من تا به حال توی تیوال چیزی ننوشتم اما این فیلم من رو وادار کرد که بنویسم.
من عاشق شخصیت دکتر چمران بوده و هستم. شخصیتی تحصیل کرده، مذهبی و البته مبارز که بدون هیچ ادعایی و به دور از حرف عمل می کرد. این فیلم من رو باز هم شیفته تر کرد به خاطر دیدن نکات ریزی که در خلال جنگ باز هم دکتر بهشون توجه میکنه. اینکه حتی برای نجات پاوه نباید از پشت خنجر زد (سکانس داخل ماشین با دکتر عنایتی) این که به دشمنت که در حال فراره نباید تیراندازی کرد (سکانس درگیری چمران در بیمارستان که حتی تا قبل از اینکه دشمن شلیک کنه هیچ تری شلیک نمیکنه) این که در گیر و دار جنگ باز هم فکر اینه که بتونه با مذاکره و با صحبت قائله رو ختم کنه. این که به عنوان یک فرد بزرگ و بلند مرتبه ی کشوری در کنار مردم پاوه تا لحظه ی آخر میمونه و جون خودش رو از جون مردم عزیزتر نمیدونه. این که از هیچ چیزی نمیترسه و زیر رگبارهای دشمن تنها کسی که جرات داره برای فرود هلی کوپتر گچ روی زمین بریزه چمرانه و...
دست مریزاد آقای حاتمی کیا. چمران رو خوب نشون دادی بدون شعارزدگی مثل خود چمران ساده و ریزبین.
من دیدن چ رو به همه پیشنهاد می کنم.