عدالت جهان من
خط تلخ یک سکوت تا ابد بر لبان نیلگون دخترانگیست
من
دخترم
ولی
قبل هر صفت که رقص انحنای سینه را
به ذهن نقش میزند
آدمم
و انتخاب میکنم
تن تمام شهر من
زیر آلت ناخدای بی عدالتی
ضجه میزند
و هیچکس...
سهمم از تمام لذت جهان
خفتنم به زیر دست و پای حشر و نشر هجو واژه نیست
من دخترم
و انتخاب نه رسالتم شاد بودنست
فقط بدان
شب همیشه ماندنی نمیشود
سحر
در امتداد نیلی سپهر
ندای دخترانگیست

لبهایم را
به سکوت دوختم!
روزی،
که در را پشت سر آفتاب ،
محکم کردی.
وجدانم را ...
قاب گرفتم،
در بلاتکلیفی دستانت...
بکارتم،
انگار غل میزند به تبخیر غیرت عریانی ام!
با پلک هایم قدم میزنم،
به جاروب غبار دلتنگی...
باران میبارد
تا
جوانه بزند هم آغوشی لحظه هایت
بر پستی بلندی اندامم.
بر من تابیده مهتاب
که رنگین کمان
بر صورتم جا خوش میکند.

زیر حرفا انگاری له شده جونم
رسیده درد به مغز استخونم
میکنم گلایه از روز و شبا تا
بتونم بدون تو زنده بمونم

رو لبام پر از یه حرف عاشقونس
تو دلم یه عالمه بغض و بهونس
میکنم قهر و میشم سرد و یکم تلخ
همه بم میخندن و میگن دیوونس

نمیدونن که دیوونه سرده دستاش
دنبال یه راه چارست دوتا پاهاش
میگیره بغل غماشو تا که شاید
بشینه یه بار دیگه خنده رو لبهاش
....

و باش
تا ضجه های زنجیره وار زجر این زنجره را
زنجیر
زجر
زن
نکنم.