برای بار دوم زنگ اف افو زد...میدونستم عصبیه سعی کردم نگاه نکنم چون میدونستم یه هاله ی اخم پشت دوربین اف اف منتظرمه...نتونستم طاقت بیارمو یه نگاه ریز کردم حدسم درست بود...دستشو تو موهاش کرده بود و اخم خیلی عمیقی رو صورتش بود میدونستم بیام پایین خونم پای خودمه...سعی کردم سریع باشم که انگشت پام محکم خورد به میز..اه از نهادم بلند شد زمین و زمان زیر فشای من له شده بودن...سریع شلوار مخمل کبریتیمو با ی لباس استین سه ربع کرم پوشیدم..همون طور ک عین فرفره دور خودم میچرخیدم یه لحظه میخکوب چهره ام شدم خیلی وقت بود با یه دل سیر خودمو تو اینه نگاه نکرده بودم خیلی وقت بود سرم تو طرح لباسایی برای ادمای مختلف بود...بیشتر غرق دنیای اونا شده بودم...خیلی به اینه نزدیک شده بودم بوی نم حیاط تا خونه میومد میدونستم سرش با ماشین شستن گرمه..وقت داشتم تا بیشتر به خودم و زمهریر دورم نگاه کنم...آینه چه قدر خاک گرفته بود،منم....بغضی مثل یه پرنده ی مهاجر که دنبال یه الونک گرم بود نشست رو گلوم...یک آن انگار که اب یخ روم ریخته باشن به خودم اومدمو نذاشتم اشکام رنگ و لعاب تصنعی صورتمو بریزه اخ که چه قدر پیر شده بودم..با گره ی روسریم بغض هزاران سالمو کشتم...آخ...انگشت پایم چه قدر درد میکرد و قلبم نیز هم...__instagram.com/golak

نامت شورش میکند..
میان بند بند وجودم...
همان جنگ داخلی
که مملکتی را به هم میریزد..

بیا برای روز های آخر هم که شده قهوه مان را داغ بنوشیم خاطراتمان را حل کنیم میانش...تو هورت بکشی و من انقدر بخندم و صورتم را با دستانم سانسور کنم تا کافه چی از دیوانه بازیمان فنجان قهوه اش لبریز شود...میبینی دنیا همین قدر برایمان ساده گذشت...انقدر ساده که وقت صحبت های انتلکت و نقد های جدی تئاتر را نداشتیم..وقت سیگار کشیدن های متمادی و شکایت از سیاست...
تو یک دوربین داشتی و من یک لبخند خوب یادم هست...مینشاندیم روی همان نیمکت روبه روی تئاتر شهر و میگفتی حالا از همون ژستات بگیر که وقتی دیر میکنم میگیری... و من تو همون حال و هوای سرخوشم بودم و تو برا خودت تق تق عکس میگرفتی..یادم هست هر چی اصرار میکردم بهم اون عکسایی که تو حال خودم نبودمو نشون بدی ، نمیدادی هر چی میگفتم چرا؟ یه لبخند تحویلم میدادیو میگفتی این لبخندا orginal عه واقعیه.ادا نداره خوده خودتی..اما تهش بهم نشون میدادی...
یادم هست اونقدر وقت نداشتیم تا بشینیم و قطعه های ادبیه اندره ژیدو نقد کنیمو بارون همین طوری هدر بره...
یادم هست میگفتی اونقدر زمان نیست تا تو کافه منتظرم بمونی حیف نریم و عکاسی نکنیم...
یادم هست آن هم دقیق آن هم با تمام واج های جاری از زبانت...اما من الان سالهاست وقتم دارد میگذرد سالهاست دوربینم چیزی ثبت نکرده...روزگاری است که انگار همه چی عوض شده. همه چیز.من،تئاتر شهر، مزه ی قهوه ها و حتی چهره ی همان کافه چی .. برایم عادت شد که هر گاه سرم را بالا بیاورم جای خالی ات درد کند. از ترس دردهای لاعلاجت نشسته ام گوشه ی همان کافه و سرم را با دستانم میپوشانم..میبینی انگار تمام نبودن هایت یک باره اوار شد...انگار رفتی تا یک 'ن' ساکن بگذاری سره فعل هایم...

مرز های بینمان را بشکن...
این سرباز سالهاست
انقلاب چشمانت را انتظار می کشد...

[گلبو لطفی]
آذر94

وقتی امدی
قصیده ای بودم
که نفس میکشید و میخندید
ان هم دندان نما
آن هم بی بهانه و بی محابا
چرا باور نمیکنی؟
گر بروی هم من همان شعر بریده بریده
بی پایان میمانم
همانی
که نه فروغ سرایید و نه نیما شنیده بود...

زندگی نخواهم کرد
تا زمانی
در جایی از تقویم
روز دیدنت را دایره کشیده باشم...

باید ضمیر تازه ای برای
سروده هایم برگزینم
'تو' سالهاست
در ادبیاتم
بیگانه شدی.....


Instagram.com/golboo_ltf

در بطن تمامی
عاشقانه های ساده ام
قصه ای اسطوره ای آبستن بود
اما چه سود که
قابله ی زندگی دیر جنباند
و بی چاره دفتر شعر هایم
که هرشب از فراغ تک تک
آرایه ها
های های جوهر پس میداد...

instagram.com/golboo_ltf

من قرینه ی تنهایی های
گل های بی بوی
حیاط خانه مان بودم
که سالهاست
زنده به گوری را آزمون و خطا میکنند...



[گلبو لطفی]
تـــیر 94

تو تنها ضریب مجهولیتم
در معادله ی زندگی هستی
با حضورت
جواب تمامی معادله ها
به سادگی دو دو تاست...



[گلبو لطفی]
تـــیر 94

تا آمده ای بمان
که هنوز
همچو تابستان های گذشته
که دستانمان را سمت خورشید دراز میکردیم
و گوش جهان از قهقه هامان کَر میشد
هوا تره و تازه و ناب ست
بمان وبدان....
این تقویم که هی ورق میخورد
و عمر من که هی میگذرد
منتظر عطسه ی ابرها
در شب های ظل گرماست...
منتظر آن روزها که خروسها فراموش میکردند صبح را
و ما بشارت دهنده سپیده دم بودیم...

[گلبو لطفی]
تــــیر 94

حلال کن این شاعر را
بگذار شعر هایش
در بی پایانی غصه ها
آرام بگیرد...



[گلبو لطفی]
خرداد 94

و هیچ کس نفهمید...
آن بوته ی امیدوار
به باران...
در هامون دلت
من بودم...



[گلبو لطفی]
خرداد 94

به مناسبت اولین سال نوا ی موسیقی (ابراهیم لطفی):




شاید که نه, قطعا باید این پست رو زودتر از این میذاشتم اما هیچ گاه برای تقدیر دیر نیست...
وقتی شنیدم قراره از عمو جانم تقدیر شه خیلی خوشحال شدم و قطعا این خوشحالی بابت این بود که هنوز هم کسانی هستند تا قدر موزیسین هایی که سال ها در سکوت و دور از جنجال های خبری فعالیت میکنند رو میدونن و برای بیشتر شناساندن آن ها به نسل جدید که اکثرا علاقه ای به شنیدن آثار کلاسیک و فاخر ندارند تلاش میکنند و این جای تقدیر است...
باید قدر دانست کسانی را که از هنرمندان و آثارشان در روزگاری که موسیقی تنها وسیله ای برای گذراندن اوقات جوانان ... دیدن ادامه ›› والبته روزگاری که اکثر افراد , با وجود طرز تفکر های غلط باعث دل سرد کردن اهالی موسیقی و گوشه نشینی آن ها گشته اند... از هنرمندان همچنان حمایت های لازم و درخور تلاششان را میکنند...
در انتها بسیار خرسندم که سال نوا با دستان شاگردان با محبت و ارزشمند نازنین عمویم و جناب علی جعفری پویان استارت زده شد...و امیدوارم تمام موزیسین ها ی این سرزمین با تولید آثار پر محتوا گوش مخاطبان موسیقی را به شنیدن موسیقی واقعی عادت دهند ....

پ.ن: این پست صرفا جنبه ی تجلیل از اهالی برگزار کننده این سال نوا است و پست این جانب نیز تنها بهانه برای یادی از این عزیزان در حال فراموشی است ...
مانا باشید....

http://www.musicema.com/node/234000

ارام از دیده کوچ کن....
بگذار این چشم
از این پس
به پرواز کلاغ ها عادت کند...


[گلبو لطفی]
خرداد 94

حتی اگر مردم مرا با دست نشان دهند
یا مرا چون دستمالی دور بیندازند
بازهم روزهایی خواهد آمد
تا من فارغ از انگشتان نظاره گرم
دوان دوان با تبسمی دریایی
با گیسوانی پریشان چو موج
در بیشه زار دلت همسو با نسیمی آرام
که ضرب آهنگ
رقص گندم های نحیف است
در دل گندم زار
و با صورتی
باران خورده و نمناک
از خواب چشمانت بیدار شوم...


#خردادانه##94#

بر ما گذشت نیک و بد اما تو روزگار


فکری به حال خویش کن این روزگار نیست!


# عماد خراسانی#

دخترک نشسته بود
با دامنی گلدار
با گیسوانی بافته از جنس نور
کنار حوض پر شمعدانی مادربزرگ
خانه ی مادربزرگ انگار بوی دیگری برایش داشت
چیزی شبیه
نارنج های بلوغ رسیده ی شیراز
دخترک میخندید
غم در دلش نبود
هم بازیش جوجه های نحیف
و تنها دغدغه اش دور کردن گربه ها از چنگ ماهی های بی قرار حوض بود
دخترک بزرگ شد
بزرگ بزرگ
حالا این روزها
دغدغه اش
پس گرفتن گل های همیشه بهار دامنش
از چنگ باد خواهد بود...

من بیشتر از این باید بدونم که شما می تونی زخمای سمیرای HIV مثبتو
بدون دستکش پانسمان کنی؟


بانو مرسی که قصه هایت هوشیارم کرد...