وقتی امدی
قصیده ای بودم
که نفس میکشید و میخندید
ان هم دندان نما
آن هم بی بهانه و بی محابا
چرا باور نمیکنی؟
گر بروی هم من همان شعر بریده بریده
بی پایان میمانم
همانی
که نه فروغ سرایید و نه نیما شنیده بود...