هنگام سحر


هنگام سحر راهی یِ می خانه شدم باز

تا بلکه شوم با صنمی مونس و د مساز

فریا د بر آمد چه عجب؟! اهلِ خرا با ت

تا حا ل کجا بوده ای ؟! ای پیر مناجات

پاییز هم ، گذشت
شد فصلِ سرد
سوزِ نهایی است
این نیز ، بگذرد
کم کم رسد ، بهار
وقت جوانی و هنگامِ عاشقی .
فصل اقاقی و گلهای رازقی
فصل صنوبر و وقتِ یگانگی
بر خیز ای جوان...
هنگامه ای به پاست
گلهای باغ و بید
صحرا و کوه و دشت
بیدار می شود
برخیز نازنین
گاهِ نخفتن است
هنگامِ عاشقی
روز جوانی است...وقت شکفتن است

خداوندا.......

از آن روزی که ، آدم آفریدی !

هم از روحِ خودت ، در او د مید ی !

وَ زان ، ته ما نده ها یِ ، خاکِ آ د م ،

برا یش جفت و همسر ، آ فرید ی !

به آنها لطفِ خود ، کامل نموده .

سپس هابیل و قابیل آفریدی !

دو فرزندِ َخسِ نا ... دیدن ادامه ›› مهربان را ،

یکی را بعدِ د یگر آفرید ی !

ستم ها شد روا ، بر جا نِ مرد م .

شکم آ لوده شد ! از سیب و گندم .

قرارت چون نبوده ! قوتِ مرد م .

گُنه پشتِ گُنه آ مد ، چه ها کرد ؟!

براد ر از براد ر را ، جدا کرد .

درونِ هر دِلی ، شیطان رها شد !

پس از آن در زمین ، بس فتنه ها شد .

اگر شیطا ن نمی آمد ، چه میشد ؟

اگر او را ، تو می کشتی ، چه میشد ؟

مگر روزی که ، ا نسا ن آ فرید ی ؟

به دِلگر می ، زِ شیطا ن آ فرید ی ؟

تو کردی لطفِ خود ، بر بنده کامل .

اگر چه ما همه ، گشتیم جاهل !

تو د ا د ی عقل ، ما عا قل نگشتیم !

وَ زین نعمت ، چه بی حاصل ، گذشتیم !

خدا و ند ا تو د ا د ی ! آنچه خواهی .

ولی شیطا ن ، به جا نها ، عرضه کردی !!!،

من عمری عاشقت بودم


د لم را خا نه ات کرد م ، بیا با دل مدارا کن

تو را من آرزو کرد م دمی هنگا مه بر پا کن

زدل غم را برون کردم به عشقت مبتلا کرد م

تو را با جا ن خرید ا رم بیا قلبم تو ا حیا کن

خیا لت کرد ه پر آ ری تما م لحظه ها یم را

نیا ... دیدن ادامه ›› زم بیش و کم گفتم بیا آ ن را تو ا مضا کن

غلط کرد م اگرگفتم به غیر از تو کسی خواهم

من عمر ی عاشقت بودم بیا این عشق معنا کن

نشا نم د ه ا گر د یدی که را هم اشتباهی بو د

ا گر چشمم نمی بیند بیا آ ن را ، تو بینا کن

بیا بگذ ر زعصیا نم ، غمینم ، پر ز ا ند وهم

سحر" گم کرد ه ای دا رد بیا آ نرا تو پید ا کن

مشوغمگین اگرآ لی ، برویت بسته آ ن در را

برو در کویِ مسکینی و دردش را مدا وا کن

بو سه بر خا ک

منم آ ن

قطرۀ ا شکی

که فرو ا فتا د م

ا ز بنِ نر گسِ مست

تا که بر خا کِ زمین

بوسه زنم......

به دخترم...


تو نو ر یک قمر ی ر و ح پا ک یز د ا نی

چو ها له درسحری ، بوی خوبِ بارا نی

بیا که نا ز نگاهت به جا ن ، خر ید ا ر م

چرا که همچوگُلی ، مثلِ بویِ ریحا نی

حریم می کده ... دیدن ادامه ›› هر گز ، رها نکرد ی تو

چو پا ی بندِ حریمی ، جفا ی نتو ا نی

نها لِ با غِ گُلم ، بند هِ خد ا یت با ش

چرا که بهره ی آن را تو خو ب می دانی

زد ی تو ر می جمر ، بر د ماغِ شیطا نها

فریب نفس نخوردی شد ی تو رحما نی

فریب زا هدِ خو د بین مخو ر تو د ر د نیا

توخویش رهروِخویشی ، ز خوی ر با نی

قلم فتا د زِ د ستم ا گر ، د می د یگر

غمین مشو چو دِلت کرد ه خویِ ا نسا نی

بد اندیش


بگذ ا ر حریفان بد ا ندیشه بگویند

هر چیز که خود لایق آ نند و بکوبند

بر طبل جفا چون که به تدبیر ا لهی

این چاله کنان عاقبت ازکاربه چاهند

دنیای ماشینی


دل خسته ام گاهی ازین د نیای ماشینی

پژمرد ه گی را بر تنم ، آ یا نمی بینی

باید رها گردم ازین حالی ، که من دارم

گاهی بگویم بهر د ل ، اشعا ر عرفانی

حسرت دیدار

رفته د رآغوش غم

کود ک مغموم د ل

خیزو نجا تش بد ه

تا که نبا شد خجل

ما نده ِبدل حسرت

د ید ن رخسا رتو

هست دلم در طپش

گشته گرفتا ر تو

د ل خا لی ولی سر شا رِ ا یما ن

تو که سیری کجا فهمی غم نان

تو آ را مید ه ا ی د ر بسترِ گرم

دلت گرمو تنت گرمو سرت گرم

تو که آ گه نیی ا ز ما تم و درد

کجا داری خبر از خانه ی سرد

ا گر مردی بیا د ر پیش جا نا ن

ببین ا ند وهِ بی حدِ ، یتیما ... دیدن ادامه ›› ن

بپرس ا زدرد و ا ز اند و هِ یک زن

که شویش مرده و اونیست ا یمن

همه فکرش بو د اطفا لِ عریا ن

نموده زخم خود د ر پیله پنها ن

هر انکس بیخبرشد ازغم و د رد

مگو آدم که گرگست وسگِ زرد

د نیا ی پرطرا وت ، ا فتا ده ا ز هِلاوت

دلهای پر عطوفت خا لی شد ا ز لِطا فت

زیبنده نیست گاهی ، ا فشا کنی کسی را

بگرفته ام به دندان ا نگشت با اِ شا ر ت

با شد کلاه د ستش ، د نبا ل سر بگرد د

انسا ن بی مروت ، ای داد ازین ِحکا یت

همَش بو د غنا یم ،غمَش بو د ذ خا یر

انگار روزِحشرست ... دیدن ادامه ›› گردیده بی ضِمانت

در فکراوست دایم ، با ید برون کشا ند

آری گلیم خود را ، ای داد ازین سماجت

ای پیر با طریقت هرگز تو دیده بود ی

صدسال عمر خود را اینگونه دررقابت

د نیا ی پرغنا یم خواهم برا یش ، ا مَا

حیف از مقام انسان افتد به این حقارت

دل بسته ای ا گر ؟
بر کوژ پشت پست
ا ینجا بهشت نیست
این روزگا ر مست

آوازه ا ت ا گر
افلاک می رود
یک قصه بیش نیست
دنیا فسانه ا ست

با ید رها کنی
این راه رفتنی ا ست
بیهوده دل مبند
بر مرکبی که نیست
جاوید و ما ند نی

گر بر خرِ مراد
هستی دمی سوار
پا بندِ شهرتی
همسا ن یک عقاب
باید بگویمت
این راز گفتنی
بیهوده دل مبند
دنیا بهشت نیست
هم چون فسانه است !