نمایش›نمی‌تونیم راجع بهش حرف بزنیم

بسیار خوشحالم که به نظرهای بسیار منفی دوستان و اطرافیانم جهت ندیدن این تاتر توجه نکردم و جواب اعتمادم به جابر رمضانی رو با دیدن بهترین تاتر این روز ها گرفتم. آنچه صالح تسبیحی در مورد این اجرا نوشته است، تمام آن چیزی ست که از این تاتر در سر داشتم و با قلم شیوای ایشان مطمئنن تمام و کمال بیان شده است.
به نظر می رسد آنان که این کار را نپسندیدند لایه های بهم پیچیده ی آن را درک نکردند و تنها به تماشای صحنه نشستند.

با سلام خدمت دوستان ... راستش از دیدن نمایش " نمی تونیم راجع بهش صحبت کنیم " غافلگیر شدم ، البته غافلگیر بد .... از همان ابتدا معلوم بود که قرار نیست یک نمایش کلاسیک دید ... راوی روی میز شام نشسته و از طریق بلند گو ( از همان نوعی که در مدرسه های قدیمی بود ) داستان را بازگو می کند ، صدای بهم خوردن دردر ابتدای نمایش و تکرار مداوم کلمه ....مکث... که بار ها و بارها تکرار می شود تقریبا اعصاب و روان تماشاگر را به هم می ریزد ، بودن خرگوش روی میز شام ، و یا ماکارانی ها که روی میز پخش شده و ... همه و همه بیشتر به یک کابوس شبانه شبیه بود مثل خوابی که می بینی و حالت را بد می کند و بعد که بلند می شوی از اینکه واقعیت نداشته ... تازه خوشحال می شوی .... دستگاه آبمیوه گیری برقی به طور واقعی روی میز کار می کند و یا موبایلی که دست مهوش ( یکی از دختران خانواده ) به درستی کار می کند ... اما تفنگی که دست یکی از پسر ها است ( سربازی که از سر پست آمده ) یک موز است ، پرت کردن کاهو به طرف تماشاچی ، پرت کردن اب دهان ( ناشی از مسواک زدن ) به فضای خالی که تماشاچیان نشسته اند ، حرف زدن با دهان پر ... همه و همه برای اذیت تماشاگر طراحی شده است ... حتی با بودن راوی روی میز شام فکر می کردم که نیاز به این همه بازیگر نبود .... بدون شک و گمان یکی از دلایل دیدن این نمایش دیدن بازی خانم جواهریان بوده است که بنظرم به دو نیمه( خوب و بد ) تقسیم می شود نیمه اول که با دهان پر حرف می زند و انواع کاهو و ماکارونی را در دهان خود می چپاند و سعی دارد که حرف بزند ( قیافه و نوع بازی اش به شدت من را به یاد هنر پیشه فیلم هلن کلر - معجزه گر انداخت ) که به لحاظ نوع بازی و سختی آن بسیار غافلگیر کننده است و تماشاگر فکر می کند که او اساسا عقب افتاده است و نیمه دوم که خراب می شود ... چون شروع به صحبت می کند و تقریبا هدایت نمایش را به لحاظ محتوی به دست می گیرد تا آن صحنه که دهانش با ماکارونی توسط برادرش بسته می شود ( که احتمالا پیام نمایش همین صحنه است یعنی خشونت مرد سالارنه در جمعه و خانواده امروز ما ) ....
چند سالی است که در سینما ، گروه هنر و تجربه به راه افتاده و اینطوری تماشاگر می داند که قرار است به دیدن فیلیمی متفاوت و غیر داستان گو بنشیند ... ای کاش به مخاطب احترام می گذاشتیم و در این ترافیک مهر ماه تهران و نمایشی که قرار است ساعت 9 شب اجرا شود اطلاع می دادیم که قرار است نمایشی غیر کلاسیک ببینیم .