"مرد بالشی" نمایشی است که داستان خوبی برای دنبال کردن دارد. صحنه ها بدون شکست و مکثی که آدم را لحظه ای از فضای روایی نمایشنامه پرت کند بیرون، به دنبال هم قرار دارند و اجرا می شوند. بازی های این نمایش، بهترین بازی های بازیگرانش نیست، و در مقیاس هر کدام، بازی های معمولی خوبی است که البته آدم را شوکه نمی کند اما ناراضی هم نمی کند. بعد از این چندین شبی که از اجرای این کار می گذرد، دیدن تپق های احمد مهرانفر خیلی بزرگ، به چشم می آید و انقدر که درست وقتی یکی از داستان های اصلی نمایش را مونولوگ گونه روایت می کند، از یاد رفتن کلمه ها و مکث های اجباری، تماشاگرش را جدا می کند از قصه و فرض دیدن یک اجرای بی نقص را کاملن باطل می کند.
من از دیدن این نمایش راضی ام و آن را با اثرهای قبلی محمد یعقوبی مقایسه نمی کنم، چرا که بعد از برهان و مقایسه آن با چیزی مثل" خشکسالی و دروغ" فکر می کنم اگر از یک کارگردان انتظار داشته باشم همیشه بهترین باشد، اجازه خطر کردن برای تجربه های جدید و مسیرهای نرفته را از او می گیرم و لذت انحصاری هر کار را مستقل از ماسبقش از دست می دهم.
خسته نباشید به تیم کارگزدانی و اجرای این نمایش و تشکر از آوا فیاض و جناب قدس عزیز به خاطر همکاری و همراهی شان با تماشاگران.