خوابی پر از التهاب از عذابی در سراب

عمری خراب دارم آری عمری خراب

حتی ز من عذاب گشته بس خجل

زیرا که من خودم عذاب گشته ام عذاب

در جاه و جم که حشمت اینان کور سازدم

اما خدای من انگار که کرده من ، جواب

من در ظلمتم سیاهی ست چفت این تنم

کرم شب تاب چو بدیدم گفتمش بتاب

روزگارِ تنیده به غم به گلایه به شکوه ها

اسمش ز تلخی زیاد شد روزگار ناب