نمایش›در پروازهای خروجی بود که گم شد، ریحانه

من فکر می کنم لندن خیلی جای خوبیه، فقط یه کم بارون زیاد میاد، همین، تنها ایرادش همینه، البته تهرانم خوبه، تهران بارون کم میاد، به موقع میاد هر وقت به صلاحه میاد...

بی‌رحمانه صادق

نوشتاری از حامد داراب در باب آخرین اثر مهدی مشهور درج شده در صفحه 16 روزنامه آرمان 23 آذر 94

مهدی مشهور، اگر برخی وسواس های بی مورد تصویرپردازانه و فضاسازی، در کارگردانی اش را، به فراموشی بسپارد، بی تردید، و بدون هیچ مبالغه ای، کارگردانی خلاق، توانمند، و اندیشه محور است. که باید در آینده نام او را در کارگردانی نماش، چشم انداز داشت. بعید نیست، از چون اویی، که نمایش اش با عنوان، "در پروازهای خروجی بود که گم شد ریحانه" در وسعتی جهان شمول، بتواند، در آلمان و آمریکا نیز بر صحنه شود؛ و البته که مخاطب هم داشته باشد. از این بیاض که بگذرم، قرار را بر آن گذاشتم، که بی آنکه حضورم را برای دیدن نمایش مورد بحث با کارگردانش هماهنگ کنم، آهسته و بی صدا، به دیدن نمایش او در تماشاخانه "ارغنون" بنشینم، تا مبادا اگر خواستم نوشتاری را درباره او ارائه دهم، به بهانه ادوات تماشا کردن نمایش با کارگردانی دوست، واژگان به نان و نمک دوستی، چشم از حقیقت بشویند. شیوه ای که اغلب در دیدن نمایش از آن سود می جویم. اما الحق که در پایان اثر نمایشی را دیدم که از آن به عنوان یک منتقد راضی بودم، بازی قابل قبول حدیث میرامینی و شیوا ابراهیمی، و نشاندن دقیق نشانه ها و کلام، فضا پردازی و البته حس آمیزی اجرایی، از نکات قابل تامل کار بود، ... دیدن ادامه ›› اگر چه در جایگاه یک نمایشنانه نویس متن را به عنوان متنی که حتما می توانست بهتر باشد، باید در نوشتاری دیگر مورد بررسی قرار دهم.
با این همه، آنچه از نمایش مشهور، بر می آید چیزی جز ابزودیسم اجرایی نیست، تلاشی که در پی ایجاد فضای اجرایی فرامدرنی است که باید بی رحمانه صادق بود و گفت که به دلیل متن متوسط به سرانجام دقیقی نمی رسد، اگرچه در فرم و نوع روایت چیدمان شده به غیر از آن مولفه هایی که در ابتدای متن نسبت به ضعفشان اشاره شد، توانسته قابل قبول و یگانه ظاهر شود. نکته قابل تاکیدی که در کار مهدی مشهور چشم گیر است، مسئله مولف بودن او در جایگاه یک کارگردان و نویسنده است، در روزگاری که فضای نمایش کشور پر است از گرته برداری های متعدد از اندشه، روایت، فرم و بیان دیگران، مشهور، بی هیچ تقلید و نمونه برداری، اثر ویژه خویش را ارائه داده است، موضوعی که در بیایان بلاخیز تقلید، در روزگار ما، خود یک مولفه قوی برای اعتماد به یک اثر است، به هر روی اگر چه چندی بیشتر تا آخرین اجرای اثر باقی نمانده، اما احساس می کنم، در همین فرصت دیدن نمایش مذکور، برای مخاطب نکته سنج، خالی از فایده نباشد.