درود
تاتری بر دوش بازیگر.
بازیگری که به غایت خوب و پخته عمل میکند ولی صد حیف که متن نخ نماست و کارگردانی ابزار خلاقانه ای را ارائه نمیدهد . متن و کارگردانی به شدت تکراری و کلیشه است . چقدر در تمام این سالهای تاتری ، تکرار این صحنه ها و اینگونه فلش بک ها را دیده ایم و حفظ شده ایم . تیر خلاص زمانی شلیک میشود و فاتحه ی متن خوانده ، که جمله ی تکراری " با تولد هر نوزادی یعنی خداوند هنوز به نوع بشر امید دارد " از زبان بازیگر بیرون می آید !!!
بازیگر ، بسیار توانمند عمل میکند و یک تنه ، نمایش را به مقصد میرساند که صدالبته اگر خوراک بهتری در متن بود یا کارگردان شیوه اجرا و بازی گرفتن را کمی ، تنها کمی از کلیشه خارج میکرد ، این کار میتوانست جز بهترینهای اینروزها باشد .
خسته نباشید و سپاس
_________________________
جنگ ... دیدن ادامه ›› مثل طاعون است ؛
یکنفر که جنگش بگیرد ، هزاران تن خواهند مُرد . گلوله ای که نشان افتخار شد و بر سینه سربازی نشست ، در دم ، ده ها نفر را از پای در آورده است .

به خاطر بسپار ، هیچ مُرده ای ، زنده از گور برنخاسته است و
هیچ سربازی زنده از جنگ و
هیچ زنی ، زنده از عشق ...

ما بسان دو عضو از دو قبیله ی در جنگ ، دچار عشق و مرگِ مادرزادیم ؛
شاید آوارهای یک خانه ایم ،
بر دوش های مختلف .
به گمانم ما تنها برای پرت کردن حواس مرگ از زندگی به این دنیا آمده ایم،
برای سربازی که خودش را به مساوات میان ترس هایش قسمت کرده است؛
مُردن اصلا کار ساده ای نیست ؛
حالا تو هم نمی توانی بی لکنت بگویی من از مرگ بازمانده ام. ( مارال بنی هاشمی )

درود
دیروز ، آن حظ قدیمی که سال ٩٢ از تماشای نمایش "افسانه آه" تجربه کرده بودم ، برایم تداعی شد .
پس همانی را مینویسم که ١١ سال قبل در برگه ی آن نمایش نوشتم :

تاتری بی ادعا و حرفه ای در این فضای بوق و کرنای تبلیغات فلان تاتر و فلان کارگردان و فلان بازیگر شهره ...
سپاسگزارم از این گروه هنرمند نمایشی که اینطور ، دستِ احوال بد اینروزهای خیلی از ما را میگیرند و به خوبی و خوشی به خانه می رسانند...
سپاس

درود
این اثر تقریبا در دورترین فاصله با فرهنگ تاتر ، دیشب روی صحنه رفت .
سالن بدون تهویه ! بوی شدید عرق !
بالغ بر ٨٠ درصد سالن ، دوستان و آشنایان عوامل ! که خوردن چیپس و بادام زمینی و نزدن ماسک برایشان آزاد بود !!!
در یک نمایش ٥٠ دقیقه ای ، نیم ساعت پس از شروع ، به دفعات تماشاگران دیررسیده را راه دادند !
نمایشنامه به شدت ضعیف از جهت بازیگری هم تقریبا افتضاح و …
بیشتر پروفایلهای تعریف و تمجیدکننده در اینجا ، تازه وارد هستند !
به گمانم عوامل نمایش اگر آشنا با فرهنگ تاتر باشند دوستان و آشنایانشان را از این حرکت بازمیدارند که نه تنها تبلیغ نیست بلکه کاملا برعکس عمل میکند ؛ همانطور که من قطعا هر کجا نامی از این دوستان آمده باشد قطعا حاضر به تماشای اثرشان نخواهم بود .
واویلا شبی بود دیشب !!

درود
این اثر متاسفانه مثل آدم پرحرفی که بی توجه به پذیرش و برقراری ارتباط با طرف گفتگو ؛ یک ریز حرف میزند و نیم نگاهی هم به حواس و حوصله طرف ندارد ، یک بند حرف میزند ، جمله پشت جمله .

همانقدر که گوشهامان از شنیدن کلافه شد ، چشمهامان از ندیدن .

در کل نمایشی که به کندیِ تمام ، نهایتا به مرز خوب نزدیک میشود .

سپاس

ما عادت کرده ایم در سرهامان فرار کنیم ، در دستهامان حتی .
ولی قدم از قدم برنداریم .
مهم نیست کجای بودنها ، نیست شده ایم ، مهم آنست که آنقدر بوده ایم که نبودن مان به باور کسی نمیرسد ؛
دود میشویم میان این بودنها و کسی ما را نفس نمی کشد ؛
و ما خسته میشویم از دست خودمان و به خودمان پناه میبریم و از من هایی میگوییم که ما را آزار میدهند ؛

من هایی که هنوز یک پایشان در گذشته گیر است .

ما از شر خودمان به خودمان پناه میبریم و راهی جز عبور از خودمان برای رسیدن به خودمان نداریم . ( مارال بنی هاشمی )
____________________
درود ... دیدن ادامه ››
یک اثر نو و خلاقانه ؛
به جهت متن ، برای دانش آموختگان فلسفه ، منطق و روانشناسی میتواند کمی ابتدایی ( مفاهیم و معانی ) باشد .
ولی به جهت ایده و فرم قطعا جای تحسین بسیار دارد . تسلط کارگردان در پردازش جزییات و هنرنمایی بازیگران ، لذت بخش بود .

بخشهایی که نمایش سعی میکرد مستقیما برای تماشاگر تبدیل به یک کارگاه خودشناسی شود را دوست نداشتم .

سپاسگزارم

یکی از نمایشهای ارزشمند اینروزها .
درود بر شما که حرفه ای عمل میکنید .
گفتنی ها را دوستان اینجا نوشته اند ؛ تنها می ماند این نکته از نظر من که ای کاش نمایش در یکی از اوج ها تمام میشد و ده دقیقه پایانی ، کارگردان سعی نمیکرد تماشاگر را بیش از پیش در غصه و فکر فرو برد و شیره ی مطلب را به خورد بیننده بدهد .
به گمان من از یک مصیبتی به بعد ، دیگر هیچ دردی آدم را صاحب عزاتر نمیکند ، از یک جایی به بعد ، نبود هیچ چیز، آدم را ندارتر و نبود هیچ کس ، آدم را بی کس تر نمیکند ؛ پس پافشاری زیاد روی یک نکته میتواند نتیجه عکس بدهد .
کاش نمایش بعد از مشروطه در اوج تمام میشد .

بماند که بسیار لذت بردیم و در دلمان عوامل این کار را تحسین کردیم . سپاسگزارم

لانچر ٥ نمایش نسبتا بی نقصی که موفقیت خود را قطعا وام دار بازیگرانش است .
سالها گذشته از زمانی که نمایش های دو ساعتی را با لذت تمام تماشا میکردیم و باز دیشب احسنت گفتیم به هنرمندی این گروه در پرداخت شخصیت ، کنترل ریتم قصه و تسلط بر نقش هاشان .
طنز بجا بدون خدشه وارد کردن به باورپذیری شخصیت از سوی تماشاگر ، یکی دیگر از نکات قابل تحسین این اجراست .
شخصیت شایگان آنقدر کم نقص در تمام جزئیات نوشته و اجرا شد که گویی روانشناس توانمندی عهده دار نقش پردازی آن بوده است .
بسیار لذت بردیم و سپاسگزاریم .

درود
متاسفانه من از دیدن این نمایش حتی با حضور رویا تیموریان نازنین و جناب خطیبی عزیز لذت نبردم .
اجزای داستان کاملا شتابزده و ناپخته است ، گمان میکنم این نمایش از جانب نمایشنامه ضربه اصلی را خورده و نقص عضو شده است .
اتفاقات به خورد کار نمیروند و قطعا به خورد تماشاگر .
اینکه بی دلیل و بادلیل اشعار نرودا در طول اجرا خوانده میشود واقعا زیبا نیست ، کارگردان نمیداند چطور اشعار را در جا و ترکیب درستی ارائه دهد، کاملا سرسری در نمایشنامه پرت شده اند ... جایشان را پیدا نکرده اند و جز یکی دوجا واقعا تاثیر گذار نیستند و به بدترین شکل ( بخصوص از جانب مادر رزا ) خوانده و شهید میشوند .
مطلب بعدی که شاید سلیقه ی شخصی من باشد ، عدم خلاقیت کارگردان در این اجراست ، من اصولا شیوه روایتگری خطی ( شبیه تله تاتر ) را نمیپسندم ، اینکه یکساعت و نیم بنشینم و قصه را بی هیچ افت و خیزی انگار کسی از رو برایم بخواند ، ببینم، واقعا کسالت ... دیدن ادامه ›› آور است .
از نظر من در این نمایش ، بازیگران کار خود را انجام دادند ، یعنی آنچه را که باید ، آنطور که باید . ولی نقص در مورد همین آنچه و آنطور است ؛ نمایشنامه و کارگردانی متاسفانه قابل قبول نیست .
بعد از خواندن خلاصه نمایش دلیل بسیاری از نواقص این کار را متوجه شدم ؛ گویا کارگردان عزیز اهداف زیادی را در ذهن داشتند که در قالب یکساعت و نیم نتوانستند با روایت هول هولکی قصه ی عاشقی ِمرد پستچی و چپاندن روزنامه وار و گاه و بی گاه اتفاقات شیلی در آن مقطع بدان نائل شوند .
خسته نباشید به گروه اجرایی .

درود
نمایش مگس با درخشش جناب دارابی به گمانم قطعا ارزش دیدن را دارد . قصه شاید به لحاظ ماهیت ، دارای پیچ و خم و فراز و فرود آنچنانی نباشد ولی بقدری خوب پرداخت شده است که بیننده را بدون لذت باقی نمیگذارد و این دقیقا نقش موثر یک کارگردان است .
اُور اکت جناب آقاخانی در اوایل کار به نظرم کمی به نقش لطمه زد ولی در ادامه به تمامی جبران شد .
جالب اینجاست در روند ٧٠ دقیقه ای ، کار نه تنها از ریتم نمی افتد که به مرور اوج هم میگیرد . نمایش شاید در پانزده دقیقه ابتدایی خیلی موفق نباشد ولی به خوبی در مسیر می افتد و انتظار بیننده را پاسخ میدهد . طنز موقعیت و تسلط جناب دارابی ستون نمایش را از گزند هجو مصون نگه میدارد و رنگ و لعابی هم به داستان می زند .

خسته نباشید به این دوستان .