در تراکم قطره های غلتان
ریزش باران احساست
و سقوط آزاد از تو سخن راندن
چنان از خود بی خود ام می کند
که نه خود می ماند و نه تو
یک واکنش نامعلوم
در سراسر سلول های زخمی
و سردرگم ام
هویدا می شود
ای دوست و آشنای غریبم