«پسران تاریخ» نمایشنامه‌ای الن بنت نویسنده انگلیسی است که توسط اشکان خیل‌نژاد این روزها در تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه رفته است.

نمایش، داستان دانش‌آموزان مدرسه ای در انگلستان است که بنا دارد دانش‌آموزان را برای ورود به دانشگاه‌های بزرگی نظیر آکسفورد و کمبریج آماده کند، این موضوع پیرنگ اصلی داستان را تشکیل می‌دهد و در طول نمایش نیز ما شاهد کشمکش میان دو نوع شیوه آموزشی در این مدرسه‌ایم؛ شیوه‌ای که هکتور (معلم ادبیات) آن را در پیش گرفته که آموزش را امری لذت آور و #شهوانی می‌داند در مقابل شیوه آموزشی ایروین (معلم تاریخ) که بسیار عصاقورت داده و خشک فقط به دنبال راه‌های رسیدن به دانشگاه است بدون آن که آموزش و رسیدن به حقیقت صورت بگیرد.

«پسران تاریخ» بنا دارد نقدی باشد بر نظام آموزشی خشک مرسوم که ورود به دانشگاه‌های بزرگ به هر طریق را هدف اصلی خود می‌دانند اما در بطن خود حاوی تضادهای اساسی با فرهنگ حاکم بر کشورمان است.
«پسران تاریخ» صراحتا و آشکارا نشان می‌دهد که هکتور، یعنی معلم ادبیاتی که شاگردان مدرسه او را خیلی دوست دارند فردی هم‌جنس‌باز است و تقریبا ... دیدن ادامه ›› با همه پسرانی که شاگردش بوده‌اند رابطه داشته است. شاگردان مدرسه نیز (که همه پسر هستند) با یکدیگر رابطه جنسی و حتی #عاشقانه دارند و حتی تلاش می‌کنند تا ایروین، معلم خشک تاریخ را نیز با تعبیر «لبی تر کن» به یک رابطه با هم‌جنس فرا بخوانند.

کارگردان در کمال تعجب و گویا بدون آنکه واهمه‌ای از ممیزی یا ایرادات مرکز نظارت اداره هنرهای نمایشی داشته باشد، بخش‌هایی از نمایش خود را به مغازله پسرهای جوان با یکدیگر و انجام حرکات نفرت آور جنسی اختصاص می‌دهد.

خیل‌نژاد در نمایش خود جسورانه مرزهای دیگری را نیز زیر پا می‌گذارد. علیرغم این که تئاتر «پسران تاریخ» یک اثر فرمال است اما در بخش‌هایی کاملا بیانیه می‌خواند و به مستقیم‌ترین شکل ممکن مفاهیم مورد نظر خود را به مخاطب منتقل می‌کند.

عباراتی که علیه جنگ، مبارزه با دشمن و حتی مخدر بودن دین از زبان شخصیت‌ها ادا می‌شوند و جالب است که حتی همین‌ها هم بدون کوچکترین ایرادی از سوی وزارت ارشاد، در تماشاخانه ایرانشهر (تحت مدیریت سردار مجید رجبی معمار) به رساترین شکل ممکن ادا می‌شوند.

پسران تاریخ، نمونه‌ای کامل و تمام عیار از ولنگاری عرصه تئاتر است، حکومتی خودمختار که گویا اساسا وزارتی به نام فرهنگ و ارشاد اسلامی به آن راه ندارد.


شما با این متن موافقید؟؟؟؟؟ این ها نوشته و نظر من نیست....

دوستداران نمایش نامه های عاشقانه از خاورمیانه
پیشنهاد می کنم نمایش «963+» رو هم ببینید

سفر به قلب حلب با «963+»
«963+» این روزها در تماشاخانه موج نو بر روی صحنه است. نمایشی مونولوگ که در آن فقط باران کوثری بازی می کند. او در نقش دختری سوری و اهل شهر حلب، با تلفن، نامزدش را راهنمایی می کند تا خانه شان را در این شهر مخروبه پیدا کند.
دخترِ سوریه ایِ این نمایش، قبل از روشن شدن آتش جنگ در این کشور، نامزدش را دیده و حالا بعد از 5 سال به صورت تلفنی او را راهنمایی می کند تا بتواند از میان پل های خراب شده و خیابان های پر از تک تیرانداز و تانک، خودش را از بین پاساژها و پارک ها و از کنار مجسمه هایی که دیگر نیستند، به خانه آن ها برساند.
دختر در میان صحبت هایش گریزی به حال و هوای خیابان های حلبِ پیش از جنگ خانمان برانداز می زند و به خوبی وضعیت زندگی شاد و سرخوش مردم در آن را بیان می کند اما ناگهان متوجه می شود که آن روزهای شیرین تمام شده و باید نامزدش را در بین خیابان ها و کوچه های پر از خطر راهنمایی کند.
رفت و برگشت او در میان واقعیت و خیال، به خوبی درد و حزن مردمان رنج کشیده این سرزمین را به تماشاگر منتقل می کند.
«963+» بیش از هر چیز مدیون متن زیبا و محققانه «نرگس فرشی» است که به خوبی جزئیات دقیقی را از جغرافیا و حال و هوای حلب ارائه کرده است.
باران ... دیدن ادامه ›› کوثری هم نام های نسبتا سخت خیابان ها و معابر حلب را با تلفظ اصلی و به خوبی ادا می کند که این دقت، باورپذیری نمایش را به شدت بالا برده است.
«963+» کوتاه است و مثل یک رؤیای تلخ و شیرین، خیلی زود می آید و می رود اما قلب تماشاگر را در کوچه پس کوچه های حلب، مشغول قدم زدن و نفس کشیدن می کند.
در میانه نمایش می شود احساس کرد که اگر خدای ناکرده چنین اتفاقی برای تهران می افتاد، با این ایده باید از خیابان های مرکزی شهر می گفتیم و مثلا از مجسمه فردوسی که در میدانی نشسته و جنایت های تروریست ها را نظاره کرده است.
«963+» بیشتر از هر چیز، طعم امنیت را به کام تماشاگر می چشاند. دخترِ نمایش در میانه راه از موشک های تروریست ها یاد می کند و می گوید: موشک که آمد؛ هم تلفن قطع شد، هم پای من... و این یکی از تعلیق های حساب شده و اثرگذار نمایش است. دختری که حالا اگر دوباره نامزدش را ببیند، نمی تواند به راحتی پله ها را بالا برود و روی پشت بام، شادی کنند. البته که حالا از آن چند طبقه خانه هم خبری نیست و فقط مخروبه ای یک طبقه باقی مانده است.
دختر سوری در جایی مجبور می شود با یکی از تروریست ها، تلفنی صحبت کند و به او بفهماند که نامزدِ آن مرد است و آن ها جزو هیچ گروه و دسته ای نیستند. حتی مجبور می شود دروغ بگوید و از عقاید و رهبر تروریست آن سوی خط تعریف کند! این بخش از نمایش هم از جمله بخش های ماندگار و تاثیرگذار است. بخشی که ذلت مردم، پس از جنگ و خونریزی و ناامنی را به کام تماشاگر می چشاند.
«963+» در کارگردانی هم دچار زیاده گویی نشده و با صحنه ای خلوت، نواهایی اندک و نورهایی حساب شده، سعی دارد حواس تماشاگر را از متن و محتوا پرت نکند.
«963+» نمایش مختصر اما عمیق و تاثیرگذاری است که این روزها در گوشه ای از تهران روی صحنه است. نمایشی که به راحتی می تواند شما را از سالنی کوچک و محقر به وسط مخروبه های حلب ببرد و گاهی حتی اشکتان را هم دربیاورد... «963+» پیش شماره تلفن سوریه است و به خوبی می تواند تماس شما را با این سرزمین برقرار کند.

سفر به قلب حلب با «963+»

«963+» این روزها در تماشاخانه موج نو بر روی صحنه است. نمایشی مونولوگ که در آن فقط باران کوثری بازی می کند. او در نقش دختری سوری و اهل شهر حلب، با تلفن، نامزدش را راهنمایی می کند تا خانه شان را در این شهر مخروبه پیدا کند.
دخترِ سوریه ایِ این نمایش، قبل از روشن شدن آتش جنگ در این کشور، نامزدش را دیده و حالا بعد از 5 سال به صورت تلفنی او را راهنمایی می کند تا بتواند از میان پل های خراب شده و خیابان های پر از تک تیرانداز و تانک، خودش را از بین پاساژها و پارک ها و از کنار مجسمه هایی که دیگر نیستند، به خانه آن ها برساند.
دختر در میان صحبت هایش گریزی به حال و هوای خیابان های حلبِ پیش از جنگ خانمان برانداز می زند و به خوبی وضعیت زندگی شاد و سرخوش مردم در آن را بیان می کند اما ناگهان متوجه می شود که آن روزهای شیرین تمام شده و باید نامزدش را در بین خیابان ها و کوچه های پر از خطر راهنمایی کند.
رفت و برگشت او در میان واقعیت و خیال، به خوبی درد و حزن مردمان رنج کشیده این سرزمین را به تماشاگر منتقل می کند.

«963+» بیش از هر چیز ... دیدن ادامه ›› مدیون متن زیبا و محققانه «نرگس فرشی» است که به خوبی جزئیات دقیقی را از جغرافیا و حال و هوای حلب ارائه کرده است.
باران کوثری هم نام های نسبتا سخت خیابان ها و معابر حلب را با تلفظ اصلی و به خوبی ادا می کند که این دقت، باورپذیری نمایش را به شدت بالا برده است.
«963+» کوتاه است و مثل یک رؤیای تلخ و شیرین، خیلی زود می آید و می رود اما قلب تماشاگر را در کوچه پس کوچه های حلب، مشغول قدم زدن و نفس کشیدن می کند.
در میانه نمایش می شود احساس کرد که اگر خدای ناکرده چنین اتفاقی برای تهران می افتاد، با این ایده باید از خیابان های مرکزی شهر می گفتیم و مثلا از مجسمه فردوسی که در میدانی نشسته و جنایت های تروریست ها را نظاره کرده است.
«963+» بیشتر از هر چیز، طعم امنیت را به کام تماشاگر می چشاند. دخترِ نمایش در میانه راه از موشک های تروریست ها یاد می کند و می گوید: موشک که آمد؛ هم تلفن قطع شد، هم پای من... و این یکی از تعلیق های حساب شده و اثرگذار نمایش است. دختری که حالا اگر دوباره نامزدش را ببیند، نمی تواند به راحتی پله ها را بالا برود و روی پشت بام، شادی کنند. البته که حالا از آن چند طبقه خانه هم خبری نیست و فقط مخروبه ای یک طبقه باقی مانده است.
دختر سوری در جایی مجبور می شود با یکی از تروریست ها، تلفنی صحبت کند و به او بفهماند که نامزدِ آن مرد است و آن ها جزو هیچ گروه و دسته ای نیستند. حتی مجبور می شود دروغ بگوید و از عقاید و رهبر تروریست آن سوی خط تعریف کند! این بخش از نمایش هم از جمله بخش های ماندگار و تاثیرگذار است. بخشی که ذلت مردم، پس از جنگ و خونریزی و ناامنی را به کام تماشاگر می چشاند.

«963+» در کارگردانی هم دچار زیاده گویی نشده و با صحنه ای خلوت، نواهایی اندک و نورهایی حساب شده، سعی دارد حواس تماشاگر را از متن و محتوا پرت نکند.
«963+» نمایش مختصر اما عمیق و تاثیرگذاری است که این روزها در گوشه ای از تهران روی صحنه است. نمایشی که به راحتی می تواند شما را از سالنی کوچک و محقر به وسط مخروبه های حلب ببرد و گاهی حتی اشکتان را هم دربیاورد... «963+» پیش شماره تلفن سوریه است و به خوبی می تواند تماس شما را با این سرزمین برقرار کند.

http://www.mashreghnews.ir/fa/news/673528/

وقتی موشک اومد
هم تلفن قطع شد
هم پای من...

کاش توضیحات بیشتری درباره نحوه اجرای این برنامه می دادید.

خاتون بیشتر از این که احساسی باشد و مثلا گریه آدم را دربیاورد، نمایشیاست با کلی اطلاعات تازه درباره اقامت آل الله در خرابه شام.
از همه دوستان دست اندرکار این نمایش ممنونم...