بسیار خوشحالم که به نظرهای بسیار منفی دوستان و اطرافیانم جهت ندیدن این تاتر توجه نکردم و جواب اعتمادم به جابر رمضانی رو با دیدن بهترین تاتر این روز ها گرفتم. آنچه صالح تسبیحی در مورد این اجرا نوشته است، تمام آن چیزی ست که از این تاتر در سر داشتم و با قلم شیوای ایشان مطمئنن تمام و کمال بیان شده است.
به نظر می رسد آنان که این کار را نپسندیدند لایه های بهم پیچیده ی آن را درک نکردند و تنها به تماشای صحنه نشستند.

پسر، سرپیچی میکند از فرمان قلبش.بیست سال است که نه تنها به حرف های پدر و چشم های مادر گوش نمی دهد، صدای قلبش را هم پشت چلیک چلیک دوربینش پنهان کرده است... مبادا هوای رفتم در سرش بپیچد!
غافل از اینکه ، جاذبه هر چیری را به جای اولش باز می گرداند...

شب دوم ِاجرا بیست و چندنفر را جمع کردم که برویم نمایش را ببینیم.اقای بلیط فروش وقتی کدهای تیوال را اعلام کردم پرسیدند از دوستان عباس ید؟ (احتمالن منظورشان آقای کارگردان بود!) گفتم خیر. به امید دیدین یک نمایش کمدی دوستان را جمع کرده بودم.اما از آن بیست و چند نفر، بیست نفر با نمایش ارتباط برقرار نکردند.چندتایی خاب بودند،یکی دو نفری غر می زدند،بقیه هم هی دقت می کردند و ناامید شده بودند که شعورشان نمی رسد اینها چه می گویند! آن چندنفری هم که از هملت و تاتر چیزهایی می دانستند آنطور که باید لذت نبردند!
خودم داستان پردازی و ایده گرفتن از هملت رو پسندیدم ولی انتظارم از نمایشی کمدی با دو کاندیدای بازیگری جشنواره و پذیرفته شده ی جشنواره های خارجی، خیلی بیشتر از این بود که اینقدر به هجو برود. حیف شد داستان و هدفی که پشتش بود.

به امید تماشای کارهای بعدی گروه

خوب بود.دوستش داشتم.کمی دیر ارتباط برقرار کردم با کار چون همه چیز خیلی اغراق شده بود در شخصیت ها. اما تقریبن از نیمه ی کار چند جایی هم خندیدم.هی منتظر بودم که یه اتفاقی بیفته که از ایوب آقاخانی و حمیدرضا نعیمی و گروه پوشه انتظار می رفت. و این اتفاق دقیقن صحنه ی پایانی بود.جایی که گفت خوب!خنده بسه! یکم با واقعیت ها، جدی روبرو شو. یکم فکر کن! وقتی همه ماسک داشتند جز یک نفر و من در یک نمایش کمدی اشک ریختم! خودم رو جای فرشته می دیدیم که روزی شاید برای جنازه های مرده یا زنده ی دوستان مهاجرم کاری از دستم بر نیاید... و این غمگینم می کند...

از همه ی آنها که رویای مهاجرت دارند و آرمان شهرشان هرجایی جز میهن شان است خاهشمندم این تاتر را ببینند و قبل از خیلی جدی فکر کردن به مهاجرت به خیلی چیزهای دیگر فکر کنند! به خودشان و آن سایه ای که همیشه همراهشان خاهد بود حتی اگر به کشوری دیگر فرار! کنند.

هنوز درگیرم که دوست داشتم یا نداشتم؟ یه جور بلاتکلیفی مثل مرجانه! بعید هم میدونم آخر یکی رو انتخاب کنم.یه جوری ست که هم دوستش دارم هم نه! موضوع نمایش -مهاجرت و بلاتکلیفی و سرگشتگی- همیشه جز 5 دغدغه ی بزرگ زندگیم بوده و هست. و به همین دلیل روایت مرجانه ها برام فقط تکرار مکررات بود و مسلمن ناراحت کننده و البته خسته کننده.استرسی که بازیگر ها منتقل می کردند با تکان دادن مداوم پاهایشان بیش از حد کلافه کننده بود.مونولوگ ها به نظرم زیادی طولانی اومد.پرداختن به ماشین لباس شویی رو دوست داشتم.جُکی که مرجانه دوم تعریف کرد دوست نداشتم و ربطش رو به کل داستان نگرفتم!!!یه جوراای به هیچ چیز نمیومد.
به اختصار می تونم بگم: یه متن واقعی با بازی های واقعی و موضوعات خیلی واقعی!!! و من همیشه کارهای واقعی رو می پسندم.اما نمی دانم چرا توقعم از در خیلی عجیب و غریب بود؟!

پ.ن:همیشه فکر می کردم اگه نویسنده یا کارگردان بودم یه کاری می ساختم در مزمت کامل مهاجرت! و اینکه اولین و بهترین راه، فرار از همه ی چیزای بد دور و برمون نیست....اما به نظرم اجرای "در" با قرار دادن تماشاگر توی اون همه کلافگی و سرگشتگی می تواند او را کمی به فکر فرو برد که واقعن ارزشش را دارد؟