صدای هق هقم را
شنیدی ای برادر جان؟
شنیدی ضجّه هایم را؟
شب است اینجا
چه تاریک است
یقین دارم ندیدی اشکهایم را

چه کرده ام من؟
چه کرده ام من؟
نمی دانم برادر جان
تو آیا هیچ دانستی؟

در این شهر غضب آلود
مرا تنها به جرم بودنم
نه
نه اما بودنم ... دیدن ادامه ›› تنها
که زن بودن
کفن پوشِ تنِ پُر حسرت ِ غرق سیاهی کرده اند اینجا
کفن پوش سیاهی ها
من اکنون عازم آن ناکجا آباد موهومم

من اما هیچ می دانی
نمی خواهم به زیر پا بهشتت را
همه الطاف آن پروردگارت را
و بیزارم از این دستی
که می خواهد مرا بر جایگاه عرش بنشاند

نمی خواهم من این شهری
که می بازد جانش را
به الوان هزاران چهره ی خونین
و بر تن
رنگ یکرنگی خود را می زند فریاد
من اما یک نفس آرام
و تنها یک خیال ِ کوچک ِ رنگین
می خواهم

شب است اینجا و تاریک است
و دیگر من یقین دارم
نمی بینی تو هرگز اشکهایم را
که بی پایان شبی اینجاست.


تابستان 90، ساعت 5 صبح

این روزها
سَرریزِ دردم ای عزیز
نزدیک من نایست
دردی می شوی
...

از: خود

یک انسان عقلانی باید چه ویژگی‌هایی داشته باشد؟

۱. در روز حداقل یک بار بگوید «من نمی‌دانم‌».
۲. کمتر از کسی تقاضایی داشته باشد و عمدتا به همت، فکر، برنامه‌ریزی و زحمات خود اتکا کند.
۳. در موضوعاتی که اطلاعات کلی دارد، اظهار‌نظر نکند.
۴. دغدغه کانونی زندگی او، بهترین عملکرد در حرفه‌اش باشد.
۵. به استقبال کسی برود که با او تفاوت یا حتی تضاد فکری دارد.
۶. بدون اجازه قبلی از کسی، سخن او را به شخص دیگری بازگو نکند.
۷. زباله ... دیدن ادامه ›› را به خیابان و از اتومبیل به بیرون پرت نکند.
۸. با رعایت حروف اضافه و با ‌‌‌نهایت دقت، «نقل قول» کند.
۹. دائما در حال تغییر و بهتر شدن باشد، به طوری که اطرافیان تغییر را حس کنند.
۱۰. از اینکه دیگران را به خود و افکار خود دعوت کند، چه مستقیم چه غیرمستقیم‌ پرهیز کند.
۱۱. برای محیط جنگل که به مه، نم‌نم باران و رنگ‌های زنده طبیعت آمیخته شده، وقت بگذارد.
۱۲. این ظرفیت را در خود ایجاد کند که واکنش به دیگران را حتی تا پنج سال به تأخیر اندازد.
۱۳. حدود ۱۰ درصد از وقت، انرژی و تخصص خود را ‌رایگان‌ صرف جامعه کند.
۱۴. در حرفه‌ای که تخصص ندارد، مسئولیت نپذیرد.
۱۵. خوشبختی را با راحتی و مصرف‌گرایی مساوی نداند.
۱۶. هر دو سال یک بار، با ارزیابی کار‌ها و رفتارهای خود‌ به اشتباهات گذشته پی برده و خود را اصلاح کند.
۱۷. با عبارت «من اشتباه کردم» به صلح دائمی برسد.
۱۸. حریم شهروندان را رعایت کند: در نظم صفوف، خود‌پرداز بانک، پارک کردن، نزاکت عمومی، عابر پیاده، صحبت آرام.
۱۹. آنقدر برای قوای فکری و روحی خود وقت گذاشته باشد تا نیاز به تایید و تمجید دیگران در خود را در یک دوره پنج ساله به صفر برساند.
۲۰. از رفتن به تئا‌تر به عنوان منبعی برای رشد و شکوفایی خود استفاده کند چون تئا‌تر قدرتمند‌ترین نمایش توانایی‌های انسان‌هاست.
۲۱. در هر نوع تصمیم‌گیری از خرید دمپایی تا مسائل جدی حرفه‌ای، راه‌های مختلف را مکتوب کند، مطالعه کند، مشورت کند و با دقت ۹۰ درصدی به نتیجه برسد.
۲۲. با عمل خود به دیگران نشان دهد که تفاوت میان هشت و هشت و یک دقیقه را می‌داند.
۲۳. در روز حداقل از پنج نفر قدردانی کند: به خاطر نزاکت، اخلاق، دانش و خلاقیت آن‌ها.
۲۴. قبل از قضاوت کردن در مورد فردی، حداقل ۱۰ ساعت با او تعامل فکری رودررو برقرار کند تا با جهان او آشنا شود.
۲۵. «ناراحت شدن» از توانایی‌ها، ظرفیت‌ها و برتری‌های دیگران را در خود به تعطیلی بکشاند.
۲۶. اجازه دهد افراد، سخن خود را تمام کنند.
۲۷. به موسیقی به عنوان یک منبع تمرکز، آرامش و خوداکتشافی نگاه کند.
۲۸. حداقل ۲۰ درصد وقت خود را صرف توسعه فردی، فکری، اخلاقی و مدنی کند.
۲۹. در صحبت کردن، یک‌سوم سؤال کند و دوسوم قضاوت. بعد از پنج سال، پنج‌ششم سوال و یک‌ششم قضاوت.
۳۰. حداقل یک ساعت در روز‌ مطالعه کند.



از: دکتر محمود سریع‌القلم

تکیه بر دیوار
پیچکِ همسایه
به سخره گرفته است
سبزی اش
معنای زمستان را
قامتش
معنای جاذبه را
رهایی اش
معنای زیستن را.


از: خود

کاش دستان تو
آن دستی بود
که از میان جمعیت بالا می آمد
در هوا تکان می خورد
و تو فریاد می زدی
بیا اینجا
که "آشنایت منم"
کاش تنها
چشمان تو
از میان تمام نگاه ها
مرا می شناخت.


از: خود

بخت خــــواب آلوده ام بیدار شو
کاروانت رفت، تــو جا مانده ای
سایه ی تنهاییت بر کوچه هاست
دیدی آخر دل، تو تنـها مانده ای

وای از آن شوری که در من کاشتی
بی ریا عشقی که بر من داشتی
نازنینا، رفتی اما ای دریغ
آتشی بر جان من بگذاشتی


پ.ن: برای دوستی در سوگ عزیزی

چون باران
که قطره قطره وجودش را
به جاریِ دستان زمین می سپارد
من نیز
عشق را
به دستان تو سپرده ام
رهسپار کجایی؟
به کدامین سو می بری اش؟
به دریایی؟
یا به چاله ای؟

صد بار به صد شیوه
کردی نگهم ای عشق
یک بار نگـــاهـم کن
آنـگونه که مــی دانی


از: خود

تو
می خندی و من
ریسه می بندم
هلال چراغانی لبخندت را
در کوچه پس کوچه های
تاریکِ دلم.

روزی که جوهر عشقِ تو
در قلمِ وجودم جاری شد
تشدید گذاشتم
روی تمام دیوونگی هام،
کشــــیده نوشتم
همه ی نــازهامو
و نقطه گذاشتم
در انتهای
سطرهای
ساکتِ
تنهایی.

آسمان
پر است از چشمان پروردگاری
که قضاوت می کند خوب و بد مرا
بی تجربه ی لحظه ای انسان بودن
کمی نزدیک تر بیا
بیا و کمی انسان باش

پایین بیا از بستر آرامش خداییت
پایین بیا از تخت سلطنت کبریاییت

از پاکی بیکران آسمان ها، به جِرم سیاه زمین بیا
خسته هستند تمام قدمهایی که بسوی تو آمدند
خدا بودن کار سختی نیست
بیا و لحظه ای
انسان
باش.

قصه ی ما
قصه ی آتش فریاد من بود و
زمهریر سکوت تو
.
همیشه آتش معنی سوختن نیست
گاه
یخ
می سوزاند و به خاکستر می نشاند
دلی را
که کودکانه
تکه ای یخ
محکم
در دستِ دلش گرفته است.

نبض تند پرده

خبر از اومدن پاییز میده.

گاهی اون درخت ام
که میکِشه شاخه های سبزشو
تویِ عمق خاک
از هرچه
نور و نسیمِ کناره میگیرم

گاهی سه تار خاک گرفته ی پشت ویترین مغازه ام
که تار تارِ وجودش
در انتظار زخمه ایه
تا یادش بیاد
چه شورهایی که تو دلش داشته

گاهی لحظه ... دیدن ادامه ›› های سنگین آوار شده رویِ سرم رو
چون شاخه ی نحیفی
میون یه ویرونه ی کاهگلی
جولانگاهی برای زندگی می کنم

گاهی بچه ای هستم
که دلخوشِ یه تاب خوردن
تویِ هوای بی خبریِ
8 ساله هستم و این تن
لباس گشادیِ
که به اجبار تنم کردن

گاهی
گاهی
گاهی
و این گاهی ها تمام زندگی منه.

تابستان !
اینجا کسی
بی گاه باران های شبانه ات را
باور ندارد
.
پاییز
چونان زنی
بی پروا
میان روشنایی های روز
می گرید
و تو
پنهان می کنی
اشک های مردانه ات را
لا به لای پرده ی سیاه شب
صدای هق هق ات را
میان آواز سارها
.
اینجا، همه می گویند
تابستان مرد است
مرد که گریه نمی کند !

بیقراری واژگان
بروی لبانِ عاشقت
تنها به نظمِ غزل
آرام
میگیرد.

ما
بچه های سَرِ راهی ای هستیم
که ما رو
سَر راهِ زندگی گذاشتن.

این روزها
از تو
بر وزنِ بی قراری
می سرایم
بر وزنِ بی تابی
می گریم
بر وزنِ بی خوابی
می میرم.