نمایش›همان چهار دقیقه

سلام
اگر بخواهم با چهار دقیقه مقایسه اش کنم می تونم بگم من چهار دقیقه رو به لحاظ روند داستان بیشتر دوست داشتم. علت هم ابهامی بود که در روایت ... دیدن ادامه ›› و جریان داستان وجود داشت. اما در همان چهار دقیقه علاوه بر پیش فرض هایی که شما به عنوان یک تماشاچی که چهار دقیقه را هم دیده اید در مورد داستان دارید؛ در همان ابتدا و دقایق اولیه داستان کاملا مستقیم توسط نقش پانتته آ پناهی ها لو می رود و مشخص می شود که یونس مرده است.
صادقانه می تونم بگم که من همان چهار دقیقه رو شعارگونه یافتم و با وجود بازی های خوب بازیگران و خلاقیت نویسنده یا کارگردان در روایت داستان در زیر آب و سایر المان هایی که جدید و جذاب بودن، کار رو نپسندیدم. (توضیح شعاری بودنش هم کمی مفصل است و در این مجال نمی گنجد.)
من قبل از دیدن این اجرا در مورد داستانش دو پیش فرض داشتم: پیش فرض اولم - که البته قوی تر هم بود- این بود که احتمالا داستان از زبان یونس روایت می شود. پیش فرض دومم- که اعتراف می کنم ترجیح می دادم اتفاق بیفتد- این بود که نویسنده نشان دهد که در چهار دقیقه ای که یک انسان خفه یا غرق می شود در همان چهار دقیقه می شود که عشقی به وجود آید، یا کودکی متولد شود یا امیدی ریشه بزند نمی دانم یک اتفاقی که لطیف تر باشد و غم قبلی را از بین ببرد و یک طرف دیگر سکه را نیز نشان دهد.
اما به هر ترتیب همیشه قرار نیست اونی بشه که ما می خوایم.

و اما همان چهاردقیقه که اگر هم نمی دیدم چیزی از دست نمی دادم اما دیدم و فقط غرق شدم تا جایی که مانند پری و دنیز کیزی و دنیز اوغلو من هم کف دریا ته نشین شدم و ساعت ها بعد از پایان نمایش هم همین احساس سنگینی در زیر آب را داشتم . در کل محتوای چهاردقیقه را بیشتر پسندیدم اما همان چهاردقیقه رقص نور و صدا بود و اکت ها و حرکات چشم نواز بازیگران آن را دیدنی کرده بود.
در کل به عوامل هر دو نمایش خسته نباشید میگم اما به قول آقای گلمکانی , خانم ثمینی کمی از انتزاع و ابهام فضایی که خلق می کنید کم کنید و ذهن تماشاگر را لای منگنه نگذارید که کار به تورم مخ و مخچه بکشد بلکه جوابی برای معماها و ابهام ها بتوان پیدا کرد .