حیف شد آقای کارگردان ما
چه دلی میبرد فیلماش . چه غروری میکاشت تو وجودت.چه برقی میزد چشممون از مرامی که خرج میکردن قهرماناش... عین واقعیت بود . اگرم نبود دوست داشتی واقعیت اینطوری باشه که مسعود خان میگه.حیف که دیگه خیلی وقته اینطوری نیست.
کیمیایی بنظرم به خودش باخت. به غروری که فکر نمیکردیم بتونه از پا درش بیاره .به تعریف دوستایی مثل جواد طوسی و همین آقا پولادش.
قرار بود به نارفیقا "نه" بگه .نه به خودش. نتونست خودشو بکشونه تا این روزگار.
حیف .حیف .....

این روزها
نه کسی در خانه را میزند و نه زنگ تلفن به صدا در میاید.این دو صدا که این اواخر،تنها همدمم بود نیز،دیگر به سراغم نمی آیند.مگر میشود کسی به سراغ آدم نیاید.اضطراب وجودم را گرفته.از ترس اینکه نکند مرده باشم،بعضی روزها بیرون میروم و زنگ در را امتحان میکنم.حتی با گوشی همراه به تلفن خانه زنگ میزنم.سالم بودن هر دویشان اضطرابم را بیشتر میکند.نکند صدای این دو را فقط من میشنوم.این روزها به اطمینان نبودن،نزدیک تر شده ام. ولی همه چیز عادیست.جز تنهایی.اتاقم مثل همیشه است.همه چیزش.تخت با همان ملحفه همیشگی گوشه اتاق خوابیده.دکمه ضبط را که فشار میدهم،صدای بنان را میشنوم.اما بنان مگر نمرده؟ "آمدی جانم به قربانت".لیوان پر از آب روی میز را آهسته هل میدهم.به زمین میافتد.میشکند.فرش خیس شده ولمس رطوبتش از همیشه دلچسب تر است.همه چیز که عادیست.من حتی مطمئنم که گل داخل گلدان هم بزرگتر از روزهای گذشته شده.چهره ام هم در آیینه مثل همیشه است.عکس تو در قابهای کوچک و بزرگ،روی میز کنار هال و روی دیوار،مثل همیشه نگاه میکند.اما بنظرم لبخندی که میزنی واقعی تر شده.صدایی جز صدای بنان و جیر جیر گیره های پرده اتاق که باد تکانشان میدهد نمی آید.اما تنهایی بیشتر از همه اجزای خانه،خودش را به رخ میکشد.چه روزهایی شده این روزها.همه چیز عادیست،حتی بیشتر از همیشه.جز تنهایی.
و حالا بعد این همه وقت.صدای زنگ در آمد.من و اضطراب و اشتیاق با هم آماده شدیم که به سراغ مهمان برویم.جلوی در ایستاده ایم.با پای برهنه.این همه اشتیاق از کجا آمد.دستم به زبانه قفل دراست.باز میکنم و تویی.یکدیگر را درآغوش میکشیم و دست در دست از خانه دور میشویم.انگار من به دیدن تو آمدم.


از: خود

دوستان عزیز تیوالی


«چوب‌ها شاعرند» عنوان نمایشگاهی از آثار احمد مشکور است که 26 مهرماه در گالری هنر شماره 2 فرهنگسرای ارسباران گشایش یافت.

به گزارش خبرنگار مهر، در این نمایشگاه احمد مشکور چوب های زیبایی را به نمایش گذاشته است که از فرم های خاصی برخوردارند و آنها را از دل بیابان گردی ها و کندوکاوهایش در طبیعت بکر بازیافته ... دیدن ادامه ›› است.

این نمایشگاه تا 6 آبان ماه ادامه دارد و علاقه مندان می توانند از ساعت 9 تا 19 از این آثار در گالری هنر شماره 2 فرهنگسرای ارسباران به نشانی خیابان شریعتی، خیابان جلفا دیدن کنند.

چینِ زیاد پرده ها
تفکیک سایه ها را سخت میکرد
ولی میارزید
که هر سایه ای
تصور عبور تو،در پس پرده باشد

از: خود

کاش
تنها یکبار
آوارهای خیالت را
پس میزدی
من
کشف می شدم
و تو
کاشفم


از: خود

گذشته.
گذشته، تکه هائی از یک فیلم شده وقتی نگاه میکنی. تمام با هم بودن ها مان در خانه و خیابان جذاب ترین صحنه ها را ساخته.صحنه هائی که وقتی لوکیشن و دیالوگ هایش به خاطرمان می آید،گاه آنقدر عاشقانه دل را میلرزاند که پنهانی به خود اسکار میدهیم.کدام داوریست که به صحنه ی دوچرخه سواری دوترکمان با خنده های از ته دل حداقل دیپلم افتخار ندهد؟کوچه های تنگ وتار خانه مان یادت هست؟گاه،زمان خداحافظیمان پای در،طولانی تر از همنشینیمان می شد.سه نفری.من و تو و تیر برق. تیر برق چوبی ئیکه تکه هایش را مدام با ناخنت می کندی وقتی از دستم عصبانی می شدی.تیر برق چوبی که پدر میگفت دیوار حیاطمان را هم او نگه داشته.چه بوئی داشت چوبش.

از: خود

در پاسخ به نامه ای ازیک رفیق قدیمی:

نمیدانم،نوشته ات را انگار من نوشته ام.آرزویت آرزوی من است.حس وحالت در راه رسیدن به خانه مان ،حس وحال من است. تعریف تو از صورتم تعریف من است.فضای کوچک پای پله های ورودی به خانه تان همین حالا زیر پای من است.بخدا پای زنگ در خانه تان جای دست من است.آن حفره های نشسته در برف روی خیابان از پس بخارشیشه، رد پای من است. سنگینی نگاهی به پنجره اتاقی که آن هم اتاق من است و نیستی درونش،نگاه من است. وبه گمانم خانه تان خانه من است.اگر صدائی در این روزگار از خواب میپراندت صدای گریه من است.و اگر نشنیدی صدائی، نبودن من است.


از: خود