متن بسیار خوب و بازی ها عالی، به خصوص بازی خانمها اسکندری و کردا.

در فیلم تنها دوبار زندگی می کنیم به دنیای آدم هایی راه پیدا می کنیم که در دهه شصت فرصت زندگی پیدا نکردند. دهه ی شصتی که فرصتی برای پسر و دختر آن نسل برای با هم بودن و با هم حرف زدن سخت بود و اصولن عاشقانگی جور دیگری بود.

سیامک (علیرضا آقاخانی) دانشجوی اخراجی است که اکنون به عنوان راننده مینی بوس کار می کند. سیامک از درد شدید و فلج کننده کمرش در رنج است و علی رغم توصیه ی پزشک مبنی بر تغییر شغل به رانندگی ادامه می دهد. او بر اثر یک حمله عصبی می میرد و دوباره از گور بر می خیزد و باز فرصت 8 روزه زندگی در دنیا را دارد. سیامک ابتدا و به قصد انتقام سراغ یکی از کسانی می رود که سبب اخراج او از دانشگاه بود، اما هنگامی که آن مرد را بیچاره تر از خود می یابد منصرف می شود و بعد به دنبال دختری از دوره دانشگاهش- منیژه احمدی- می رود و از عشق خاموشش به او می گوید، اما منیژه از او می خواهد تا از زندگی اش بیرون رود. در این میان، به طور اتفاقی، با دختری آشنا می شود (نگار جواهریان) که کوله پشتی اش را در مینی بوس او جا گذاشته است. دختر ادعا می کند که شاهزاده ی یکی از جزایر دور است! حالا با دو داستان عجیب مواجه هستیم، مردی که 8 روز فرصت زندگی دارد و شاهزاده ای که به یک جزیره دور تعلق دارد! داستان فیلم با وجود فرا واقع گراییش (سورئال)، کاملن واقع گراست.
فیلم دارای قاب هائی زیبا و چشم نوازست و فیلمبردار و تدوینگر به کمک هم توانسته اند روایت بصری خاصی ایجاد کنند. استفاده از تکنیکهائی نظیر دوربین روی دست چامپ کات های به جا و ظریف توانسته است لحن بصری مناسبی را برای بیان داستان درونگرا و سرد این فیلم بوجود آورد.
بازی هم خوب روان هستند. علیرضا ... دیدن ادامه ›› آقا خانی با استفاده از سه عنصر حرکت، بازی و صدا به خوبی در ایفای نقشش بهره برده و نگار جواهریان نیز تصویری از جوانی پر انرژی و رها را به خوبی ارائه می دهد.

دیشب جمعیت بلیت به دستی که راهی به داخل نداشتند، پشت میله های فلزی سالن قشقایی فشار زیادی را به به خود و دیگران وارد می کردند، دیگر نیازی به تماشای نمایش احساس نکردم، چرا که همانجا "سرایت درد" را دیدم و لمس کردم!

لیلی و مجنون
پیش از شروع نمایش بهروز قریب پور روی صحنه آمد و توضیحاتی راجع به نمایش داد و از گذشته و خاطراتش درباره ی اپرا در ایران گفت و اینکه چهل و اندی سال پیش اپرا رفتن برای فخر فروشی بوده است و کسی از آن چیزی نمی فهمید و مخاطب ارتباطی با اپرای اروپایی برقرار نمی کرده است و انگیزه اش برای ساختن اپراهای بومی و... و نیز صحبت بسیار جالب و خوبی در مورد احترام به همه ی اقوام ایرانی کرد که تشویق حاضران را در پی داشت. همانجا بود که متوجه شدم زبان این نمایش "آواز محور" ترکی است! اتفاقا قریب پور همان ابتدای شروع سخنانش از تماشاگران سوال کرد که چند نفر در سالن آذری زبان هستند که حداکثر ده پانزده نفر دستشان به نشانه ی تایید بالا آمد و او با تعجب گفت : " مثکه امشب شب اقلیت هاست! معمولا همه جا آذری ها بیشتر هستند..."
نمایش شروع می شود، به صحنه خیره ام بی آن که چیزی از آوازها بفهمم از آن بدتر زیر نویسی هم در کار نیست!
اتفاقا شب پیش به تماشای نمایش گروه لهستان رفته بودم. آنها به زبان لهستانی می خواندند جملات کلیدی را یکی از هنرپیشه ها به انگلیسی می گفت و یک بازیگر فارسی زبان نیز بدون لطمه به موسیقی، قطعات را به فارسی اجرا می کرد. با این وجود نوشته ی فارسی هم روی صفحه برای فهم بهتر متونی که پیچیدگی خاصی نداشت پخش می شد!
عدم وجود زیر نویس نقطه ضعف بزرگ کار استاد قریب پور بود. مصیبت اینکه در جدول برنامه و هیچ جا نیامده بود که این نمایش به زبان ترکی است. از ... دیدن ادامه ›› آن بدتر قریب پور در سخنرانیش رو به تماشاگران ایستاد و گفت: "شب پیش گروهی اعتراض کرده بودند که استفاده از زبان ترکی را تاب نیاورده اند، من همینجا به شما می گویم زبان این نمایش ترکی است و هر کسی در سالن دوست ندارد می تواند سالن را ترک کند تا جا برای دیگران باز شود!"
یعنی کسی که با هزار شوق و ذوق بلیت نمایش لیلی و مجنون را خریده است، بی آنکه بداند از زبان نمایش چیزی نمی فهمد و زیر نویسی هم در کار نیست، در ثانیه های باقی مانده به شروع نمایش،‌ باید سالن را ترک کند!

ﺳﺎﺩﻩﻭ ﺑﯽ ﭘﯿﺮﺍﯾﻪ. ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺯﯾﺎﺩ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩﻡ!

ﻋﮑﺴﻬﺎﯼ ﻣﻦ:
http://www.instagram.com/amir1ta

این جملات چیزهاییست که از نمایش بر تو به جای می ماند:

"خودت رو بشناس
خودت رو مثل یک انسان بشناس
خودت رو با غمهات بشناس
گناهت رو گردن بگیر و سعی کن اون رو جبران کنی ... "

و این "سعی کن اون رو جبران کنی" روزها در ذهن تکرار می شود...

داریوفو در دوره ای از فعالیت تاتریش به سراغ طبقات فرودست جامعه می رود و آنها را مورد خطاب قرار می دهد و از همین رو آثاری سیاسی - اجتماعی و عامه فهم که پیام های انتقادی شان را صریح بیان می کنند را، نوشت.
مرگ تصادفی یک آنارشیست یکی از همین کارهاست.
بیننده اگر روزهای قبل، کارهایی مانند سقراط یا در شوره زار را دیده باشد، این کار قطعن در نظرش بسیار سطحی و نوعی سمبل کاری به حساب خواهد آمد! با وجود بیان انتقادهای تند و صریحی که مطرح می شود و درد مشترک این روزهای تماشاگر ایرانی است، اما باز به دل نمی نشیند. این یک نمایش کمدی – سیاسی است که شوخی های از مد افتاده اش به هیچ وجه تماشاگر تاتر را نمی خنداند و آن چند نفری که گهگاه قهقه می زنند، بعدن معلوم می شود که خود از بازیگران نمایش هستند! (از قضا یکی شان بغل دست من نشسته بود و روی اعصاب). از همین جا همه ی مشکلات این کار را یکجا به گردن کارگردان می اندازم، چرا که به نظرم این متن می توانست نمایش بسیار بهتری را به تماشاگر ارائه کند.
اگر بخواهم از نقطه قوت این نمایش نیز گفته باشم باید به بازی گاه درخشان میکائیل شهرستانی اشاره کنم، که متاسفانه بازی یک بازیگر خوب هم به هیچ وجه نمی توانست کمکی به این نمایش کند.
نتیجه اینکه اگر قرار باشد بین نیم ساعت شنا در آب ولرم یک استخر و تماشای این نمایش یکی را انتخاب کنم،‌ قطعن اولی را ترجیح میدهم!