من دو دسته آواره در این نمایش دیدم جنگ زدگانی که آوارگی از وطن و خانه رو تحمل می کردن و آدمهایی که در خودشان باورهایشان روایطشان آواره بودن . آدم هایی که حلقه اتصالشون با وابستگی و دلبستگی های امروزشون لق شده بود.
خط روایی داستان گیرا و جذاب بود. جزییات موجود در طراحی صحنه و نور و صدا و لباس رو دوست داشتم و کمتر تاتری رو دیده بودم با این ابعاد .
نمایش کلا دلپذیر و دوست داشتنی بود ولی چندتا نکته نظرم رو جلب کرد
با کمال احترام من از بازی آقای آذرنگ لذت نبرم و در طول نمایش منو آزار میداد انگار کتابی به دست فردی بدی و بگی از فلان صفحه شروع کن بخون . بخصوص در شروع نمایش واقعا نا امید کننده بود که کلام بدون هیچ گونه احساس و عمقی بیان میشد . دیالوگی که در شروع نمایش بین ایشون و خانم ادبی رد و بدل میشد مثل بازی بدون توپ دو پینگ پنگ باز بود .
شخصیتها پردازی ها به نظر من جای کار داشت اینکه فقط بسنده بشه زن و شوهر شاگرد اول دانشگاه بودن نه تنها کمکی به من در باورشون نکرد بلکه با توجه به شخصیت سختگیر و اصولگرای سهیلا روند زندگی و افول اش سوال برانگیز میشد.
صحنه آخر نمایش کاملا بی مورد بود لازم نبود اون صحنه استعاری در اغوش کشیدن کودکی در یک اثر نئورئالیستی نمایش داده بشه
در مجموع نمایش خوبی ... دیدن ادامه ›› بود و در پایان یکی از سوالاتی که برای من بوجود آورد این بود که چرا مردم در رنج تنهایی یا بی پناهی به سر می برن ولی به تنهایی و بی پناهی دیگران اهمیتی نمیدن.

اساسا حقایق ازدواج همیشه وحشتناک بوده

نمیدونم آیا این وظیفه نمایشه که کاملا محتوا و درونمایه رو واسه تماشاچی باز کنه یا تماشاچی باید بتونه ورای ظاهر نمایش رو هم ببینه و درک کنه؟ ولی اینو می دونم که این نمایش نتونست زیاد تماشاچی رو به عمق اثر رهنمون کنه و اگر هم تماشاچی به اثر ص.هدایت واقف بود لذتی از نمایش نمی برد.
گذشته از این کل من با جزئیات هم کمی راحت نبودم. طراحی صحنه رو نپسندیدم. بخش عمده اش بر عهده پرده نقاشی نصب شده در پشت صحنه بود که به نظرم یه جور از سر باز کردن قضیه یا ساده ترین و اولین ایده ای بوده که به ذهن طراح صحنه رسیده .
طراحی لباس هم - جز در مورد یه نقش که پودل بودن سگ رو القا می کرد - به نظرم جالب نبود . راستی چرا کلاغ سفید پوش بود ؟
ولی با تمام این انتقادها نمی تونم عشق و شور اجرا در بازیگرا یا تلاش و زحمتشون رو نادیده بگیرم .

قبل از هر چیز لازم میدونم قدردانی کنم برای زحماتی که برای اجرای این نمایش کشیده بودند ولی تلاش و تحمل زحمت به تنهایی نمیتونه باعث موفقیت شه ... بلکه هوشمندی، هدفمندی و تجربه هم لازمه که در کمال احترام باید بگم کارگردان به طور کامل از این مولفه ها بهره مند نبوده ...
به طور خلاصه و از منظر ناقص خودم به عنوان تماشاچی کم سابقه تئاتر، نکات مثبت و منفی این نمایش رو بیان می کنم
الف) مواردی که پسندیدم :
1- اکثر بازی ها به ویژه نقش آفرینی آقای محسن حسینی رو دوست داشتم ( از منولوگ ایشون لذت بردم)
2- صحنه پردازی و نورپردازی در مقایسه با سایر نمایش ها برای من تازگی داشت و از داینامیک بودنش خوشم میومد گرچه بعضی اضافه کاری ها و یا نواقص به چشم میومد ولی با توجه به فقدان امکانات و منابع مالی قابل اغماض بود.
3- برای این مورد دارم خیلی به ذهنم فشار میارم ولی چیزی به نظرم نمیرسه
ب) مواردی که نپسندیدم
1- قبل از هر چیز باید بگم ادبیات به کار رفته در نمایش نامه به لحاظ دستور زبان و به کار گیری ترکیبات توصیفی و ترکیبات ... دیدن ادامه ›› اضافی مشکلات فراوان داشت ضمن اینکه باعث شده بوده انرژی زیادی از تماشاچی صرف تمرکز بر دیالوگها و منولوگها شه ... (پچ پچ مکرر تماشاچی ها با هم برای تحلیل شنیده ها گواه بر این مطلبه)
2- با تمام علاقه ای که به آقای افشی هاشمی دارم و احترامی که به توان ایشون می ذارم باید بگم انتخاب مناسبی برای نقش شاه تیوه نبودن ... مشخصات فیزیکی و صدای ایشون مناسب نقش نبوده و قابل باور نبودند.
3- صدای فالش خانم تهرانی نه تنها آزار دهنده بود بلکه حس نمایش رو خراب می کرد و تو ذوق می زد ( خندیدن تماشاچی ها هم گواه این مطلبه)
4- تصور کنید که دارید یه نمایش اسطوره ای می بینید ولی زنجیر استفاده شده در نمایش زنجیر پلاستیکی ابی رنگ باشه ... یا جناب شاه زیر ردای شاهی شلوارک جین پوشیده باشن با دکمه های دوبل قهوه ای روی جفت جیب های پشتی و ...
5- سعی شده بود از گروه سیاه پوشان (همسرایان) در جهت انتقال حس و فضای تاریک و طاعونی نمایش و سایر موارد بهره گرفته شه ولی در بعضی موارد دست و پا گیر بازیگرا و یا مانع دید و تمرکز تماشاچی میشدن و در بعضی موارد به حس نمایش نیز لطمه می زدند ...
6- کلا با این آویزون شدن ها و پروازها مخالفم. در اوج نمایش و در منولوگ پایانی، افشین هاشمی معلوم نبود داره نمایش آکروباتیک و ژیمناستیک اجرا می کنه یا تئاتر
7- صحنه مرگ شه بانو کلا پرداخت نشده بود ... به نظرم کارگردان میتونست بار دراماتیک و تراژیک بیشتری به اون قسمت بده
8- ردیف های 8 به بعد باید مجانی باشه 15 هزار تومن بی انصافی است چون اون تماشاچی های بی نوا 50 درصد نمایش رو به سختی میدیدن یا اصلا نمیتونستن ببینن.
.
----- نهایتا میتونست این نمایش خیلی بهتر از این باشه گرچه زحمات زیادی برای اجرای این نمایش کشیده شده بود ولی تلاش و تحمل زحمت به تنهایی نمیتونه باعث موفقیت شه ----