من بیدارم و تورا خواب می بینم
دشتی از بلور
خاطره ات را
در آعوش می فشرد

با رنج بسیار، با یک بند انگشت پیشرفت در سال،
در دل صخره نقبی می زنم. هزاران هزار سال
دندانهایم را فرسوده ام و ناخنهایم را شکسته ام
تا به سوی دیگر رسم، به نور، به هوای آزاد و آزادی.
و اکنون که دستهایم خونریز است و دندانهایم در لثه هایم
می لرزند، در گودالی، چاک چاک از تشنگی و غبار،
از کار دست می کشم و در کار خویش می نگرم :
من نیمه ی دوم زندگی ام را
در شکستن سنگها، نفوذ در دیوارها، فروشکستن درها
و کنار زدن موانعی گذرانده ام که در نیمه ی اول زندگی
به دست خود میان خویشتن و نور نهاده ام.

اوکتاویو پاز

چنان زیبای ام من
که گذرگاه ام را بهاری نا به خویش آذین می کند :
در جهان پیرامن ام
هرگز
خون
عریانی جان نیست
و کبک را
هراسناکی سرب
از خرام باز نمی دارد.

با سلام ودرود خدمت استادان محترم
می خواستم بگویم با چند جمله اگر امکان اش هست در باره این شعر شاملو محبت فرماییند

شب به نیمه رسده بود
خواب از سرم پریده بود
من در اندیشه ی جهان بودم
اندیشه از سرم پریده بود

نبض احساس

یاد تو سکوت را می شکند
و دستان یخ زده باد را گرم می کند
یاد تو آری
نبض شبنم خورده ی احساس است
عشق تو در رگهای موسیقی جاری
سهم من از دستان سبز تو
یک سبد محبت و ساده گی

شیوا سلجوقی از هرمز گان

قدیمی ها می گفتن: نرود میخ اهنین در سنگ

برای کسری - ناری
حالا گو نرود. بالاخره انسان قدری خودش را راحت می کند
تلاشش را کرده است . سعی وجدیت خودرا به خرج داده است . حالا گو نرود
آدم خودش را که سبک کرده است . خودش را راضی کرده است
که نمی خواهد با خفتگی راه برود . حالا گو نرود
درست اش هم همین است . باید کوبید . باید زد . باید رفت . حالا گو نرود
بالاخره صدای کوبش آدم که به گوش می رسد. همین اش هم زیاده است
همین ... دیدن ادامه ›› اش هم از سر تا پای آدم زیاد است . خوبی اش در این است که بالاخره بی تلاش نمرده ای
حالا گیرم که صدایش هم به گوش نرسد . نرسد که نرسد . باز تو کار خود را کرده ای. بار خود را برده ای
حالا بگذار هیچ کس نداند . گو نبوده ای .نمانده ای و نرفته ای

درآمیختن
مجال
بی رحمانه اندک بود و
واقعه
سخت نامنتظر.
از بهار
حظ ّ تماشائی نچشیدم،
که قفس
باغ را پژمرده می کند.
از آفتاب و نفس
چنان بریده خواهم شد
که لب از ... دیدن ادامه ›› بوسه نا سیراب.
برهنه
بگو برهنه به خاکم کنند
سرا پا برهنه
بدان گونه که عشق را نماز می بریم،
که بی شایبه حجابی
با خاک
عاشقانه
در آمیختن می خواهم

احمد شاملو

بیداری 32

آن استوره های ایثار
آن فاتحان قلعه ی ذولاکتاف
آن دریا دلان لحظه ی توفان
آن خورشید های همیشه ی بیدار
در بی غروب ترین جای این جهان
در پهندشت بی کرانه ی ایران
به طلوع می آیند دیگر بار
برای ایثــــــــــــــــــــــار

البته با پوزش از محضر اساتید بزرگوار این شعر نیست آرزوست

یخ آب می شود
در روح من
در اندیشه های من
بهار حضور توست
بودن توست
تویی که نامت
بوی وطن دارد

هدیه ام از تولد

گریه بود

خندیدن را تو به من آموختی

سنگ بوده ام
تو کوهم کردی

برف بوده ام
تو آبم کردی

آب می شدم

تو خانه ی دریا را نشانم دادی

می دانستم گریه چیست

خندیدن را

تو به من هدیه کردی.

شمس لنگرودی

بیداری 17

دیری و نا گزیری
دیری ست هم خوابه گشته اند
و آن کو می بایست می آمد
دیری ست رفته است
وپیام دریا دلانه اش
هنوز...
آویزه ی گوش و هوش ماست :
هیچ ستاره ای ما را صدا نخواهد زد
هیچ خورشیدی ما را به خود نخواهد خواند
باید گذر کنیم
ماندن نهایت هر گز نبودن است --

بیداری 13
ای خوب !
ای مقدس !
آنگاه
که در مرگ خورشید
ضجه می کردیم
قلب ات
نه از شیشه بود
و نه از خارا

بل تمامی زیبایی
تمامی روشنایی بود

کاری نکرده ایم
جز این که آزاد کنیم
نیمه گمشده ی خویش را
از برج تنهایی

کاری نکرده ایم
جز اینکه قرار دهیم
کاشی گمشده ای را برابر قرینه اش
زیر این گنبد کبود

نسیمی بوده ایم که خاکستر و پرده را پس زده ایم
تا
روشن تر و گرم تر بتابد
ماه و آتش

عمران صلاحی

عاشقانه

آنکه می گوید دوست ات می دارم
خنیاگر غمگینی ست
که آوازش را از دست داده است .

ای کاش عشق را
زبان سخن بود

هزار کاکلی شاد در چشمان توست
هزار قناری خاموش
در گلوی من

عشق را
ای کاش زبان سخن بود

+
آنکه می گوید دوست ات ... دیدن ادامه ›› می دارم
دل اندوهگین شبی ست
که مهتاب اش را می جوید

ای کاش عشق را
زبان سخن بود

هزار آفتاب خندان در خرام توست
هزار ستاره گریان
در تمنای من

عشق را ا
ی کاش زبان سخن بود

احمد شاملو از کتاب ترانه های کوچک غربت 31 تیر 1358

در میان این سیاهی
چشم من مانده به ره
که خروس سحر از راه رسد
بپرد بر رخ دیوار بلند
بسرایذ غم خود را بسرود
بسپارد دل خود را به سحر

می توانم نگه دارم دستی دیگر را
چرا که کسی دست مرا گرفته است
به زنده گی پیوندم داده است