هر چند یک سر و گردن از اکثر فیلمهای روی پرده (به غیر از هنر و تجربه) و سازندگان پر مدعایشان، بالاتر است ولی خوب این فیلم هم چیزی فراتر از یک فیلم تلوزیونی خوب نیست که اگر آخر هفته از تلویزیون پخش میشد، میدیدیم و لذتکی می بردیم...
فیلم، بدبختی ها و مشکلات مالی یک خانواده را با لحنی طنز به تصویر می کشد که خوشبختانه سر و ته دارد، کمتر حرف اضافی می زند و تا آخر به موضوع اصلیش می پردازد ولی خوب نه شخصیت می سازد نه به طور کلی حرف خاصی برای گفتن دارد و در آخر به دادن پیام اخلاقی بسنده می کند. وجود برخی کاراکترها بی دلیل است و کارکرد چندانی در داستان ندارند و نگار جواهریان هم طبق عادت چند سال اخیرش بسیار بد است ( اور اکت های بی دلیل و آن لهجه ی روی اعصاب که هر وقت نقش آدم بدبخت و ساده را بازی می کند، دارد). البته نا گفته نماند که چند موقعیت طنز در فیلم خوب از آب درآمده و از این بابت باید به فیلمساز تبریک گفت.
در کل فیلمی نبود که با دیدنش، منتظر دیدن آثار بعدی کارگردان تازه کارش باشم، هر چند برای قضاوت زود است و امیدوارم در آینده، با تجربه تر و پخته تر فیلمهای بهتری برایمان بسازد.