به آغوشم بکش
تنهایی ام آب می شود،

دستهایت را دوست می دارم.

دستانت
تصویرگر عشقند.

کتابی ست آغوش تو،

که هزار و یک شب
رویا میتوان بافت
میان آن.

سینه ات سرزمین آرزوهاست

و بلور بازوانت
رنگین ... دیدن ادامه ›› کمانی ست
میان آفتاب و باران
که هیجان قلب مرا
آرام میکند.

به آغوشم بکش
مرهمی بر زخم های عمیقم،

بی نامم، بی نشان،
در این زندان بی انتها
صدایم بزن
خودم را گم کرده ام
پیدایم کن

بی دفاعم مقابل چشمهایت،
بی محکمه، بی قضاوت

تبعیدم کن
به جزیره ی آرام آغوشت.

(امیر بابک) 8/4/96

شاید کسی به تو عادت کرده بود.

به دیدن تصویرهای گاه و بی گاه تو
به همراهی ی لحظه هایی
هر چند کوتاه
کنار تو.

شاید کسی به لبخند تو
به رقص باد در گیسوانت
به قدم های دلنوازت

به بودن کنار تنهایی های تو
دل داده بود. ... دیدن ادامه ››

شاید دلش
بی تو
بی تاب و لرزان

میان عقربه های زمان

میان روزهای دور آشنایی

گمشده بود.

شاید هنوز
آن نیم چهره ی قاب شده

در صفحه ای غبار گرفته
فراموش نشده ترین
خاطره ی کسی بود.

بیشتر باش
بیشتر بخوان
بیشتر برقص
بیشتر بخند

نفس های کسی شاید
با تو
هوای تازه میخواهد.


(امیر بابک یحیی پور) 96/2/4

می ترسم ناگهان
تو را گم کنم

چون کودکی
که مهربان ترین عروسکش را

یا آسمانی که
آخرین ستاره اش را

میترسم
بازگردی به سیاره ات . .
آفتابگردان ها گیج شوند

و گلهای سرخ
به رازت پی ببرند.

دریا هنوز
رقص گیسوانت را
بر امواج تلخ خویش

از خاطر نبرده است

و من سحر آواز اثیری ی
دختر دریا را.

(امیر بابک یحیی پور) 96/2/5

هر جا می روی
رنگ است و آرامش؟

یا

آرامش و رنگ را
تو همراه می بری؟

قدم هایت

ضربآهنگ تپش قلب کدام پرستوی
نا آرام است

که

خواب پرواز را تداعی می کند؟

(امیر بابک یحیی پور) 96/2/10

از خاک چگونه برم آوردی
به خاک چگونه میبری ام ؟

دلتنگتم

ای غریب افتاده میان من و ما
ای خدایی که گاه
با خود اشتباهت می گیرند

نامت کوتاه ترین دیواری ست
که بالا رفتن از آن
فرعون زادگان را وسوسه ای ست
تا بلند ترین دیوارها را
گرد من به عرش برسانند . . .
دلتنگتم . . .
. . . . . . . .
. . . . .
. . . . . . . . . . . . .
(امیر بابک یحیی پور) 29/11/90

به آغوشم بیا

مرگ بستری نرم دارد.

امن بازوان من
گریز از وحشت تنهایی ست.

جهانی ژرف تر، زیباتر، پر راز تر
بی تاب و پر عطش
بازگشت ما را طلب می کند.

هر چه دانسته ایم می بریم
هر چه ساخته ایم می ماند.

فرسایشی ... دیدن ادامه ›› که در این سفر
بر ما گذشت،
خوش تراشی ی جان ما را
هدیه ای بود
که فخرمان باشد
در سیاره ای که
جاودانه در آن
خواهیم زیست،

مرگ بستری نرم دارد

به آغوشم بیا،

ما مهربان تر و بخشنده تر از آنیم
که برای آنچه که با خود
نخواهیم توانست برد
فراموش کنیم دست هایی را که
آرامشند،

قلب هایی را که می تپند و
دیدگانی را که
عشق
تنها ثروت جاودان شان است.


(امیر بابک یحیی پور) 95/2/15