عرض کرده بودم که نظر کلی ام را راجع به فیلم چند روز بعد یا بعد از تماشای بار دوم بیان میکنم. خوب الان، هم چند روز گذشته و هم موفق شدم برای بار دوم ببینمش...
بسیار بیشتر از بار اول شیفته اش شدم،
حال من هنگام تماشای این فیلم به مانند کیوان حداد است زمانی که در تهران اژدها را در مقابلش می بیند و به او خیره شده است... فکر می کنی که داری خواب می بینی اما مطمئنی که خواب نیستی.
مهمترین ویژگی این فیلم برای بنده همان در هم تنیدگی واقعیت و خیال است و آن قدر زیبا و درست شکل گرفته که میتواند مخاطب و منطق و اصولش را به چالش بکشد و نفسش را در سینه حبس کند. نشان دادن تصاویر مستند از فیلمساز و توضیحش در مورد روند ساخته شدن فیلم، افرادی که مستقیما درگیر پرونده بودند (که البته خود واقعی شان نبودند، هم سعید جهانگیری و هم شهرزاد بشارت مسن، و دو بازیگر به جای آنها بازی کرده بودند) وهمچنین شخصیت های شناخته شده ی سیاسی و توضیحات مستندشان در مورد وقایع داستان فیلم، در جای جای فیلم و بلافاصله پرت کردن تماشاگر به آن جهنم خیالی که اتفاقات عجیب و غریب در آن مثل آب خوردن می افتند (مانند اتفاقات رمان ملکوت)، چاره ای جز باور کردن شان را برای مخاطب نمی گذارد.
راز آلودگی و نماد گونه بودن فیلم هم در صورتی که فیلمساز راه را برای تاویل ها و برداشت های مختلف باز گذاشته باشد، مثبت است. البته بهترین حالت ... دیدن ادامه ›› برای بنده با علم به اینکه در کشف لذت فراوانی وجود دارد، این است که فیلم همین گونه رازآلود بماند و تفسیرهای فرامتن لذتی که از آن برده ام را به حداقل می رساند.
در انتها، "اژدها وارد می شود" برای من سینمای اصیل است و به تنهایی می تواند به مدت یک سال و تا جشنواره ی آینده، نشئگی سینمایی ام را تامین کند، چیزی که فیلم های دیگر حتی نزدیکش هم نشدند و فرسنگ ها از آن دورند.

فیلم قرار است عاشقانه ای باشد در ستایش و بزرگداشت موسیقی، که در دومی نسبتا بهتر از اولی عمل می کند. موسیقی در فیلم معجزه می کند، انگار همه ی پیوندهای دنیای فیلم به واسطه ی آن رقم می خورند و موسیقی است که آدم های قصه را عاشق می کند. کمتر نمایی در فیلم وجود دارد که در آن نوای موسیقی شنیده نشود و سعی شده به آن شخصیت داده شود.
کادرهای دیدنی و نماهای چشم نواز کارگردان این بار کمتر خودنمایی می کنند و در کنار عناصر دیگر فیلم در آن حل شده اند.
فیلم نسبت به آثار قبلی فیلمساز قصه گو تر شده و در مورد شخصیت ها در خوشبینانه ترین حالت شاید بتوان فقط اندکی با شخصیت دو عاشق زمان قدیم و حال ارتباط برقرار کرد که البته آنها هم بعضا متناقض رفتار می کنند و بقیه ی شخصیت ها بی پرداخت باقی مانده اند. به همین دلیل است که عشق های فیلم از آب در نیامده اند و ملموس نیستند. غافل گیری بزرگ فیلم هم، نه تنها کارکردی ندارد بلکه تماشاگر را از برقراری ارتباط با یک شخصیت بالقوه که می توانست شکل بگیرد، بی نصیب می گذارد (البته در این صورت قصه ی فیلم دیگر این نبود و چیز دیگری می شد).
اما مشکل بزرگ ارغوان (برای بنده) برمی گردد به محتوای آن و پیام ساده انگارانه و البته سطحی ای که ارائه می دهد؛ سطحی نه در شیوه ی بیان که به نظرم فرم فیلم قابل احترام است و محتوا به خوبی از دل آن بیرون می آید، بلکه خود آن مفهومی که منتقل می کند. ارغوان به جای اینکه روی تماشاگر تاثیر بگذارد، او را به چالش بکشد و حس و فکر و ذهنش را درگیر کند به شکل نصیحت وار و راحت الحلقوم به او پیام اخلاقی می دهد و از این جهت حتی می توان آن را هم تراز با تولیدات تلویزیونی دانست (البته اگر مرعوب رنگ و لعاب و فرم آن و کلاس بالاترش نسبت به این آثار نشویم)
در آخر، اگر این دو فیلمساز عزیز به جای این همه دغدغه ی فرم، اندکی روی محتوا و مفهوم کلی آثارشان تمرکز کنند شاید بتوانند فیلم های به مراتب بهتر و قویتری بسازند.

پیشنهاد موسیقی؛

نام آهنگ: Just Feel Better
نام هنرمند: Santana - Steven Tyler
نام آلبوم: All That I Am
سبک: Rock
سال انتشار: 2005

http://s3.picofile.com/file/8214592592/Just_Feel_Better.mp3.html

پیشنهاد موسیقی؛

نام آهنگ: Bittersweet
نام هنرمند: Marty Friedman
نام آلبوم: Introduction
سبک: Instrumental rock, ambient
سال انتشار: 1994

http://s3.picofile.com/file/8214592784/Marty_Friedman_02_Bittersweet.mp3.html

نام آهنگ: Novocaine Kiss
نام هنرمند: Marty Friedman
نام ... دیدن ادامه ›› آلبوم: Music for Speeding
سبک: Instrumental rock, hard rock
سال انتشار: 2003

http://s6.picofile.com/file/8214594618/Marty_Friedman_Novocaine_Kiss.mp3.html

هر چند یک سر و گردن از اکثر فیلمهای روی پرده (به غیر از هنر و تجربه) و سازندگان پر مدعایشان، بالاتر است ولی خوب این فیلم هم چیزی فراتر از یک فیلم تلوزیونی خوب نیست که اگر آخر هفته از تلویزیون پخش میشد، میدیدیم و لذتکی می بردیم...
فیلم، بدبختی ها و مشکلات مالی یک خانواده را با لحنی طنز به تصویر می کشد که خوشبختانه سر و ته دارد، کمتر حرف اضافی می زند و تا آخر به موضوع اصلیش می پردازد ولی خوب نه شخصیت می سازد نه به طور کلی حرف خاصی برای گفتن دارد و در آخر به دادن پیام اخلاقی بسنده می کند. وجود برخی کاراکترها بی دلیل است و کارکرد چندانی در داستان ندارند و نگار جواهریان هم طبق عادت چند سال اخیرش بسیار بد است ( اور اکت های بی دلیل و آن لهجه ی روی اعصاب که هر وقت نقش آدم بدبخت و ساده را بازی می کند، دارد). البته نا گفته نماند که چند موقعیت طنز در فیلم خوب از آب درآمده و از این بابت باید به فیلمساز تبریک گفت.
در کل فیلمی نبود که با دیدنش، منتظر دیدن آثار بعدی کارگردان تازه کارش باشم، هر چند برای قضاوت زود است و امیدوارم در آینده، با تجربه تر و پخته تر فیلمهای بهتری برایمان بسازد.

آقای کارگردان بیخیال، شما این کاره نیستید!!!
مگر می شود فیلمی ساخت که هم تلخ باشد، هم خنده دار؟! وقتی عسل گریه می کرد، من میخندیدم، وقتی مهتاب گریه می کرد من می خندیدم (البته در این مورد بازی خانم بازیگر که به نظرم کودک درون فیلم از او بهتر بازی می کرد هم مزید بر علت شده بود)، وقتی منیر از خماری در هم ریخته بود و با مادرش تلفنی صحبت می کرد، من... زمانی که در پارک، منیر رو به آسمان می گوید "خدایا غلط کردم" و همچنین هنگامی که با بابک روبرو شد، باز هم برای من خنده دار بود. باور کنید من دیوانه یا خل و چل نیستم، خل و چل آدمهای قصه ی این فیلم بودند که در سرتاسر فیلم کارهای احمقانه می کردند.
گفتن حقایق جامعه خوب است آقای کارگردان، ولی نه این گونه عریان، نه این گونه که آن را مستقیما به صورت تماشاگر پرتاب کنیم؛ نا سلامتی داریم راجع به هنر سینما صحبت می کنیم!
قصه، شخصیت هم که ندارد، آدمهایش فرسنگها از شخصیت شدن دورند. نمی دانیم چرا و به چه دلیل خل و چل اند فقط از ابتدا تا انتهای فیلم، خل و چل بازی هایشان را می بینیم (ببخشید اگر نوشته ام واج آرایی خل و چل پیدا کرد، من بی تقصیرم). وجود شخصیت سعید که برادر کارگردان نقشش را بازی می کند، کارکردی ندارد، انگار به زور به قصه الصاق شده. معلوم نیست کارهایی که در ادامه می کند به خاطر مرام و معرفت است یا اینکه کلا مصلح اجتماعی است. از دیالوگ های بی ربطش هم بگذریم که گویا بیانیه ی کارگردان است ( البته بیانیه که چه عرض کنم، نظراتش در مورد ماهواره، خرم سلطان، سربازی و گرفتن حق از جامعه است که احتمالا داخل تاکسی آنها را شنیده) و آنجایی که با آن پدری که فرزندش بیمار است گفتگو می کند و پدر به شرایط جامعه اشاره می کند "شرایط جامعه اونارو اینجوری کرده" باز هم خنده ام گرفت، آخر کدام شرایط آقای کارگردان؟ شما که چیزی در فیلمتان نشان ندادید.
در کل، به نظر بنده، عصر یخبندان فیلم بسیار بدی است.

پیشنهاد موسیقی؛

Jan Garbarek

آهنگساز و ساکسوفونیست نروژی

سبک: Progressive Jazz, Modern Jazz, World Fusion, Jazz
سالهای فعالیت: 1966-2015
.
.

آهنگ "Red Wind" از آلبوم "Visible World":
http://s3.picofile.com/file/8200553142/Red_Wind.mp3.html
.
.

آهنگ ... دیدن ادامه ›› "Brother Wind March" از آلبوم "Twelve Moons":
http://s3.picofile.com/file/8200556518/Brother_Wind_March.m4a.html