سلام
(خواندن این مطلب احتمالا فقط وقتتان را هدر میدهد پس توصیه میکنم که آن را نخوانید. اینکه من چرا آن را نوشتم جای سوال است ولی احتمالا جوابش شخصی ایست!)
مسیر خرید بلیط تا آمدن و نشستن به تماشای این تاتر برای من دردسرها داشت! ولی بالاخره توانستم به تماشای این تاتر بنشینم.
دور از خوب ها و خوبی های خود نمایش چیزی که امروز بیشتر برای من جالب توجه بود و من ناخودآگاه به آن جلب میشدم گروه نمایش نبود، بلکه تماشاگران بودند؛ از این که وقتی اوایل نمایش همه میخندیدند فردی که سمت راست من نشسته بود زیر لبی گلایه میکرد که چرا مردم اینقدر بی دلیل میخندند؟(که شاید حق با او بود) و یا این که فردی که در ردیف جلویی نشسته بود گاهی در برخی از قسمت های نمایش که مردم آن را با لبخند میگذراندند او با خنده بلندتری آن قسمت را سپری میکرد(البته شاید حق با او بوده) و یا در قسمت های پایانی نمایش که خانم بنی آدم در آن صحنه عصبانی میشدند و گل ها را به صندلی میکوبیدند شخصی با دو صندلی فاصله از سمت چپ من (!) بلند میخندد(که البته شاید حق با او بود).
هدف از نوشتن اینها قضاوت و یا شکایت از خنده های چه بلند و چه آهسته ی تماشاگران نبود؛ بلکه جذاب بودن این مسئله (حداقل برای خودم) که یک کار و یک فضای یکسان میتواند چنین دریافت های متفاوتی ایجاد کند و این سوال که اگر نمایش فقط یک صحنه داشت و آن هم صحنه کوبیدن گل ها به صندلی بود آنوقت این کار از نظر من یک درام بود و از نظر فردی که با دوصندلی فاصله از سمت چپ من بود یک کمدی حساب میشد؟

ای کاش که تمدید بشه...

(ممکن است برخی از قسمتهای نمایش لو برود)
چیزهایی که میخواهم اینجا بنویسم شاید یک سری افکاری باشه که در اثر تخیل زیاد من بی ربط باشه و شاید یک سری چیزهای ساده و ابتدای و شاید هم چیزی بین این دو. (نمیدونم اصلا باید مینوشتم یا نه،اما مینویسم)
((این نمایش هیجان انگیز نیست! تامل برانگیز است.))
اول از همه در مورد هواکش ها بگم که دو هواکش صحنه من رو یاد هواپیما می انداخت ، نمیدونم چرا؟ شاید به خاطر شبیه بودن به دو موتور هواپیما.
قلموها! قلموها یکی از اون چیزهایی بود که ذهنم رو بیشتر از بقیه چیز ها مشغول کرد،به نظرم قلموها آرزوها و افکار و خواسته های ریحانه بود. قلموهای سفید آرزوها و رویاهایی برآورده نشده ریحانه و خواسته هایی که با اون چیزی که فکر میکرده فاصله داشته. قلموهای قرمز چیزهایی بوده که ریحانه به دست آورده و یا درست فکر میکرده . اما قلموهای قهوه ای که در آخر نمایش افتادند به نظرم اونها نشان از عواملی بودند که خارج از اختیار خود ریحانه بود، مثلا کار اداری کلاس زبان جور بشه و یا آزاد راضی به رفتن بشه .
بقیه چیز ها هم مثل دو رنگ بودن کفشها و قلموها و همچنین استفاده از کیف هایی که یک طرف آنها شیشه ای است و داخل کیف معلوم میشود همه نشان از دوگانگی رفتن و ماندن بود که ریحانه در گیرش شده بود.

سلام
نمایشتون رو دیدم.
دوستش داشتم، یعنی دوستون داشتم. خود نمایش رو ، بازی ها (تمامی اعضا)، فضای داستان، جوّ سالن، موسیقی؛همه رو دوست داشتم. مخصوصا بازی دو دختر ننه دلاور که واقعا عالی و از نظر من تحسین برانگیز بود.
هم باهاتون خندیدم، هم گریه کردم.
خسته نباشید. دمتون گرم...