مثل "نوید محمدزاده" با طنزی که جای خود را به یک موقعیت بغرنج داده بود، غافلگیر شدیم. یعنی با فهمیدن جدی بودن قضیه قاچاق و حجم وحشتناک آن به اندازه‌ی یک خاور! این غافلگیری در گفتگوی دوم، کمتر و سرِ میز "هومن سیدی" کمرنگ‌تر شد. به نظرم سرِ هر میز و در طول یک موقعیت داستانی پیوسته، از مضمون متفاوتی پرده‌برداری می‌شد: پوچ بودن یک رفاقت و مفهوم انتقام روی میزِ برادرِ فرد اعدام شده و دوستش، تلخی یک رابطه و مفهوم اعتماد، روی میزِ زن و شوهر و سرانجام تغییر موقعیت‌ دو نفر نسبت به هم و مفهوم وفاداری در سرِ میز دختر شیرازی و رفیقِ نامزدش.

"خطهای موازی، ساختار نمی‌سازند . . . ساختار هرز می‌رود . . . . در سیندرلا"

"سیندرلا" با وجود بعضی دیالوگ‌های هوشمندانه و جالبش، اثری معیوب بود که انگار ساختار نداشت.

نکته: اگر دیالو‌گ‌های نمایش را نقطه‌ی قوت آن بدانیم، همین نقطه‌ی قوت هم در پرده آخر، خودش را نقض می‌کند. از دست می‌رود. همه آنچه که تا پیش از آن با ایهام برگزار شده بود را بر باد می‌دهد.