بوی باران کجاست
که می تواند
التهاب قاصدک را
فرو نشاند
و با پرندگان آواز خواند
و به ترانه ی کوهستان گوش سپارد
بوی باران
در این فصل گرم
چرا خیس نمی کند آفتاب را
که می تواند
به ...

گذر لحظه ها
همان ترانه ی قدیمی
همان شعر ناب در پستوی خاطرات
همان نسیم پاک
همان فردای ناپیدا
و آوای بی قراری های گلخانه ی ماست
که می آید ، می ماند و می رود ..

در انتظار آمدن فواره ی امید
بر زخم های خفته و خموش
سیلاب های تند و سرکش را
با گام های نه چندان استوار
طی می کنند زنان روشنگر جوان

در انتظار آمدن فواره ی امید
با آستین آبستنی درختان سبزگون درفشان
سر می کشند شراب و شهد و شیره را
زنان روشنگر جوان
تا بشنوند سرود سرای جان
از مرزهای تیره ی مردها ی لب فرو بسته شان


در انتظار آمدن فواره ی امید
در انتظار آمدن فواره ی امید
در انتظار

کوچه های تنگ
خانه های سرد
پسران شهر
بی رمق از ناله های خاموش اند
زیر بن بست نگاه عشق
خسته و غمگین
سر فرو کرده
مغموم
زیر پوستین آوارگی های بی پرده خویش اند

پسران شهر
آن جوانان بی تاب توانا
بی توان در شب نشینی های بی چیز اند
گرچه می گویند
نان ... دیدن ادامه ›› نمی خواهند
سبزه و جا و مکان
هرگز نمی جویند
و به تن آن پیرهن
آن که از هر رنگ
از هر جان
سرود عشق و آزادی به سر دارد پوشیدند
لیک تنها
خدا داند
خدا داند
خدا داند

پرنده ای پرید
به شوق دیدار...
شد رهسپار ناشناخته ها
قله های فتح نشده
و آسیاب های گردان
لیک اقیانوس پهناور
با هیبتی هولناک
راه او را بست
تا چشم می دید
آب بود آب
و نعره مهیب امواج
صبح و شام
پرواز کنان
می رفت و می رفت و می رفت
تا آنکه
بال هایش گشت لرزان
نفسش تنگ
و فواره های وجودش بی جان
لاجرم
رسید به آب
لیک !!!
دیگر نبود جز آب

در تراکم قطره های غلتان
ریزش باران احساست
و سقوط آزاد از تو سخن راندن
چنان از خود بی خود ام می کند
که نه خود می ماند و نه تو
یک واکنش نامعلوم
در سراسر سلول های زخمی
و سردرگم ام
هویدا می شود
ای دوست و آشنای غریبم

گاه با خود می گفت:
کاش شهر من تهران بود
بوی آزادی در کنار باغ آزادی
فارغ از مردم
در هجوم باد
و سرود شعر بیداری

گاه با خود می گفت
کاش شهر من تهران بود
در کنار هر تماشاخانه
هر انجمن
سینما
فرهنگ و هنر
بزم موسیقی
و هیاهوی بی صدای ماهی ها

آری گاه با خود می گفت:
کاش تهران همه ی ایران بود
....

معصومیت چشمان ات
وقتی به کتاب ها خیره می شوی
دنبال سوال های بی پاسخ :
چرا پدر چنین می کند؟
چرا مادر می گرید؟
چرا خانه مان نورانی نیست؟
دست های محبت کجاست؟
می گردی
و
از کبودی مادر
خشم پدر
می ترسی

بغض می کنی
اشک می ریزی
دل را به ستوه می آورد
به ستوه!!!!!!
ای کاش می توانستیم...

گم شده است
نام تو
در انبوه نام ها

همه سرگردانند
تو را چه نامند
که تویی تو را
عیان کند

ای دخترک زیبایم!

خورشید می تابد
زمین می چرخد
و تو نیز می آیی

تو نیز می آیی
تا چراغ خانه ام
امید شب های تارم شوی

اهواز
اگر چه باز هم خاک
پوشانده پیرهنت را
کارونت را
لیکن دگر هرگز
فریاد نمی زنم!!!!!!!!
آه نمی کشم
دیگر می دانم چرا
باران خاک باریده است!؟
اهواز هر روز دیده ای
آن کودک گریان
در انتظار نان
آن مادر زخمی
با بال های خیس
آن مرد نابینا
در ... دیدن ادامه ›› جست و جوی راه
اهواز آری!!!!!!!!!!
هر روز دیده ای...
انسانیت مرده است
جان و نفس مرده است
آن آسمان صاف
و آن قلب های پاک
در کوچه و بازار...
مرده است آری مرده است
اهواز
اهواز

حلقه ای در دست بود
و غمی در جان
غم از دست دادن خویشتن خویش
در کنار حوض خالی از احساس

از خودش می پرسید
راستی آیا ارزشش را دارد.؟
که به جای بوسه
خانه ی خویش کنم ویران
مرد بیمار ام را
پشت دیوار های بیهوده کنم پنهان

راستی آیا ارزش را دارد!؟
که برای لقمه ای نان ... دیدن ادامه ››
در دیار فانی دنیا
حلقه ی لبریز عشقم را
تکه تکه
در سراب سکه های بی غزل
آواره و زخمی کنم ؟هیهات!؟

حلقه ای در دست بود
و غمی در جان
غم از دست دادن خویشتن خویش
در غبار تیره اوهام سرگردان
....

چه می شد اگر
در هنگام پیوند گل
کبوتر ها پیام باغ بودند
برای لاله ها چون شعر سوزان
نوای سینه های داغ بودند

چه می شد اگر
در آغوش بهار و باد و طوفان
پرستو ها
درون لانه هاشان شاد بودند
به جای رفتن و بی خانمانی
کمی آرام در پرواز بودند

چه می شد اگر...