اینجا ، حکایت آن جوخه اعدامی ست که در دو سوی هفت تیرش یک نفر ایستاده است ...

درود
خوشبختانه با نمایشی روبرو هستیم که روی تمام اجزای آن فکر شده است ؛ شاهد خلاقیت در شیوه روایی کارگردان، استفاده از نور و صدا به عنوان عضو و پاره ی تن نمایش - چیزی شبیه قلب _ و صدالبته تسلط بی نظیر امثال پانته آ پناهی ها و قلم زیبای نغمه ثمینی هستیم .
آنچه میبینید و میشنوید فقط زیبایی ست .
انتقال حس مکان به تماشاگر به تمامی صورت گرفته ، در طول اجرا گویی در آکواریوم بزرگی نشسته ایم ، این امر قطعا وام دار استفاده هنرمندانه از نور و صدا و پیش از آنها ، بازی بی نقص حامد رسولی ست . چقدر خوب نوای خسرو پسیانی در متن دیالوگ ها قرار میگیرد ، نه کم است نه زیاد ، دیالوگ بازیگر را نمیبلعد و خودش را به رخ گوشهایتان ... دیدن ادامه ›› نمیکشد .
دوستان عزیزم این تفکر که باید هر دو نمایش را ببینید از ذهنتان دور کنید ، کارها به تنهایی کامل اند و طبق علاقه مندی و معیار خودتان یکی را انتخاب کنید که من دومی را .
فقط حوصله کنید ، در آب همه چیز کندتر است ولی پررنگ تر ؛ نَم ، رنگها را زنده میکند ، زخمهای کهنه را میسوزاند و از ترک ِ خاطرات رسوخ میکند .
آب مثل خاک نیست ؛ چشمانتان را پر نمیکند ، نمیبندد، در آب هر چقدر هم که در به در شوی باز سر از ناکجاآباد خودت در می آوری ، همانجا که خشکت زده ، همانجا که ایستاده ای . همان بلندایی که هرکسی روزی چمدانش را به قصد آنجا بسته و یا باز کرده است ...