بعد از نوشتن مشکلی که در سالن باران برای بنده دلخوری پیش آورد، خانم رودبارانی از سالن باران با من تماس گرفتند و هم بابت مشکل پیش آمده عذرخواهی کردند و هم قرار شد که پیگیری کنند تا از قبیل این مشکلات تکرار نشه و همینطور لطف کردند و پیشنهاد تماشای یک نمایش در سالن باران برای رفع دلخوری را دادند، که برای بنده همون تماس تلفنی و دلجویی واقعا ارزشمند بود و کاملا احساسم به سالن باران تغییر کرد و از این به بعد با خشنودی کامل سالن باران رو برای تماشای نمایش انتخاب میکنم....به همین خاطر گفتم جداگانه هم این مطلب رو تو تیوال بنویسم.
امیدوارم مسوولین سایر سالن های نمایش هم اینطور به نظرات تماشاگران اهمیت بدن....ممنون از سالن باران

این رو در جواب یکی از دوستان نوشتم، اینجا هم کپی کردم تا مسوولین سالن باران هم بخونن:
من به طرز احمقانه ای بلیط این نمایش رو سه بار خریدم....
چون دو بار دیر رسیدم و سر لجبازی با خودم برای بار سوم هم بلیط خریدم....
بار اول به طرز عجیبی برام کار پیش اومد و نیم ساعت دیر رسیدم و فقط به امید اینکه شاید نمایش دیر شروع شده باشه برای اولین بار وارد سالن باران شدم....آقایی که دم در ایستاده بودند، کلی معذرت خواستند و با روی خوش توضیح دادند که کارگردان درخواست کرده که به هیچ وجه بعد از شروع نمایش کسی رو راه ندیم و بعد گفتند برین پیش خانم ....(که اسمشون یادم رفت) بلیطتون رو مهر می کنن و بدون خرید بلیط روز دیگه میتونید بیاید نمایش رو ببینید، خانم .... هم با خوشرویی بلیط رو مهر زدند و توضیح دادند که هر روزی خواستید یه ساعت زودتر بیاید و ما هر صندلی خالی بود رو بهتون میدیم....با توجه به اینکه دوست داشتم صندلی رو خودم انتخاب کنم و هم اینکه از برخورد این آقا و خانم خیلی خوشم اومده بود، برای بار دوم بلیط خریدم!
برای بار دوم هم متاسفانه دیر رسیدم و این بار ده دقیقه!...اون آقای مهربان دفعه پیش من رو دیدند و گفتند باید برین پیش آقای فلانی!!....آقای فلانی که یه پسر قدبلند با ته ریش بودند پرسید کدوم نمایش و من گفتم هایلایت، گفت شروع شده و نمیشه بری تو و من زیر لب گفتم ای بابا! بار دوم هستش که دیر میرسم و این آقا با لحن خیلی بی ادبانه ای بلند گفتند این دیگه مشکل خودته!!! چنان این طرز حرف زدن بهم برخورد که میخواستم صدام رو بلند کنم که مگه من گفتم ... دیدن ادامه ›› مشکل شماست جناب!؟؟! ....
چنان این برخورد به نظرم زشت بود که به خودم قول دادم دیگه پام رو تو سالن باران نزارم که البته سر لجبازی با خودم و اینکه چطور دو بار دیر رسیدم و دیدن نمایش رو از دست دادم، باز بلیط خریدم و دیشب یه ربع زودتر رسیدم و نمایش رو دیدم و البته حق دادم که کارگردان خواسته کسی رو راه ندن...چون در سالن یک در بزرگ کشویی بود و مسلما باز کردن این در تمرکز همه تماشاگرها و بازیگران رو به هم میزد....
ولی امیدوارم اون آقای ریشوی قدبلند (که اتفاقا دیشب به همراه یکی از دوستانشون تو سالن نشستند و نمایش رو دیدند) یاد بگیره که مثه سایر همکارانش با تماشاگران درست برخورد کنه، چون به راحتی میتونه فاتحه سالن باران رو با این اخلاق گندش بخونه....

خانم سوسن پرور قبل شروع نمایش صحبتی انجام میدن که دو جمله ش شامل: "موبایلها رو سایلنت کنید" و "خودتون رو برای خندیدن رها کنید" ... دیدن ادامه ›› بود که در ادامه بهشون ارجاع میدم.
نمایش با موسیقی شاد پر از صدای خنده و کل زدن شروع میشه که بهت نوید میده قراره یک نمایش همراه با خنده رو تجربه کنی.
خنده هایی که بعد از اینکه نمایش جلو میره، دردناک میشن....
بازیها فوق العاده روان و دیالوگها عالی نوشته شدن....قشنگ احساس میکنی که تو هم در یکی از آرایشگاههای زنانه تهران نشستی و شاهد مکالمه چند خانم هستین....
زنهایی که دردهاشون رو پشت خنده ها مخفی کردن و تو کم کم باهاشون آشنا میشی...دردهایی که صدها بار دیدی و شنیدی...
تنها انتقادی که میشه به این نمایش داشت، شکست خورده بودن همه زنهای این نمایش بود....حتی زنی که به ظاهر زندگی خوبی داشت رو بعد از مدتی متوجه میشیم از درون نابود شده....اگرچه خیانتها، طلاقها بسیار بسیار زیاد شده، ولی بالاخره زندگیهای موفقی هم وجود دارن....بد نبود اگه یک زندگی موفق هم بین این همه درد نشون داده میشد.
از نکته های آزار دهنده حین نمایش، صدای زنگ موبایلها بود که همونطور که بالا گفتم خانم پرور در موردش توضیح داده بودند ولی انگار دوستان با طرز سایلنت کردن موبایل آشنایی نداشتن و نکته دیگه که بسیارررررررررر آزار دهنده بود این بود که بعضی از تماشاگر دیگه زیادی خودشون رو برای خندیدن رها کرده بودند!!! یعنی تو صحنه های مونولوگ بازیگران که عموما پر از درد و ناراحتی و اشک بود یا صحنه هایی که جدی و دردناک بود (مثه صحنه های فریاد و صحبتهای جدی آقای تعمیرکار یا صحنه ای که با واقعیت درونی منشی آرایشگاه آشنا میشی) ، قاه قاه می خندیدند و تو دوست داشتی برگردی و با همه وجودت بگی : زهرررر مار!!!..... واقعا به بازیگران این نمایش تبریک میگم که با وجود زنگ موبایلها و قهقه های بی مورد تمرکز خودشون رو از دست ندادند و بازی رو بی نقص و با حفظ حسشون ادامه دادند.