مجتبی حیدری فعال هنری

قهوه ی هفتاد سی

آغاز سن پیری ام در قرعه ایی افتاد، سی
شد ننگ در پیشانیِ مجموع این اعداد، سی
قهرم با تلخیِ آن فنجانِ در دستِ شما
دیگر نمیگیرد مرا این قهوه ی هفتاد سی

بداهه ایی بود
تقدیم
مجتبی حیدری(شنتیا)🌹

به زبان ساده

الهی داغتان را من نبینم
الهی دردتان تک تک به جانم

سپر در پیش رو از هر مصیبت
بگردم دورتان از استخوانم

مبادا در نبودم بونه گیری
خدای من، خدا، لال این زبانم

به غم های عزیزان و رفیقان
نگیری از من اینگون امتحانم

دعاگو هستم و عاشق ... دیدن ادامه ›› به آنان
نیازی نیست اندر ترجمانم

قشنگی های صحبت با تو اینست
که معنایی نمیخواهد بیانم

خدایا عرصه تنگ است و در اینجا
تویی تنها یگانه پاسبانم

مگر حُسن جوانان نیست معیار؟
الهی من به درگاهت جوانم

تو از کرده و ناکرده بدانی
هرآن میخوانی ام، آین بنده آنم


مجتبی حیدری(شنتیا)🌹

صد و چهل و یک


تو که خود جان جهانی
همه آرامه ی جانی
مپسند بینوا را
که ببینی و نخوانی
اگر اشکم بچکانی
یا که زهرم بخورانی
بنشینم و نجوشم
که بدانم نچشانی
تو اگر پبش نخوانی
وگر از بام برانی
پی فرمایش خواجه
بنگویم که چونانی؟
اگرم صد بدوانی
و نوایی نرسانی
منت از بنده ندانی
و به سنگم بپرانی
من نه آن مرغ چموشم
نه تو آن که ننشانی

مجتبی حیدری(شنتیا)🌹🌱

هومان

چشمه ذوق من از لطف شما روشن  شد
بعد تو شعر من ابریشم و در ساتن شد

گل به دامان طبیعت بسپردم برگشت
آمد و دور قلم در کمرت دامن شد

"من ملک بودم و فردوس برین جایم بود"
تو ملائک که به یکباره چه اهریمن شد

ما بخوبی تو در شعر قلم چرخاندیم
از همین نام تو ... دیدن ادامه ›› در شعر و غزل هومن شد

پنج انگشت عسل از من و دندان شما
ذات همخوان نشد اَر دوست مرا دشمن شد

دسته کم نام تو در یک غزلی نزد من است
این که میسوزم از آنست، یکی بی من شد!

گفت مولای ریاضت که منیت نکنی
شنتیا آنکه که به من من نرسد، خرمن شد

مجتبی حیدری(شنتیا)🌹

اشک کردگار

آخرین روزی که آمد در قرارم، گریه کرد
وقت دل کندن که شد زیبا نگارم گریه کرد

باد بوی یوسف از پیراهنی آورده بود
تا که یعقوب این شنید اندر جوارم گریه کرد

ما عزیزش داشتیم و پی بر این دل برده بود
خون دل خوردم همی خونابه خوارم گریه کرد

گفت راه ما از این لحظه جدا باید شود
با همین اتمام ... دیدن ادامه ›› حجّت در کنارم گریه کرد

بازهم با یک نگه چون قبل در گفت و شنفت
چشم هایش با وداعِ چشم زارم گریه کرد

سیب سرخ گونهء ممنوعه اش از باغ رفت
ریشه ی انگور خشکید و انارم گریه کرد

از من اصرار و از آن جانب مدام انکارها
مو در آورد این زبانم، پشتکارم گریه کرد

نذر بستم آنقدر کردم دعا، کز حال من
زرد شاه مقصودِ اصل قندهارم گریه کرد

بس که سنگین بود و جانفرسا جدایی بین ما
خود به چشم خویش دیدم کردگارم گریه کرد

بعد ایشان از گلویم آب خوش پایین نرفت
دشمنم حتی بر احوال نزارم گریه کرد

زین حدیث عشق او هفتاد پشت و نسل من
از نوه نادیده ام تا یادگارم گریه کرد

یاد خوبی های او کردم، غزل زانو گرفت
پای به پای خاطرات خنده دارم گریه کرد

شنتیا بس کن حکایت های طعم تلخ را
خیس شد دفتر ز بس که خوُدکارم گریه کرد


مجتبی حیدری(شنتیا)🌹

حُقه ی پیوند

شد تَنِ مارِ درونِ آستینم بند ما
حُقه ی دام است این یا حلقه ی پیوند ما؟

سفت در کنج بغل بِفشُرد و آغوشم شکست
ریخت آخر زهر خود را در کُم لَب قند ما

چند بنویسم که ما را قهرشان کرده چنان؟
او که بر حالش ندارد فرق، چون و چند ما

بغض در بغضی به سمت دجله و رود فرات
اشک هم هق هق کُنان کارون و در اروند ما

شنتیا عمر نه چندان مانده را در غم نشین
بگذر از شکوایه مهمان کن کمی لبخند ما

مجتبی حیدری(شنتیا)🌹

عجیب غریب

شکر از خاک و گِل ذاتی نجیب افتاده ام
در شگفتم از چه اینگونه عجیب افتاده ام

من مگر این اشرف مخلوق خالق نیستم؟
یا که با یک شیطنت شبه رقیب افتاده ام؟

در گلستان بوده ام آنجا که چشمم باز شد
وین میان از جور چشمک های سیب افتاده ام

از سر خود خواهی آن اولیای مست عشق
کودکی بودم که در ... دیدن ادامه ›› دام فریب افتاده ام

بر نمیدارد چرا دست از سرم دنیایتان؟
من که در جمع عزیزان هم غریب افتاده ام

محض حق یا اهل العام ای بنی آدم کمک
طعمه ی زیبا نگاری دلفریب افتاده ام

بنده بیمارش و چشم سبز او دارالشفا
عاجزانه زیر دستان طبیب افتاده ام

آنقدر وا بوده آغوشم برایش در غزل
قافیه در قافیه شکل صلیب افتاده ام

نای نالانم که از نی بینوایی دیده ام
لنگ لنگان پای در امن یجیب افتاده ام

می رسد آن روز کز ما این نگارش مانده است
در سرازیر از فرازی سمت شیب افتاده ام

شنتیا در آینه، پیری بشارت می دهند
زشت و زیبایش کنار، اینک چه زیب افتاده ام


مجتبی حیدری(شنتیا)🌹

ایران بانو

بسم رب نگرانی که منش در یاد است
زیب و فرخنده نکونام و جهان آراد است

بسم آن خالق آگاه به احوال درون
باد در غبغب ما نیست بسی غمباد است

شاپرک جان تو از این بیدک غش کرده بپرس
سمت ما هیچ خبر نیست تمامش باد است

پیر حساس به دانش و بسی می ترسد
علم جرم است و جنایت در ... دیدن ادامه ›› عوض آزاد است

بی خرد آمده این پهنه به ارشاد بشر
فکر میکرده که شهریست علی آباد است

آنقدر از گنه و دوزخ برزخ نالید
خوف کردم نکند حضرت حق جلاد است

هرکسی کوفته مشتی که به زندان نبرند؟؟
این غزل مشت دهان بد استبداد است

آنکه دلخون و پر از اشک رجز می خواند
این همان شخص گنهکار پر استعداد است

شنتیا می رود این حضرت ایران بانوست
که به کوری شما تا به قیامت شاد است

مجتبی حیدری(شنتیا)🌹