(( مرغِ دلم پروانه شد ))

راز دلم بهانه شد مرغِ دلم روانه شد
قصهء عشق فسانه شد قصه چه عاشقانه شد
شمعِ رُخش بهانه بود نالهء دل ترانه بود
با دلبری همخانه بود آواره از این خانه شد
تا زلفِ او افشان شدی مژگانِ او پیکان شدی
پرتاب بسویِ جان شدی در خون دلم روانه شد
دانهء دام خالِ لبش آفتِ جان زلفِ خمش
شهدِ بقا لعلِ لبش رحمتِ جاودانه شد
ای مدعی پندم ... دیدن ادامه ›› مگو قصهء دلبندم مگو
هرچند که در بندم مگو کاین بند مرا بهانه شد
آتش زنم بر خرمنم در خون کشانم دامنم
تا جان گریزد از تنم بویش مرا همخانه شد
جانا به ایوان درنشین یک لحظه بنگر بر زمین
بر شمعِ رخسارت ببین مرغِ دلم پروانه شد
هر کس بگوید قصه ای از درد و رنجِ خسته ای
بر هر که تو دل بسته ای افسانه شد افسانه شد
آنکس که وصفِ تو شنید در جمعِ ساقی و نبید
دست از همه عالم کشید جانانه شد جانانه شد
ای ساربان کن یادِ من گر بشنوی فریادِ من
مجنون شده همزادِ من درویش ز غم دیوانه شد
===============

(( برای مست و هُشیار قصه گفتم ))

چه کرد عشقت به من ای نازنین یار
که می خندند بحالم مست و هُشیار

چو شام آید زنند بر فرقم آتش
که سوزم تا سحر در شوقِ دیدار

سحر آید و میرد شمعِ جانم
به دامانم نشیند اشکِ خونبار

برای مست و هُشیار قصه گفتم
که این خواب و دگر پیوسته بیدار

به ... دیدن ادامه ›› لب ها مُهرِ خاموشی زدم چون
سرشکم رازِ دل را شد خریدار

سَعیرِ عشقِ تو تا پرتو افکند
هزار خورشید شدند درمانده در کار

ز هر سو لشگرِ غم زد شبیخون
به کُنجِ خلوتِ دلریش و بردبار

غمِ هر نامرادی شد فراموش
بجز غم های عشقِ نازنین یار
***********************

( هیچ مگو )
دوش دیوانه شدم عشق مرا دید و بگفت
آمدم ! نعره مزن! جامه مدر! هیچ مگو..

( مولانا )

( بیا تا نردِ عشق بازی ز دلبر در نهان گیریم )

بیا تا بادهء سوری سحرگاه در نهان گیریم
بلطفِ می فروشِ پیر ز مستی آسمان گیریم
بیا تا جامهء تزویر به دیر و معبد اندازیم
ز دستِ پیرِ میخانه میئ چون ارغوان گیریم
چه حاصل شد از این معبد نشستن ها قلندر
بیاندازیم کنون دستار یکی رطلِ گران گیریم
چو میچرخد فلک هردم بکامِ خودسری دیگر
نظر انداز بر آنروزی که شاهد درمیان گیریم
نوای یوسفِ کنعان ... دیدن ادامه ›› ز قعرِ چاه همی آید
قصاصِ خونِ بلبل را سزد از زاغَکان گیریم
بکُنجِ خالِ هندویش ببستم بندِ حاجت را
که در روزِ جزا باده ز دستِ دلبران گیریم
بریز اشکی یتیمانه بخوان شعری غریبانه
که نزدِ ساقیِ کوثر چو دلریشان مکان گیریم
در این بیتوته آخر بده ساقی شرابی را
که دست افشان بپاخیزیم ثنایش برزبان گیریم
برو ایدل فراموش کن حدیثِ لیلی و مجنون
بیا تا نردِ عشق بازی ز دلبر در نهان گیریم
===================

( در نکوهش مدح ، و طبع جامی )
(در احوال و آثار و نقد سروده های جامی ...ویراسته استاد هاشم رضی )
جامی از وضع شعر و شاعری در زمان خود و انحطاط سخن ملول و متٵثر و
افسرده بوده.آنجا که از فن سخن گوئی و هنر سرایندگی به عنوان دست افزاری
برای جمع مال ومنال و شهرت جوئی سود جوئی گردد و به وسیله شعر وسحر
کلمات مشتی سفله و دون همت ستایش گردند به ویژه که طرف خود شاعری
هنرمند وعارفی بلنداندیش و نویسنده ای متبحر بوده باشد..بر این وضع و حال
است که پسر خویش ( ضیاءالدین یوسف ) را از این فن برحذر داشته که گردِ
این روش نگردد که شعر زیر خطاب به پسرش میباشد...

حیف که این قوم ... دیدن ادامه ›› گهر ناشناس
مُهره کش سلک امید و هراس
هر چه بر آن نامِ گهر بسته اند
مُهره صفت بر دُم خر بسته اند
چند ز تار طمع و پود لاف
بر قدِ هر سفله شوی حُله باف
چند نهی نام لئیمان کریم
چند کنی وصف سفیهان حکیم
آن که به صد نیش یکی قطره خون
ناید از امساک ز دستش برون
نامِ کَفَش قلزمِ احسان کنی
وصف به بحرِ گهر افشان کنی
وانکه به تعلیم گَهِ ماه و سال
شکلِ الف را نشناسد ز دال
عارف آغاز ازل خوانیش
واقفِ انجام ابد دانیش
وانکه چو از گرُبه برآید خروش
رو نهد از بیم به سوراخ موش
شیر ژیان ببر بیان گوئیش
بلکه دلاورتر از آن گوئیش
در لقب طبع کژ اندیش خویش
چون شوی آسوده نهی پیش خویش
کهنه دواتی چو دلت تار و تنگ
کاغذ چون تیره رُخت ساده رنگ
=================

(( هر شکنِ زلف یار گوشهء محرابِ اوست ))
من چه کنم با دلی کاین همه غوغا کند
گوشهء هر محفلی صحبتِ بیجا کند
پند نگیرد ز من بر سرِ هر بوم و بر
در پیِ آن خالِ لب ولوله بر پا کند
خود به دامش رود بر سر بامش جهد
من چو روم راهِ خود شکوهء مارا کند
هیچ نگوید به ما هیچ نگوید ز راه
هرچه که پیش آیدم این دلِ رسوا کند
هر شکنِ زلفِ یار گوشهء محراب اوست
گوشه به گوشه رود رازِ من افشا ... دیدن ادامه ›› کند
گفتمش این ره مرو چشمِ خمارش مبین
گفت که باز نایدی تا مرا شیدا کند
بهرِ خیالِ خامش عقل نهیبش زدی
گریهء مستانه اش هر خِرَد اغوا کند
باز نیامد دلم از رهِ رفته که تا
چشمِ من از خونِ خود بستر دریا کند
گفت که غافل برو این نه منم که هستم
در رهِ توست عشقِ یار کاین همه غوغاکند