حجابم
در است
و پنجره
آرایشی ملایم
برای خود نمایی
و دریچه ای برای چشم چرانی رهگذران
به خواندن من درنگ نکن
کلید بینداز
تا در آغوشت بگیرم

آرزو یی ندارم
جز لال شدن
که لب گشودنم
نفرینی ابدی است
از تاراج
تنِ پارچه ای نحیف
برای تن پوشی
کسی در گوشم زمزمه وار میگوید:
لال شو
ای قیچی

به گمانم مارم
هر چه تقلا کردم
برای بزرگی
پوستی نینداختم
خود را سوزاندم
ولی
باز کوچکی هستم سوخته
غرق درد
به خود می پیچم

گل بودم
از نگاه خود مرا چیدی
ملالی نیست به پَر پَر شدن
لا اقل ماندنیم
در گورستان
ورق های خاطراتت
با
نبش قبر بقایای تنم

بعد از یک عمر تازه فهمیدم
جسدی بودم لای یک پیروهن






علیرضا آذر

بی تابی سماور
از دیدنِ تاولهای
تنِ آب است

آینه هم پنجره ایست
اگر از آن، خودت را به بیرون پرتاب کنی
در میان بازوان خویش
خواهی مرد



یانیس ریتسوس

سپیدی دندان هایم
حسرت هر کسی را بر می انگیخت
دندانه
دندانه
هر که هم کلامم شد
دندان پزشکی بود
که توان کشیدن نداشت
محو لغ بودنشان
خود را غرق نت هایم دید



پیانو

به رویا دل سپردم
چشم بستم
تا دمی دلدار من باشی
درون ذهن خاموشم
چراغ راه من باشی
تو خورشیدی ،
من آن ابر سیه رویم
که رویم تیره گشته،
نادمم،
اما
عاشقانه دوستت دارم
به ظلمت میکشد شب روی زیبای تو را هر روز
و من طاقت ندارم
دست میگذارم روی چشمانت
که شب خواب بیند
نور چشمان تو را بَرَد
یغما



ممنون از استاد و رفیق عزیز تر از جانم
که این شعر بر گرفته از شعر شماست
بامداد گرامی

دنیای توام من
و جهان،دربندِ من نظاره گرت
من، دنیای در امان
همه چیز در من محیاست
نان و آب و جای راحتی
اما
جهان، بی امان
نا امن است
ای پرنده



قفس

میان دو آدم
حتا به لحظه ای
هزاران هزار دسیسه ممکن است
اما
میان دو کوه
سالیان سال هم که بگذرد
چیزی جز یک دره نیست