خوابی پر از التهاب از عذابی در سراب

عمری خراب دارم آری عمری خراب

حتی ز من عذاب گشته بس خجل

زیرا که من خودم عذاب گشته ام عذاب

در جاه و جم که حشمت اینان کور سازدم

اما خدای من انگار که کرده من ، جواب

من در ظلمتم سیاهی ست چفت این تنم

کرم شب تاب چو بدیدم گفتمش بتاب

روزگارِ تنیده به غم به گلایه به شکوه ها

اسمش ز تلخی زیاد شد روزگار ناب

سایه به سایه با تو من ... قدم قدم در این چمن
دوش به دوش با تو ام ... تویی بهار جان و تن
شکفته از تو روح و جان ... چه نم نمک چه دم دمان
به باغ شد کبوتری ... غزل سرا , ترانه خوان