سینما ی ما به قصه و قصه پردازی نیاز داره.
سینمای ما به کسانی که بتونن خوب داستان بگن نیاز داره.
سینمای ما به فیلمی که تماشاگر رو بتونه روی صندلی نگه داره نیاز داره.
انتظارم از عصریخبندان، از بازی ها و کلا از سینما بیشتر از این بود.
اما فکر می کنم زمان بهترین آموزگار استعدادهای با ارزشی مثل مصطفی کیایی خواهد بود در بهتر و بهتر شدن و مردم رو به سالن های سینما کشوندن.

دوستان نظرتون درباره پوستر جدید جشنواره چیست؟

ایکاش حساسیتی که گردانندگان تیوال در حذف نظرات کاربرانی که لحنشان به نظر آن ها تند می رسد دارند ( حتی اگر جانب ادب در آن ها کاملا رعایت شده باشد) در مورد پی گیری و حذف آی دی های یک شبه ساخته شده نیز می داشتند. کاری بس ناروا که حرمت تحمل نقد و گفت و گو را خدشه دار می کند. بگذریم که رعایت حرمت گفت و گو امری دو طرفه است.

اون چه از تماشایش لذت بردم نخست پرداخت دقیق دیتیل ها و جزئیات بود. طراحی صحنه و لباس حکم یک ماشین زمان رو داشتند و با سرعتی باورنکردنی تماشاگر رو به روزهای دور میبردند.
نکته دوم فضاسازی نمایش بود که به مدد کارگردانی موفق بود. گمان میکنم اگر عاملی مثل کم تجربگی برخی بازیگران وجود نداشت فضای نمایش حتی میتوانست بیش از این ناتورالیستی و ملموس باشد.
تنها نکته ای که میتوان درباره آن به عنوان نقطه ضعف بحث کرد کم رنگ بودن روایت دراماتیک و پررنگ تر بودن فضا نسبت به داستان بود. البته من این نکته را به عنوان نقطه ضعف ندیدم و به نظرم بیشتر یک ویژگی بود تا یک نقطه ضعف.
البته این هم کاملا احساسی شخصیست اما آنچه من از روابط افراد به خصوص خواهر و برادر در چهارچوب خانواده در دهه هفتاد به خاطر دارم بسیار احترام آمیز تر از آن چه در این تئاتر دیدم بود... از این نظر گمان میکنم روابط آدم های این خانواده به زندگی امروز نزدیک تر بود تا بیست سال پیش....
این نمایش آخرین اثری بود که من پیش از بازگشت به شهرستان برای دیدن انتخاب کردم و شاید به همین دلیل نوستالژی و روابط خانوادگی مرا بیشتر دلتنگ خانه کرد! به هر حال خوشحالم که این نمایش رو برای آخرین شب انتخاب کردم و از این پس پیگیر آثار کارگردان جوان آقای مساوات خواهم بود.

سوالی از دوستان دست اندرکار این اثر دارم که آیا نمایش فردا جمعه راس ساعت شروع خواهد شد و آیا زمان آن دقیقا 70 دقیقه است؟

تئاتری چشم نواز با جلوه های بصری زیبا. نمادپردازی های قابل درنگی در کارگردانی اثر به کار رفته. البته این نمادها در حدی زیاد نیستند که برای کشفشان به تکاپو بیفتید اما نمایش را برای تماشاگر به اثری قابل تامل تبدیل می کند. بازی بازیگران به ویژه سرکارخانم ها ندا مقصودی، پانته آ پناهی ها و بهناز جعفری قابل تحسین و تاثیرگذار بود.
و این داستان ما است و انتظار و رنج بی پایان انسان بودن....
اما در انتها چیزی که می توانم به عنوان نکته ای که ممکن بود نبودش اثر را ارتقا دهد مطرح کنم ایستا بودن اجراست . این مساله را در نمایش هملت جناب گوران هم نه به عنوان یک ویژگی مثبت بلکه به عنوان یک نقطه ضعف احساس کردم. البته این فقط احساس بنده است و ممکن است کاملا اشتباه باشد اما چون در مورد نمایشنامه هایی مثل هملت یا دوشیزه رزیتا که با آن ها آشنایی دارم صحبت می کنم گمان میکنم در صورتی که کارگردان محترم کمی بیشتر وارد موشکافی و تحلیل لایه های متفاوت آن میشدند جنبه های متعدد دیگری هم به کارشان افزوده میشد.
در نهایت به گروه محترم اجرایی خسته نباشید میگویم.

یه تئاتر خوب که در جاهایی قدر خودشو ندانسته و به ورطه شوخی افتاده بود. سیامک صفری چون همیشه عالی، هوتن شکیبا عالی. نظر من در مورد این نمایش بدون تردید دوست داشتم است.

یه تئئاتر خوب با یه کارگردان مستعد. خسته نباشین.

بیست و یکم یا بیست و نهم؟ لطفا خبربدید زودتر که ما بتونیم هماهنگ کنیم.