قصه من و تو نیز
چون تمام قصه ها
با یکى نبود و بود
باز شد
من که مهربانِ کوچک تو بوده ام
این نبودنت براى من
راز شد.



از: مریمِ ده سال پیش

بی‌تابى مسرى است
دل من
پرده پنجره
و بید دیوانه حیاط

زمان را می‌نوشم
و بی‌تابى دلم را
و فاصله بلند تا بودنت
نوش دارو برسان

از: خود

شب به تو نمى رسد سیاهى
دور مى شود در کوچه اى پایین تر

نبضم را بگیر
اندوه منقبض شده در رگ را
و فکر کن
که قرار است عبورم دهى
از شبم
و تنم
و پیرهنت
و کوچه هاى سیاهى که پایین خانه ى توست
و من هر شب سیاهى زده به آن ها مى رسم

مى توانى؟
_ مى توانم.
و زیر ... دیدن ادامه ›› لاله ى گوش تو شعرهاى نگفته
و گیسوى تو را که طره طره
و گرمى سر انگشت من روى گردن تو

سیاهى به تو نمى رسد شب
و دور مى شود
از تنت
و پیرهنت
و شبت

از: خود

وارد شهر که شدیم خورشیدِ به غروب نشسته روبرویمان بود. بى تاب بودیم، نه این که قرار بود چیزى شود. اتفاق ها پیشتر افتاده بودند و اکنون تنها اندوه و حسرتى از آن ها بر جاى مانده بود. او پیر نبود، میان سال بود. شوهرش را دو سالى بود که از دست داده بود و فرزندى هم نداشت. شوهر، زن را برداشته بود و رفته بودند به جایى که دست کسى به آسانى به آن ها نرسد، تا کنایه هاى اجاق کورى هر دو را کلافه نکند. مانده بودند و جاى گیر شده بودند و ریشه دوانده بودند. مرد وصیت کرده بود که در فیض دفن شود. نه این که وقت مردنش باشد، یک روز ناگهان به زن گفته بود:
منیر! از این جا هیچ وقت نرویم. دلم مى خواهد در فیض دفنم کنند.
شهر را دوست داشت. آرامش در نبود دیگران را دوست داشت. بعد به فاصله چند ماه تصادف کرد و مُرد. زن ماند و قبر کوچکى در فیض و شهر کوچکى که دیگر بسیار بى در و پیکر مى نمود.
پرسیدم: خوش بخت بود؟ گفتند: عاشق بود و عشق قرار است خوش بختى بیاورد. گفتم: چه ادعاى غریبى! این همه عاشق نقره داغ شده در جهان براى رد ادعایتان کافى نیست؟ به خانه اش که رسیدیم، فهمیدم که زن خوش بخت بوده است. عکس هایشان گواهى مى داد و گل هاى نیمه پژمرده درون گلدان.

از: خود

زیباترین
مى خواستم ترا بسرایم
خود را سروده ام.

از: نصرت رحمانى

تا صبح سیگار است و سیگار است و سیگار
من هستم و یادِ تو و چشمان بیدار
لرز درختانِ شب و یک باد کولى
چک چک چکِ باران به روى خاک نمدار
یک شعر کوتاه و لکِ جوهر به دستم
اندوه هاى تیره و افکار تبدار
یک دست خط روشن و یاد دمى خوش
یک تیره نامه یاد بختى که نگونسار

گفتند رفته است او، خیالش را نبرده
گفتند و خندیدند بر من درّ و دیوار
گفتند و خندیدند و بشکستند و ... دیدن ادامه ›› بردند
قلب مرا، آن پیکر آویزِ بر دار
پاى درخت ارغوان یا بید مجنون
کردند مخفى قلب من را در شبى تار

امشب که باران مى زند بیدار گشته
مى خواهد از جایش برون گردد به یک بار
گویى فراموشش شده آن رنج پیشین
گویى فراموشش شده آن چوبه ى دار
سرخ است و زرد است و سیاه است و سپید است
مى گویدم دیگر نمى میرم من این بار
مى گوید و پا مى زند محکم به گورش
مى خندم و مى گویمش اى طفل بیمار!

یک بوسه ى دیدار آخر یاد او ماند
یک بوسه تنها سهم او از کل دیدار

از: خود

تهران! بارانت مبارک.
:)

از: ...

طنین عاشقانه دگر مرده است در رگ در.
و تجربه تمامى معیار نیست،
نیست،
که نیست.

پ.ن: این هفته را، هفته نصرت رحمانى نامیده ام.

از: نصرت رحمانى

این درخت عریانِ پاییزى
که تاب برگ ریز و باران ریز را مى آورد،
روح من است
روح خودم
و پیچ شاخه اش
از تنهایى،
و خشکى اش،
از غم.

از: خود

با آغوش تو تصادف کردم،
نیمه فروردین بود
و درخت ها،
در باد،
مى گفتند:
آرى
آرى
آرى...

از: خود

سحرگاهان بیدار مى شوم. شاملو در سرم خیام مى خواند
صبح است دمى با مى گل رنگ زنیم
وین شیشه نام و ننگ بر سنگ زنیم
دست از امل دراز خود بازکشیم
بر زلف دراز و دامن چنگ زنیم

برمى خیزم و مى شمارم:
زلف دراز که از آن خودم است.
امل دراز را رها نتوان ام.
مى گلرنگ هم که صبح ناشتا با داروهایم نمى سازد.

در نهایت به ترافیک همت مى رسم. سیگار و شجریان که مى خواند
اى کاش که جاى آرمیدن بودى...

از: من و خیام و شاملو و شجریان

روی بند راه می‌روم
با چتر کهنه‌ کاغذی
بی که لب‌هایم سرخ باشد
یا گونه‌هایم عنابی

روی بند راه می‌روم
و زیر پاهایم
آدم‌ها
مثل ساقه‌های خمیده و پوک گندم
و باد
که در گندم‌زار می‌دود هراسان
و خوشه‌‌ها
که گاهی فریاد می‌کشند
آآآآآآآآآخخخخخ

روی بند راه می‌روم
دور از زردی دانه‌های گندم
و دلم خوش‌است به خورشید
که می‌دمد
و قرار است تن مرا هم
پوک و تهی کند.