چه با سرعت باریک می شود
روی قاب عکسم
آفتاب عصر زمستان...

گویی هنوز مشق هایم مانده
آه مادر
در این چهل و پنجمین پاییز
دستهایم را بگیر
و یکبار دیگر مرا
تا آن مدرسه ببر..

از ابرهای صورتی
از فانتزی های مارکوپولویی
تا درگاه خودکشی
بر لبه چرب میانسالگی
خاموش
موهایم را شانه می زنم ...

باغبان رفت
کودکی با دلسوزی، علف های هرز را
دوباره
در باغچه می کارد
صدای دوردست آمبولانس در خیابان
محو میشود...

حساب های روز شمار
لیزینگ عمر
چه احمقانه شده این روزها
عاشقی ..
وخورشید عجب خفاشی را
آبستن است...

فرمان زار می زند
سیگارم زار می زند
دستهایم زار می زند
خاطراتم
خاطراتت
کودکیم
مادرم
پاهایم روی گاز
بوسه هایت
تن خیسم روی تشک
مشروب زیر تخت
رویایت
دیروزم
فردایم
انگشتم روی ماشه
زار می زند
زار می زند
زار می زند
پاهایم روی گور...
آه ! باز هم زار می زنند...

--------( آزار خواه ) ---------

مادر نداشت

پسرکی که آرزویش بود

زنی هم به او بگوید

ذلیل مرده ...


-------پ .ن: از سری شعر های به گور بردنی...

سرانجام بی حساب می شود

اندامم با طبیعت

جاده کنار گورستان ..

صبح بیکاری

تقلای مگس پشت پنجره

صدای تلخ دبستان ...........

چه زهد ناکامی !

برق نگاهت لو می دهد

راز پنهان لبانت را ...

من ، با نیمه خالی لیوان مستم

تو کنار تابلو های رز

جوشانده ات را بخور .

آه ! ! ! چرا تا کنون ندیده بودم ؟؟؟

زایمان نرم غروب تا تولد شب را

در اشراق پنجره ...

با نگاهم ابر ها را جر می دهم

باز همان ...

همان جهل چرک همیشگی

آه ، چقدر کالم

زیر این پوست چروک ..

از هفت ، سه لبخند مانده هنوز

زیر رنگین کمان پیر

قهوه ای ، خاکستری ، سیاه ..

من همان کودکی هستم
که مدرسه را می ترسید
و اکنون ترسهایم را در جیب پالتو
میان مشت هایم می فشارم
تا لبخندی مردانه را
همچون عروسکی 45 ساله
تحویل پیاده رو دهد....

به صورتکی نحیف میمانم،
که با تکیه بر چوب فرسوده خاطرات،
به شمارش موریانه هایی نشسته ام،
که ستون پایانم را میجوند ...
افشین.د ..

یک روزه مرد،

گل وحشی چند روزه،

از هراس لشکر باغبانها...

با عبور ابر کوچک

خطوط کوه ها رویا می شوند

در غروب ...